شانزده سال با این رویا بودم

تیم ایتالیا به این مرحله رسیده است و این موضوع بسیار مهم است مثل همیشه برای موفقیت تیم تلاش می كنم و اكنون كه به فینال رسیده ایم انگیزه ام چند برابر شده است هیچ وقت احساس نخواهم كرد بهترین بازیكن ایتالیا هستم چون حتی اگر در بهترین شرایط آمادگی باشم بدون حضور بقیه كوچكترین تاثیر مثبتی نخواهم داشت

● كاناوارو، اولین جام در صدمین بازی

برای اكثریت بندرنشینان ناپولی و فوتبال دوستان آن دریبل زدن و گلزنی مارادونا تفریح و شور و شوق آخر هفته ها بود و برای اقلیت كه برادران كاناوارو هم جزء آنها بودند دیدنی های دیگری هم بود. روزهای خوبی كه تكرار خاطراتش هنوز برای هواداران تیم دوست داشتنی و لذت بخش است. اواخر دهه هشتاد و سال های ابتدایی نود كه مارادونا هیجان و شادی و همه فاكتورهای دلچسب را برای آنها به ارمغان آورده بود. فابیو و پائولو هم از دیدن جادوی خیره كننده ستاره آرژانتینی لذت می بردند اما برای آنها چیرو فرارا چیز دیگری بود.

حركاتش در زمین به عنوان یك فوتبالیست تطابق بیشتری با خصوصیات برادران كاناوارو داشت. مدافع مستحكم تیم كه از ابتدا تا انتها مهاجمان حریف را ناكام می گذاشت، تكل می زد، می جنگید و... تبدیل شد به اولین الگوی واقعی فابیو كاناوارو... روزها به سرعت می گذشت و او تصمیمش را گرفته بود. اولین برخوردها دلسردكننده بود، قانونی نانوشته می گفت مدافع باید بلندقد باشد و تنومند؛ آن هم در كشوری كه مارك مدافعان فوتبالش در جهان اعتبار فراوانی داشت... «خوب نگاهش كن... نزدیك دو متره... چطور جلویش را می گیری؟»، «یك لحظه راحتش نمی ذارم»... «توپ های هوایی چطور؟»، «سعی می كنم بیشتر بپرم» و سرانجام جلوی چشم مسئول آكادمی جوانان ناپولی آنقدر بلند پرید كه راه ورود به فوتبال را پیدا كرد.

راهی كه احتمالاً بهترین سرانجام آن در عرصه ملی در برلین به پایان می رسد. از آن روزها تا لحظه های دلچسب تورنمنت آلمان راه فراوانی طی شد... ناپولی، پارما و آشنایی با دوست خوبش بوفون، انتقال به اینتر و پوشیدن پیراهن بیانكونری و بستن بازوبند كاپیتانی آتزوری. نهم جولای شماره پنج لاجوردی پوشان در ابتدای بازی دست زیدان را خواهد گرفت تا به عنوان كاپیتان و بهترین مهره مارچلو لیپی در صدمین بازی ملی خود برای فتح جام و بالا بردن آن تلاش كند.

ایتالیای ۲۰۰۶ بدون كاناوارو غیرقابل تصور بود. مدافعی كه نگاه كردن به بازی هایش تیر انتقادات را بیشتر به سمت انتخاب كنندگان مرد سال اروپا یا بهترین بازیكن جهان نشانه می رود، در پاسخ به این پرسش كه چرا یك مدافع باید به ندرت صاحب چنین عنوانی شود... سراسر ایتالیا، مطبوعات و رسانه های این كشور، بینندگان و دست اندركاران جام و اعضای اردوی ایتالیا به شدت او را تحسین می كنند اما كاناوارو در قبال این ستایش خونسرد است. فاكتوری كه عقیده دارد برای رسیدن به قهرمانی بسیار مهم است.

«تیم ایتالیا به این مرحله رسیده است و این موضوع بسیار مهم است. مثل همیشه برای موفقیت تیم تلاش می كنم و اكنون كه به فینال رسیده ایم انگیزه ام چند برابر شده است. هیچ وقت احساس نخواهم كرد بهترین بازیكن ایتالیا هستم چون حتی اگر در بهترین شرایط آمادگی باشم بدون حضور بقیه كوچكترین تاثیر مثبتی نخواهم داشت.» این جملات شاید از روی تواضع بازیكنی باشد كه تلاش می كند همیشه از حاشیه ها فاصله بگیرد.

اما حقیقت چیز دیگری است. اگر او پس از پایان رقابت ها به عنوان بهترین بازیكن جام انتخاب شود درصد كسانی كه از این رای متعجب شوند بسیار پایین خواهد بود. كاناوارو در اوج است و پس از هر پیروزی ایتالیا در صدر تحلیل های كارشناسی قرار گرفته است. آنقدر مطمئن كه به زامبروتا و گروسو اجازه می دهد بیشتر در كارهای هجومی شركت كنند. به قدری باتجربه كه آمار دریافت كارت های زردش به طور قابل ملاحظه ای كاهش یافته است. لیپی می گوید: «برای یك مربی چه چیز می تواند بهتر از این باشد كه كوچكترین دغدغه ای از بابت خط دفاعی اش نداشته باشد؟ حتی در بدترین شرایط كه تحت فشار حریفان هستیم خیالم راحت است به خصوص این كه پشت سر كاناوارو، بوفون قرار گرفته است.»

قدرت نفوذ خرافات در بین هواداران ایتالیایی معتقد به آن رای به قهرمانی ایتالیا می دهد. ۱۹۷۰ ، ،۱۹۸۲ ،۱۹۹۴... فاصله هایی دوازده ساله كه ایتالیا یك در میان جام را از دست داده است و سپس قهرمان شد و اكنون ۲۰۰۶. چقدر می توانیم خرافاتی باشیم؟ كاناوارو باز هم خونسرد است. «قبل از شروع رقابت ها مشكلات زیادی پیرامون تیم وجود داشت. بحران فوتبال در كشور همه را تحت فشار سنگینی برده بود. هواداران طاقت یك ناكامی دیگر را نداشتند و استرس عجیبی بین بازیكنان وجود داشت. اما روحیه خود را از دست ندادیم و همه چیز رفته رفته بهتر شد. لیپی هم شرایط دشواری را تجربه كرد.

تصور كنید تمام فكر و ذهنتان معطوف به حضور موفق در جام جهانی است و ناگهان خبر احتمال بركناری به گوشتان بخورد... لیپی یك حرفه ای تمام عیار است و خیلی خوب توانست این دوره را پشت سر بگذارد، استارت زدیم و برد مقابل غنا آرامش را برای تیم به ارمغان آورد. ایتالیا در ادامه نشان داد مدعی جدی عنوان قهرمانی است.»

منتقدان باید همیشه سوژه داشته باشند. این بار دست روی سه نكته می گذارند... آمریكا، استرالیا و اوكراین... برابر اولی نمایش خوبی نداشتند، مقابل دومی خوش شانس هم بودند و اوكراین هم كه چیز خاصی برای ارائه كردن نداشت، اما كاپیتان عقیده دیگری دارد. «اگر در فینال شكست بخوریم اما هر شش بازی قبلی را با ارائه بهترین و زیباترین بازی های ممكن برده باشیم چه كسی برای این تیم دست می زند به خصوص در ایتالیا كه همه انتظار قهرمانی دارند. فاصله ها در فوتبال امروز كمتر از همیشه شده است.

حتی اگر بهترین بازیكنان جهان را هم در اختیار داشته باشید تصور غلبه بر همه حریفان با تعداد گل زیاد یا كنترل كامل بازی ساده لوحانه است. در گروه آسانی قرار نداشتیم اما خوب نتیجه گرفتیم. استرالیا یك تیم قدرتمند و سازمان یافته بود و اوكراین هم پتانسیل های خاص خود را داشت. قرار نبود از ابتدا تا انتها با آرژانتین و برزیل و هلند و... روبه رو شویم.»

فینال شرایط كاملاً ویژه ای دارد. ایتالیا دو بار در سال های اخیر از فرانسه زخم خورده است؛ یك چهارم نهایی سال ۹۸. ضربات پنالتی رای به حذف آتزوری داد و دو سال بعد فینال یورو هم مقابل فرانسه با شكست به پایان رسید. كاناوارو كه در هر دو این رقابت ها حضور داشت این بار نمی خواهد تسلیم شود. «هر بار كه بازی زیدان را می بینم شگفت زده می شوم. او در فینال آخرین بازی دوران حرفه ای اش را پشت سر می گذارد و نیازی به توصیف انگیزه هایش نیست. فرانسه در ابتدا روند خوبی نداشت و حقیقتاً فكر نمی كردم بتوانند به فینال برسند. اما این تیم مجموعه ای از بازیكنان حرفه ای را در اختیار دارد كه توانستند خیلی سریع اوضاع را عوض كنند. اما این بار نوبت ایتالیا است. دو شكست تلخ را مقابل این تیم تجربه كردیم كه امیدوارم تكرار نشود. فرانسه تیم پرقدرت و زهرداری است. این موضوع كاملاً مشخص است.»

شانزده سال پیش كاناوارو در بازی نیمه نهایی جام جهانی ۹۰ بین آرژانتین و ایتالیا به عنوان یك توپ جمع كن بازی را دنبال می كرد و یكشنبه شب در حالی كه برای صدمین بار پیراهن تیم كشورش را می پوشد در فینال جام جهانی كه احتمالاً آخرین تجربه آن را پشت سر می گذارد برای پیروزی تلاش می كند... چیدن قطعات این پازل كنار هم اهمیت موضوع را بیشتر نشان می دهد... صدمین بازی ملی، آخرین جام جهانی، كاپیتان ایتالیا. «از بچگی آرزو داشتم پیراهن ایتالیا را در جام جهانی به تن كنم و اكنون كه به این مرحله رسیده ام فكر نمی كنم بالاتر از آن چیزی وجود داشته باشد.

رویاهایم به تحقق پیوسته است و فقط یك پیروزی تا قهرمانی فاصله دارم. در این سال ها تجربیاتم افزایش پیدا كرده و اكنون به عنوان كاپیتان تیم مسئولیت سنگینی را احساس می كنم. واقع بین هستم و می دانم آخرین جام جهانی را پشت سر می گذارم بنابراین نمی توانم این فرصت بزرگ را از دست بدهم. شانزده سال پیش در نیمه نهایی جام ۹۰ با خودم گفتم آیا می توانم یك روز در این سطح بازی كنم؟ نیمه نهایی جام جهانی... به آن رسیدیم. آلمان را شكست دادیم و اكنون نوبت فینال رسیده است. ایتالیا در انتظار این قهرمانی است.»

بهرنگ داودی