طراحی مسیر

برنامه رویداد را گرفته, فهرست شركت كنندگان را در دست داشته, ساعت شروع مسابقه ها را دانسته, برای هر مسابقه مسیری طراحی كرده زمان شروع و پایان و مدت زمان لازم برای تغییر موانع و مسیر را پیش بینی كرده تا هر مسابقه ای در موقع اعلام شده, شروع شود

فلسفه طراحان مسیر: اولین سوالی كه به ذهن هر طراح مسیری می رسد این است كه ، هدف من از طرح این مسیر چیست

مسئله به هیچ وجه این نیست كه صبح مسابقه بدون هیچگونه طرحی پا به میدان مسابقه گذارده و با حداقل مواد اولیه – تیر و پایه و بغل مانع و … تعدادی مانع پشت هم ردیف كرده و امیدوار باشید كه چند سوار خبره مسئول بی برنامه گی شما خواهند بود .

تاوان نبوغ تحمل سختی هاست . برای طراح مسیری حتی اگر كوچكترین رویداد باشد ، باید قبل از شروع طراحی ، از میدان مسابقه بازدید كرد ، فهرست مواد اولیه و وسایل موچود– انواع موانع ، پایه ها و بغل موانع – تهیه شود . پس از طراحی مسیرها روی كاغذ در فكر هر چه بهتر و زیباتر جلوه كردن مسابقه را مرور می كنیم .

برنامه رویداد را گرفته ، فهرست شركت كنندگان را در دست داشته ، ساعت شروع مسابقه ها را دانسته ، برای هر مسابقه مسیری طراحی كرده زمان شروع و پایان و مدت زمان لازم برای تغییر موانع و مسیر را پیش بینی كرده تا هر مسابقه ای در موقع اعلام شده ، شروع شود و چه بسا موارد دیگر .

طراح مسیر باید پنج هدف به ترتیب اولویت برای خود تعیین كند و دست یابی به هر یك او را به سوی هدف بعدی رهنمون می كند . خلاصه كلام ، جواب به این سوال كه : آیا به آنچه خواسته بودم رسیدم ؟ در پایان رویداد داده می شود. حال به شرح این اهداف و مشخصات آنهامی پردازیم.

هدف اول : تدارك رویدادی مهیج برای تماشاگران ، با برگزاری مسابقه پرش با كیفیت قابل قبول و خاتمه ای تكان دهنده.

مسیر مناسب مسیری است كه اسب و سوار به راحتی از آن عبور كنند. اگر مسیر طراحی شده شما را به خوبی طی نكردند ، نه اسب و نه سوار بلكه خود را سرزنش كنید . مسیری كه برای یكی از شركت كنندگان زنگ تفریح است ، ممكن است برای دیگر شركت كنندگان با توانائی متفاوت زجرآور باشد. این تنها شامل ابعاد موانع نمی باشد و مسیری كه توسط اسب طی می شود را نیز در برمی گیرد

سادگی ، جوهر مسیری مناسب است و هر چه اسب ها بی تجربه تر باشند ،‌باید خطوط مستقیم و رو به جلوی بیشتری در مسیر وجود داشته باشد . درباره تعداد موانع و طول مسیر در موارد دیگر بحث خواهیم كرد . ولی برای هیجان انگیز تر كردن رقابت ، آخرین بخش باید همواره مشكل باشد. هرگز مسیر مسابقه را با دو یا سه مانع ساده كه درصد خطا روی آنها را پائین می آورد تمام نكنید.

مسابقه شما باید هیجان را به اوج برساند و به همین دلیل است كه مسابقه هائی با پرش نهائی بر مبنای سرعت بیشتر و خطای كمتر ، مطمئن ترین روش برای موفقیت است .

با پیروی از این روش ، مسیر طراحی شده زمانی اوج هیجان را بوجود می آورد ، كه با عبور موفقیت آمیز هر سواری از آخرین مانع ، آهی رضایت بخش از دل تماشاگران برآمده و یا با خطائی روی آن ، آه حسرتشان شنیده شود.

موانع پی در پی هم می توانند به هیجان انگیز كردن مسابقه كمك كنند . مشكل ترین قسمت این نوع موانع بخش سوم آن می باشد . بذیهی است كه در یك مسابقه بزرگ ، هر سه قسمت مشكل می باشند ولی در مسابقه های ساده می توان مسیر را به نحوی طراحی كرد كه اولین مانع اسب را مشتاقانه دعوت به پریدن كند ، دومین مانع آزمایشی خواهد بود برای تحت كنترل بودن اسب و شجاعت او در حركت به طرف مانع و عبور از روی آن و سومین مانع بیانگر میزان میدان داری او . از طرفی هم موانع پی در پی باید هیجان آور بوده و عبور صحیح از روی آنها ( قسمت سوم ) فریاد خوشحالی و عدم موفقیت در پریدن از روی آنها ، حسرت تماشاگران را به دنبال داشته باشد.

بنابراین ،‌برای رساندن مسابقه به اوج هیجان طراح مسیر می تواند از سه عامل استفاده كند:

۱- پایانی تكان دهنده

۲- فواصل موانع متوالی

۳- مسیر نزدیك شدن به مانع

هدف دوم : احساس رضایت حاصل از اتمام مسیر ، حتی اگر اسب و سوار نتوانسته باشند آن را بدون خطا طی كنند.

جوهر اسب داری و سواركاری در تمام زمینه ها آهنگ حركت است . پس یك مسیر طراحی شده ، برای مسابقه پرش ، دعوتی است از شركت كنندگان برای حركتی روان و آهنگین در طول آن. اسب باید به روانی در حالیكه تحرك او تحت كنترل است به جلو حركت كند . نه اینكه با اثرهای دائمی برو – بایست حركتی تهوع آور و مقطع داشته باشد . آزمون واقعی مسیری با شكوه ، زمانی است كه شركت كننده ای پس از انداختن چند مانع و عبور از خط پایان دستجلو ها را رها ، اسبش را نوازش كرده و می پرسد : آیا اسبم خوب نپرید؟

اسب و سوار مبارزه را دوست دارند و هر چه بهتر كه زمینه یك مبارزه منصفانه فراهم شود . بسته به قدرت اسب و سوار و تجربه آنها ، عبور از موانع بلند پروازی آنان را در حالی ارضاء می كند كه به راحتی و با گام های مرتب به موانع نزدیك شوند ، نه اینكه پس از فرود از مانعی سر اسب را به دنبال مانعی كه محل تعبیه آن غلط است ، به این طرف و آن طرف بكشند.

هدف سوم : كم كردن اخراجی ها تا حد ممكن در حالیكه تعداد بی خطا ها را نوع رویداد تعیین می كند .

دیدن اسب ها و سواركارانی كه پی در پی ، از روی اسب به زمین می غلطند ، مسمئز كننده است و اگر این اتفاق خارج از حد و اندازه معمول در یك مسابقه باشد طراح مسیر باید در نوع تفكر خود تجدید نظر كند.

زمین خوردن از اسب در طول یك مسابقه در بخشی موارد اجتناب ناپذیر و در عین حال كاملا مغایر جذب تماشاگران به میدان مسابقه است .

فلسفه حضور تماشاگران در هر میدان مسابقه به تماشا نشستن هنر هنرمندانی است كه خود او در قالب آنها مبیند و یا شیفته آن هنر است و خود قادر به انجامش نیست .

---