آخرین لبخند آخرین کهکشانی در هالیوود

بکام بازیکن خوبی است اما تنها مشکل او این است که فکر می کند بیشتر از این هم توانایی دارد و اشتباه مربیان او این بوده که فکر می کردند او می تواند بهتر از این بازی کند

بسیاری از مردم به بکام، علاقه اش به مد و شهرتش میان مردم آگاه هستند. او بهترین نیست اما اکنون نزدیک به یک چهارم یک چک یک میلیارد دلاری را برای سپری کردن پنج سال در جنوب کالیفرنیا به جیب خواهد زد. هنگامی که بکام و خانواده اش در تپه های هالیوود و ساحل مالیبو قدم می زنند آخرین کهکشانی آخرین لبخندش را می زند.

آیا واقعاً تصمیم بکام برای جدا شدن از فوتبال اروپا در سن ۳۲سالگی تصمیمی هوشمندانه بود. بکام زمانی وارد لیگ حرفه یی فوتبال امریکا می شود که هنوز می تواند در بالاترین سطح بازی کند. فیلیپ آنشوتس مالک لس آنجلس گالاکسی و کسانی که پیرامون او هستند می توانند مطمئن باشند که بکام به تنهایی می تواند یک میلیون عدد پیراهنش را در امریکا بفروشد و گروه بسیاری را شیفته خودش کند.

بکام طی سه سال و نیم گذشته دوران خوبی را پشت سر گذاشته و حقیقتاً نمی توان انتظار داشت در دهه چهارم زندگی اش بتواند به موفقیتی خارق العاده دست پیدا کند. زمستان ۱۳ سال پیش بود که او با موهای کوتاه پسرانه اش و هیکل استخوانی اش در نیمکت ذخیره های منچستر در کنار بازیکنانی چون پل اسکولز وگری نویل می نشست.

اما اکنون او احتمالاً به پردرآمدترین ورزشکار امریکا تبدیل خواهد شد. در امریکا که پول مبنای همه چیز است حضور او میلیون ها نفر را جذب فوتبال که در امریکا طرفداران زیادی ندارد خواهد کرد. زمانی که سرالکس فرگوسن در تابستان ۲۰۰۳ به بکام گفت که دیگر جایی در اولدترافورد ندارد او با پیوستنش به رئال مادرید موجب شگفتی بسیاری شد.

با حضور او در رئال دوران اوج این تیم بزرگ به پایان رسید. اما بحران بی ثباتی رئال را نمی توان به گردن بکام انداخت. این بحران با رفتن ویسنته دل بوسکه شکل گرفت. دل بوسکه که در مهار کردن سوپراستارها توانایی بسیاری داشت توانسته بود از ستاره های بی شمار رئال یک تیم واحد بسازد. با رفتن دل بوسکه خودخواهی ها و خودپرستی های سوپراستارهای رئال نمایان شد. تمام کهکشانی های مادرید که بکام هم در میان آنها بود مانند گذشته برای موفقیت تیم شان سخت تلاش نمی کردند. بکام را حتی نمی توان در عوض شدن مربی های بی شمار رئال مقصر دانست.

بکام در کنار تمامی حاشیه هایش همواره یک ورزشکار خوب بوده است. او هرگز یک دونده واقعی در میانه میدان نبوده و تصمیم گیری های کندش همیشه مانع از این می شد که تکل های تاثیرگذاری داشته باشد. در عوض حس جنگندگی او باعث می شد که همیشه در میانه میدان برای تصاحب توپ بجنگد و همین موضوع کارت های زرد فراوانی را برایش به همراه داشت. او یک متخصص بود.

حرکت های او از جناح راست و پاس های بی نظیرش بر روی دروازه حریفان از او بازیکنی ارزشمند می ساخت. در عین حال ضربات آزاد او بارها و بارها برای تیم هایش پیروزی به همراه داشته است. بکام بازیکن خوبی است اما تنها مشکل او این است که فکر می کند بیشتر از این هم توانایی دارد و اشتباه مربیان او این بوده که فکر می کردند او می تواند بهتر از این بازی کند. بکام در صورتی که در پست اصلی و تخصصی اش به کار گرفته شود همیشه می تواند سرنوشت یک بازی را تعیین کند.

زمانی که پیتر تیلور در سال ۲۰۰۰ برای بازی مقابل ایتالیا بازوبند کاپیتانی انگلستان را به او واگذار کرد و پس از آن هم اسون گوران اریکسون این روش را در پیش گرفت بکام وارد عرصه جدیدی در دوران بازیگری و حتی در عرصه فعالیت های تجاری اش شد.

برای او کاپیتانی اهمیت فراوانی داشت و او خیلی جدی با این قضیه برخورد کرد. او بسیار باادب بود اما حقیقتاً یک رهبر ضعیف برای تیم بود. رابطه خوب او با اریکسون باعث شد او تا پایان مربیگری این مربی سوئدی کاپیتان انگلستان بماند اما با نمایش مضحک انگلستان در آلمان بکام بهترین زمان برای واگذاری بازوبند کاپیتانی اش را انتخاب کرد. بکام را می توان یک بازیکن هالیوودی دانست بنابراین لس آنجلس بهترین مکان برای خداحافظی این ستاره از دنیای فوتبال است.

آب و هوای آنجا فوق العاده است. طرفداران او را ستایش خواهند کرد. مراکز خرید آنجا استثنایی است. دیوید و ویکتوریا با زبان آنجا آشنا هستند و در کل خانواده پنج نفری بکام می توانند دوران خوشی را در امریکا در کنار هم سپری کنند.

منبع؛گاردین