وظیفه ی ناوگان چهارم آمریکا

این ناوگان در سال ۱۹۴۳ برای مبارزه با زیردریایی های نازی و حمایت از کشتیرانی در جنگ دوم جهانی بوجود آمد و در سال ۱۹۵۰ که دیگر احتیاجی به آن نبود از خدمت خارج شد

این ناوگان در سال ۱۹۴۳ برای مبارزه با زیردریایی‌های نازی و حمایت از کشتیرانی در جنگ دوم جهانی بوجود آمد و در سال ۱۹۵۰ که دیگر احتیاجی به آن نبود از خدمت خارج شد.

در آن زمان این ناوگان برای حفظ منافع آمریکا در منطقه‌ی ما طرح شده بود. اما بعد از ۴۸ سال، اخیرا برای دخالت‌های آمریکا که دیگر احتیاج به دلیل و مدرک ندارد، مجددا بازسازی شد و مقامات ارشد نظامی آمریکا به‌صراحت در سخنان خود به این موضوع اشاره می‌کنند.

آن‌ها در حالی که گرفتار مسایلی چون گرانی مواد غذایی، انرژی، تجارت نابرابر، کسادی اقتصادی و تغییرات جوی هستند که باید برای رفع آن سرمایه‌گذاری کنند تا پاسخگوی نیازهای خود باشند، سرگرم مسایل خاص خود هستند.

در حقیقت تصمیم برای بازسازی ناوگان چهارم، در اولین هفته‌ی آوریل، بعد از بمباران کشور «اکوادور» توسط آمریکا گرفته شد که تعداد زیادی در آن کشته و زخمی شدند. این اقدام شدیدا توسط رهبران آمریکای لاتین که برای کنفرانسی در «ریوگروپ» پایتخت جمهوری دومنیکن جمع شده بودند محکوم شد. اما بدتر از همه تجزیه‌ی بولیوی بود که به تشویق آمریکا صورت گرفت و توسط همه محکوم گردید.

مقامات ارشد نظامی آمریکا به وضوح گفته‌اند که آن‌ها ۳۰ کشور که حدود ۱۵/۶ میلیون مایل مربع می‌شود در آمریکای جنوبی، مرکزی و جزایر کارائیب را پوشش داده‌اند. این‌طرف اتلانتیک در قلمروی اروپا و ۱۲ جزیره را زیر پوشش خود دارند.

آمریکا، ۱۰ ناوگان جنگی دارد که کم و بیش مانند هم هستند، بدین ترتیب که حداکثر ظرفیت بار آن‌ها بین ۱۰۱ تا ۱۰۴ هزار تن است- طول آن ۹۹۹ فوت و ۲ راکتور هسته‌ای هم دارند. حداکثر سرعت آن ۳۵ مایل در ساعت و ۹۰ هواپیمای جنگی را هم می‌تواند حمل کند.

آخرین ناوی که باید به آب انداخته شود به نام جرج- دبلیو بوش پدر است که قبلا غسل تعمید داده شده و در ماهای آینده توسط خود مبتکر آن باید به ناوگان دیگر ملحق شود.

هیچ کشوری در دنیا چنین ناوگان باعظمتی ندارد که دارای آن‌چنان سلاح‌های هسته‌ای پیچیده‌ای باشد تا بتواند خود را به چند مایلی کشورهای ما برساند. به‌زودی ناو هواپیمابر دیگری به آب انداخته خواهد شد که مجهز به تجهیزات پنهانی و سلاح‌های الکترو مغناطیسی است که رادارها نمی‌توانند آن را تعقیب کنند. سازنده‌ی اصلی آن شرکت نور تروپ گرومان است. او از مدیران شرکت نفتی تکزاکوشورن است و آخرین کشتی از این نوع که ساخته شد ۶ میلیون دلار هزینه برداشت که شامل هواپیماها، سیستم‌های موشک‌پران و غیرو نمی‌شود که اگر به حساب آیند سر به بیلیون‌ها دلار می‌زند.

این مانند داستان‌های تخیلی علمی است که با پول آن می‌توان زندگی میلیون‌ها کودک را نجات داد.

اکنون باید پرسید که اصلا هدف از ایجاد ناوگان چهارم چیست؟ آن‌ها می‌گویند، هدف این ناوگان مبارزه با تروریسم و فعالیت‌های غیرقانونی مانند قاچاق مواد مخدر و غیرو است. اما نمی‌فرمایند که وجود آن برای هشدار به ونزوئلا و بقیه‌ی منطقه است که اگر از خط قرمز عبور کنند به حسابشان خواهد رسید.

دریاسالار «جمیز استاوزدی» فرمانده ناوگان جنوب اظهار داشت: آمریکا باید به‌جای نشان دادن قدرت نظامی خود، قلب مردم این منطقه را به‌دست آورد.

آمریکا مدت‌هاست که ناوگان دوم، سوم، پنجم و هفتم خود را در آتلانتیک غربی، اقیانوس آرام شرقی و غربی و غیرو مستقر کرده. ناوگان چهارم هم لازم بود تا بتواند تمام دریاهای جهان را کنترل کنند. آمریکا ۹ ناوگان هواپیمابر آماده برای جنگ مانند جرج- اچ- دبلیو بوش دارد که درصورت هر حادثه بتواند به کمک آن‌ها بشتابد.

ناوگان‌های هواپیمابر و بمب‌های اتمی برای مبارزه‌ی با تروریسم نیست، بلکه برای تهدید مخالفان آمریکا و گسترش ترس و مرگ است. آن‌ها درعین‌حال باید بتوانند در کمال بی‌شرمی از نوکران خود در سراسر دنیا حمایت کنند۱.

فیدل کاسترو

برگردان: منوچهر بصیر

۱- صدای آمریکا یک‌بار گزارشی از یک ناو هواپیمابر آمریکایی در نزدیکی دوبی پخش کرد که هدفش نشان دادن قدرت نظامی آمریکا بود- خانم نازی بیگلری خبرنگار صدای آمریکا با آرایش آن‌چنانی و سلوار و بلوز تنگ با افتخار در کنار فرمانده‌ی آمریکایی ناو خرامان خرامان با افتخار راه می‌رفتند و توضیحات دریاسالار را در مورد تجهیزات پیچیده‌ی ناو برای مردم ایران ترجمه می‌فرمودند تا بدانند هر کسی با آمریکا مخالفت کند پدرش را درمی‌آورند.

این تواضع و تحسین هم‌راه با ناز و کرشمه‌ی خانم بیگلری اوج حقارت و ابتذال افرادی است که به نوکری بیگانه افتخار می‌کنند.