یک قرن سوار بر دوج

حدود یک قرن پیش بود که دو برادر با نام های جان و هوراس دوج, کسب و کاری در زمینه دوچرخه راه انداختند و پس از مدتی کوتاه, فعالیت اقتصادی خود را گسترش دادند و به یکی از بزرگ ترین قطعه سازان برای شرکت های مختلف خودروسازی آن دوران بدل شدند

حدود یک قرن پیش بود که دو برادر با نام‌های جان و هوراس دوج، کسب و کاری در زمینه دوچرخه راه انداختند و پس از مدتی کوتاه، فعالیت اقتصادی خود را گسترش دادند و به یکی از بزرگ‌ترین قطعه‌سازان برای شرکت‌های مختلف خودروسازی آن دوران بدل شدند.

سال ۱۹۱۰، شرکت برادران دوج به اصلی ترین تامین کننده قطعات غول خودروسازی آن دوران یعنی فورد بدل شده بود، اما این دو برادر بلندپرواز از کار کردن زیر سایه نام های بزرگ راضی نبودند و به همین دلیل به فکر تولید خودروی اختصاصی خود افتادند.

نخستین خودروی تولیدی توسط شرکت دوج ـ که در ایران دوج تلفظ می شود ـ اواخر پاییز ۱۹۱۴ به بازار آمد. پس از این محصول، شرکت دوج خودروهای زیادی را طراحی و به بازار عرضه کرد و تاثیر فراوانی در فرهنگ اتومبیل سواری مخصوصا در بین جوانان گذاشت. محصولاتی نظیر وایپر (Viper)، وانت رم (Ram) و نیز مدل های معروف ال اچ موجب شهرت دوج در بازار آن دوران شد. افزون بر این مدل ها، خودروهای دیگری نظیر چارجر (Charger) و چلنجر (Challenger) نیز بسیار مورد توجه قرار گرفت.

دوج در ایران هم جایگاه ویژه ای داشته است. از خودروهای پلیس در دهه ۴۰ خورشیدی با آن باله های عقب که خیلی الهام بخش بودند تا دوج چلنجر که محبوب جوانان در سال های دهه ۵۰ بود یا کامیونت های رم که بشدت در ایران پرطرفدار بود، همگی از جایگاه ویژه این برند خودروسازی در ایران حکایت دارد. شرکت دوج که امروز یکی از زیرمجموعه های شرکت کرایسلر است، به مناسبت صدسالگی این شرکت، برخی مدل های خود را در موزه کرایسلر در معرض دید بازدیدکنندگان قرار داده است. جالب این که بازدیدکنندگان می توانند حتی این خودروها را در مسافتی کوتاه برانند.

قدیمی ترین مدلی که در این نمایشگاه در معرض دید قرار گرفته است، خودرویی است که سال ۱۹۱۵ تولید شد و برای مقایسه در برابر جدیدترین محصول این شرکت ـ یعنی چلنجر ۲۰۱۵ ـ قرار داده شده است. این خودروی قدیمی با چرخ هایی دارای پره های چوبی و نیز فضای سرباز سرنشین ها، بیشتر از این که شبیه خودرو باشد به کالسکه شباهت دارد.

سقف تاشو

قدیمی ترین مدلی که بازدیدکنندگان این مجموعه می توانند آن را برانند، خودرویی با سقف تاشو است. این خودرو به موتور چهار سیلندری مجهز است که توان ۳۵ اسب بخار را تولید می کند. تعویض دنده کشویی این خودرو، سه سرعت را در اختیار راننده قرار می دهد. همچنین ترمزهای این خودرو روی دو چرخ نیرو وارد می کند و به همین دلیل قدرت چندان زیادی برای متوقف کردن آن ندارد.

معلوم نیست چه تعداد از این خودرو به تولید رسیده بود، اما به هر حال راندن چنین وسیله ای می تواند برای همه تجربه جالبی از درک اتومبیلرانی در نخستین سال های شکل گیری این صنعت بزرگ باشد.

کوپه ای از دهه ۳۰

یکی از زیباترین خودروهایی که در نمایشگاه صد سالگی دوج به نمایش درآمده ، یک خودروی دو سرنشینه است که هنوز هم در نظر بازدیدکنندگان زیبایی منحصر به فردی دارد.

این خودرو از نظر فنی، برتری های آشکاری نسبت به مدل قبلی ساخته شده در سال ۱۹۲۷ دارد. توان این خودرو ۷۸ اسب بخار بود و سیستم انتقال قدرت سه سرعته غیرهمزمان، این توان را به چرخ ها منتقل می کرد.

با این که سروصدای موتور این خودرو نسبت به مدل های قبلی به مراتب کمتر بود، اما جعبه دنده آن برای راننده دردسرساز بود، زیرا تعویض دنده در این خودرو باید بسیار با دقت صورت می گرفت و در صورت بد جا افتادن دنده سروصدای زیادی از جعبه دنده شنیده می شد. حتی فشردن پیاپی کلاچ هم نمی توانست از این سروصدای گوشخراش بکاهد.

فرمان چوبی این خودرو هم قطر بسیار بزرگی داشت. ترمزهای هیدرولیک آن که به هر چهار چرخ نیرو وارد می کرد، عملکرد بسیار خوبی داشت. قیمت این خودرو سال ۱۹۲۹ حدود ۱۶۵۰ دلار بود که با توجه به تورم چیزی معادل صد هزار دلار امروز بوده است.

کوپه ۱۹۳۹

این خودرو در مقایسه با سایر خودروهای ساخت دوج که از آن نام بردیم، بیشتر شبیه خودروهای مدرن امروزی است.

موتور ۸۷ اسب بخاری، این خودروی ۱۴۰۰ کیلوگرمی را به پیش می راند. حرکت این خودرو درست مانند خودروی دو نفره تولیدی سال ۱۹۲۹ تقریبا بدون لرزش و آرام است. همچنین تعویض دنده در این خودرو بدون مشکل به انجام می رسید.

خودروی نظامی ۱۹۴۱

خیلی ها خودروهای نظامی را دوست دارند. خودروهای نظامی به دلیل بالاتربودن شاسی نسبت به سطح زمین، بسیار مورد توجه قرار می گیرند. این خودروی نظامی با موتور ۸۰ اسب بخار یکی از محصولات موفق شرکت دوج قلمداد می شود. خودروهای نظامی معمولا دو دیفرانسیل دارند و این خودرو نیز از این قاعده مستثنی نبوده است.

تعویض دنده این خودرو اگر سر موقع و با حوصله انجام شود، دیگر خبری از سروصدای زیاد جعبه دنده نخواهد بود. برای تعویض دنده باید کلاچ را فشار داد، دنده را خلاص کرد، پا را از کلاچ برداشت، دو ثانیه صبر کرد، دوباره کلاچ را فشار داد و دنده را عوض کرد. تعویض دنده با دنده ای بالاتر با این شیوه بدون مشکل انجام می شود، با این حال تعویض معکوس کمی دشوارتر است و نیازمند حوصله و دقت بیشتری خواهد بود.

یکی از ویژگی های عجیب این خودرو، حساسیت ترمز و کلاچ آن است. کلاچ این خودرو با کمترین فشاری کار می کند، در حالی که برای ترمز کردن باید پدال را تا آخر فشار داد .

چارجر آرتی ۱۹۶۸

حدود سه دهه پیش بود که خودروهایی بسیار بزرگ و جاگیر بر بازار خودروی آن روزگار مسلط بودند. این خودرو نمونه ای از این محصولات بسیار بزرگ بود. موتور هشت سیلندر ۷۰۰۰ سانتی متر مکعبی موجود در این خودرو، توان ۴۲۵ اسب بخاری را تولید می کرد و همین موجب ایجاد صدایی بسیار بلند می شد. این خودرو مجهز به سیستم انتقال نیروی چهار سرعته بود.

چلنجر آر تی ۱۹۷۰

یکی دیگر از خودروهای این مجموعه، چلنجر آرتی ساخته شده در سال ۱۹۷۰ است.

این خودرو دارای سقف تاشو مانند خودروی قبلی یعنی چارجر مجهز به موتور هشت سیلندر بود. با این حال این خودرو تنها دو پدال داشت و تعویض سرعت به صورت خودکار انجام می شد.

یکی از ویژگی های منحصر به فرد این خودرو، فرمان آن است. فرمان این خودرو به حدی روان است که اگر در حین رانندگی عطسه کنید و فرمان بدون دقت به چپ یا راست جابه جا شود، ممکن است سر از لاین مقابل یا مجاورت با تیر چراغ برق درآورید!

autoguide

مترجم: صالح سپهری فر