بهار دارد می آید

بهار دارد شاخه شاخه از درختان چنار پایین می آید, می نشیند روی قالیچه ترکمنی اجدادی ام, می نشیند کنار سفره هفت سین مادر بزرگ که این روزها فقط دو رکعت با خودش فاصله دارد که حالا انگشتان نیایشش از زلالی سرشار است, که چشم های روشنش تازه از آسمان بازگشته است

بهار دارد شاخه‌شاخه از درختان چنار پایین می‌آید، می‌نشیند روی قالیچه ترکمنی اجدادی‌ام،‌ می‌نشیند کنار سفره هفت‌سین مادر بزرگ که این روزها فقط دو رکعت با خودش فاصله دارد که حالا انگشتان نیایشش از زلالی سرشار است،‌ که چشم‌های روشنش تازه از آسمان بازگشته است.

بهار می آید می نشیند کنار تنگ شیشه ای ماهی های قرمز، که بی قراری شان را با «دُم بازی» هایشان به رخ آب می کشند در روبه روی آینه ای قدیمی که سالی یکبار از صندوق جهیزیه مادربزرگ بیرون می آید و می نشیند کنار قرآنی که اسکناس های تا نخورده از لابه لای آیاتش، با دست های وضودار پدر، بیرون آورده می شود و با لبخند می رسد به دست های کودکانه ما؛ دست هایی که هنوز فرسنگ فرسنگ تا گناه فاصله دارند، که هنوز در آسمان یله مانده اند، که هنوز بارانی نشده اند. حالا ماهی های قرمز، که به تعداد اعضای خانواده ما هستند، دور خودشان می چرخند و تمام تنگ را، که این روزها، دنیای شیشه ای شان شده است، می چرخانند. ماهی هایی که چون لپ های گل انداخته مهری، خواهرم را می گویم، اناری هستند.

بهار می آید با دل نازکی های همیشگی اش، تا قند آب شود در دل زمین، در دل بنفشه هایی که مدتی است وطنشان را در جعبه ای چوبی، چهارراه به چهارراه با خود می برند، تا قند آب شود در دل گل های رنگ ورو رفته قالی دست بافت مادرم، تا قند آب شود در دل گل های قدیمی روسری مادرم، که یادگار آخرین سفر پدربزرگم به مشهد است. بهار می آید تا پیراهن گل گلی خواهرم که سه عید را با آن به جشن ایستاده است و هر بار در جواب «پیراهنت قشنگه مهری جان، از کجا خریدی؟» فقط شرمیده است و همرنگ ماهی های تنگ، پا به پای صورت قرمز و شرمناکش، لبخند زده است.

بهار می آید، با ابرهای دل نازکش که بارانی می شوند حتی در روزهای آفتابی. بهار می آید تا آدم برفی ها را به دریا برساند، تا آسمان را به گریه بکشاند، تا آبی باشد بر آتش اجاق های ایلیاتی مان، تا دوباره میش های بلوچی بره هایشان را به صحرا ببرند و اسب های ترکمنی با یال های رهایشان مسیر جاده ها را نشان دهند.

بهار دارد می آید، با باران هایی که قرن هاست می بارد «پشت خانه هاجر» و هاجر سال هاست که عروسی دارد و هنوز با «کفش های قرمزی اش» می خوابد. بهار دارد می آید و من همچنان می مانم زیر این باران و نمی دانم چرا بارانی که «پشت خانه هاجر، جرجر می بارد» فقط مرا خیس می کند.

بهار دارد می آید تا خانه ها را بتکاند مثل درخت گردوی باغ حاج عمویم. مثل درختان توت دره «کن»، مثل سرشاخه های ترد بیدهایی که این روزها جنون زده اند، مثل پیراهن تازه شسته شده «صغری» در دست های مادرش، قبل از این که روی بند رخت برود.

بهار می آید، فرقی نمی کند که نشسته یا ایستاده باشیم. مهم انتظارمان است که حالا دلمان را به آشوب کشانده است، که حالا چشم هایم را گسترده است بر جاده هایی که به بیابان می روند و ما را نشانده است پشت پنجره هایی که از آن فقط می شود دیوارهای سیمانی همسایه ها را نگاه کرد.

ما منتظریم تا کنار سفره هفت سین، پا به پای حافظ، غزلی تازه سربیندازیم، مثل مادربزرگم که روز اول زمستان هر سال ژاکت کاموایی «یقه اسکی» سر می اندازد برای پدرم و پدرم چله کوچک و بزرگ را با خیال آن ژاکت گرم می ماند.

بهار دارد می آید و ما با «یا مقلب القلوب و الابصار» به انتظار نشسته ایم، با جوانه هایی که در دلمان جوان می شوند و جهان را به جاودانگی می کشانند. بهار دارد می آید و ما منتظریم تا حکم «میر نوروزی» را با جان بنیوشیم، حالا:

عید است و می وزد نفس روشن درخت

جاریست آب و آینه از دامن درخت

عید است و باید از نفس گل مدد گرفت

از نغمه های قدسی بلبل مدد گرفت

عید است و چار کنج دلم لاله پروراست

سرشار از آسمان پر بال کبوتر است

باید کنار پنجره رفت و سپید شد

باید به بام عشق بر آمد، شهید شد

دکتر محمود اکرامی فر