ایتالیایی زدایی» والنسیا

سلام آزادی خدا را شكر, بالاخره والنسیا آزاد شد غل و زنجیرها جمع آوری شد روزهای سیاهی كه به دوران دیكتاتوری موسولینی می مانست بالاخره به پایان رسید دیكتاتور رمی بالاخره بركنار شد تا روزهای خوب دوباره از راه برسند والنسیا از دستان شیطان رها شد

شرمساری در چهره رانیری مشخص است، هواداران با دستمال های سفید خواهان اخراج او هستند. این جدایی بدون شك عاشقانه و حزن انگیز نیست: كلودیو باز نخواهد گشت و هیچكس برای رفتن او گریه نمی كند. دل هیچكس برای او تنگ نخواهد شد. حتی عروسك خفاشی كه سمبل والنسیا است، خوشحال تر از همیشه به نظر می رسد.

اما مهمتر از همه اینها وضعیت تیم است كه با رفتن رانیری بهتر شده. با آمدن آنتونیولوپز، والنسیا پس از شش بازی، بتیس را ۱-۲ شكست داد و پنجشنبه مقابل سویا به تساوی ۲-۲ رسید.

به جز جدایی رانیری، هیچ چیز دیگری نمی توانست این اندازه اسپانیایی ها را خوشحال كند. چون اگر اسپانیایی ها از یك چیز واقعاً نفرت داشته باشند، آن چیز ایتالیایی ها هستند. نه برای خوش تیپی، موهای همیشه مرتبشان یا حتی رانندگی دیوانه وارشان. خدا می داند كه اسپانیایی ها هیچ مشكلی با اینها ندارند و حتی در این علایق با آنها شریكند. چیزی كه موجب نفرت اسپانیایی ها می شود، فوتبال ایتالیا است. فوتبالی كه اسپانیایی ها را تا سرحد جنون پیش می برد: همزیستی غیرقابل درك برتری مطلق و ضعف مفرط. اسپانیایی ها همگی قبول دارند كه برتر از ایتالیایی ها هستند، ولی می پذیرند كه ایتالیا آنها را شكست خواهد داد. مثلاً در جام جهانی ۱۹۹۴ كه تاسوتی با آرنج دماغ لوییس انریكه را شكست و ایتالیا با ناجوانمردی به پیروزی رسید.

مردم اسپانیا باور دارند كه فوتبال ایتالیا كثیف، بدون استعداد و خسته كننده است. ایتالیایی های انگشت شماری در اسپانیا موفق شده اند، چون آدم های به درد نخوری هستند و اسپانیایی های محدودی در ایتالیا موفق شده اند، چون این كشور فوتبال آشغالی دارد. ماركا اخیراً گزارشی در مورد حقه های فوتبال ایتالیا منتشر كرد و آنها را به به دلیل شیرجه زدن، خطاهای ریز و تلاش برای پیروزی به هر قیمت، ناجوانمردترین بازیكنان جهان نامید. TVE برای پخش بازی رئال مادرید و یوونتوس در یك چهارم نهایی لیگ قهرمانان در سال ۲۰۰۳ موسیقی فیلم جنگ ستارگان را پخش كرد. »جنگ قهرمان های كهكشانی مادرید با شیاطین امپراتوری فوتبال حقیر دامنه های آلپ»

در یك كلمه فوتبال ایتالیا بد است و این در اسپانیا به یك باور عمومی تبدیل شده. بنابراین خوشحالی تماشاگران والنسیا را تصور كنید كه پس از اخراج مربی ایتالیایی و آمدن یك مربی اسپانیایی پس از مدت ها به پیروزی رسیده. خوشحالی آنها را از این سیاست ساده تصور كنید: ایتالیایی ها را اخراج كنید. همه شان را. البته همه به جز مدافع چپ ۳۹ ساله تیم، آمدئو كاربونی. او مدت ها است به اینجا آمده و دیگر یك ایتالیایی به شمار نمی رود. خوشحالی آنها زمانی بیشتر شد كه لوپز، مربی سابق بولیوی و »بنیتس ۲« چهار ایتالیایی دیگر را كنار گذاشت. ماركو دی وایو، مورتی، كورادی و فیوره كه این دو به جای طلب از لاتزیو بابت فروش مندیتا به مستایا آمده اند، همگی نیمكت نشین شدند تا یك تیم اسپانیایی به زمین برود، به مانند تیم اسپانیایی بنیتس!

تمام روزنامه های اسپانیا از بازگشت به گذشته می گفتند، البته بدون ماشین زمان. كانیزارس، آخرین قربانی رانیری به دروازه بازگشت. همچنین میستا، بهترین گلزن فصل گذشته و آیمار، بازیساز تیم كه در این فصل تنها چهار و شش بازی را كامل بازی كرده بودند. روبرتو آیالا هم به تركیب تیم بازگشته بود.

ماركا از پروژه «ایتالیایی زدایی» والنسیا نوشت و اضافه كرد كه لوپز از بازیكنانش خواسته كه به جای ریختن توپ های بلند كمی هم به حفظ توپ فكر كنند. لوپز پس از بازی گفت كه این تیم برای اولین بار روحیه اش را بازیافته و در مورد نیكمت نشینی ایتالیایی ها اضافه كرد: »بازیكنانی كه به زمین رفتند تنها كسانی بودند كه كاملاً می شناختم. تیم انرژی زیادی داشت و این موجب شادی تماشاگران شد» واقعاً هم اینگونه بود؛ بازیكنانی كه برده سیستمی بودند كه به آن اعتقاد نداشتند، حالا آزاد شدند. دیكتاتوری رانیری از ابتدا محكوم به فنا بود. والنسیا در تمام تورنمنت ها یعنی جام حذفی اسپانیا، لیگ قهرمانان و جام یوفا، در همان گام اول مغلوب شد. بازیكنان و تماشاگران از تمرینات نمایشی كه فقط برای دوربین ها بود و تاكتیك های دست و پاگیر ایتالیایی خسته شده بودند.

خبرنگار روزنامه ال پاپیس می پرسد:«یك مربی به تنهایی چقدر می تواند به یك تیم ضربه بزند؟» و خودش پاسخ می دهد: «بی نهایت. البته اگر در مورد مردی مانند رانیری صحبت كنیم.» حالا حداقل والنسیا از زنجیر »رانیریسم» آزاد شده. اما سؤال اصلی اینجا است: »آیا این اتفاق نمی توانست زودتر بیفتد؟»