زنده تر از محمد ص کیست

در روزهای پایانی سال پیامبر اعظم ص و ماه صفر غبار اندوه بر سر و روی ایام, غم فشانی می کند و قلب شیعیان به یاد مصائب جانکاهی که بر آل الله رفته مالامال از درد می شود

در روزهای پایانی سال پیامبر اعظم(ص) و ماه صفر غبار اندوه بر سر و روی ایام، غم‌فشانی می‌کند و قلب شیعیان به یاد مصائب جانکاهی که بر آل‌الله رفته مالامال از درد می‌شود.

در حالی که پیروان مکتب نجات‌بخش حسینی، اربعین شهادت سید و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله‌الحسین(ع) و یاران حماسه آفرینش را در مهد ولایت و مملکت امام‌عصر(عج) با ترتیب دادن مجالس باشکوه و با عظمت گرامی داشتند، خود را برای برپایی مراسم ۲۸ صفر، روز رحلت حبیب خدا محمد مصطفی(ص) و شهادت سبط اکبرش امام حسن مجتبی(ع) آماده می‌کنند.

هرچند امروز دهها قرن از آن وقایع جانسوز می‌گذرد ولی همچنان پیام بلند اکرام نبوی، قیام حسینی و گذشت و بخشش کریم اهل بیت مایه شور آفرین و باعث حفظ دین خداست.

خاتم پیامبران که با تن خسته و چشمی گریان از این فانی سرا به باقی سرا شتافت، غم از رفتن ندارد اندوه از رحلت و ترک این خاک ندارد که اگر غمی و اندوهی بر سینه‌اش سنگینی می‌کند ناراحتی و بی‌تابی از برای امت نوپایی است که یک مکتب الهی را پذیرفته است و به همین خاطر در مقابل دشمنان داخلی و خارجی زیادی قرار گرفته است.

غمش غم امتی است که باید حرکتش را به سوی الله یک لحظه متوقف نسازد. چه رنجها که برای این حرکت متحمل نگشت و چه حرفها که از دوست و دشمن نشنید. اگر در دل همیشه به یاد و فکر امت بود به خاطر عشقی بود که به خدای امت داشت.

هرچند آن روز در ماتم رسول مدنی دلها دریای خون شد و دیده‌ها در امواج اشک شناور گردید اما “آئین محمدی” (ص) جهانگیر شد و مسلمین تمدن‌آفرین اعصار گشتند وامروز زنده‌تراز محمد(ص) کیست؟‌و حرکت آفرین‌تر از اسلام چیست؟

“ولایت” چهره دیگری از همان “رسالت” است و... “امام” وجود دوباره “پیغمبر”، خدای بزرگ را شاکریم که امروز نظام مبتنی بر “ولایت” استمرار همان حکومت پیامبر در “مدینه‌النبی” است. راه، همان است و پیام همان پیام!

بدون شک سکوت و صلح و صبر سبط اکبرش امام حسن مجتبی(ع) نیز در ادامه همان مسیر است. زیستنی غریب و پروازی غریبانه، جز صفت مردان خدا صفت که می‌تواند باشد؟! مدینه، ناظر تشییع غریبانه فرزند علی(ع)، فرزند فاطمه(س) و فرزند پیامبر(ص) است. گلوی کوچه‌ها گرفته است. می‌دانند که نباید فریاد بزنند. می‌دانند که باید بنشینند و تماشا کنند. باید این داغ را شانه به شانه به دوش کشیده و صبورانه بغض در گلو خفه کنند.

غریبی‌اش را سالها پیش مادرش دیده بود که می‌فرمود: “هرکس برای حسنم گریه کند، در قیامتش چشمانش گریان نخواهد بود.”‌اما افسوس که آن روز به جای اشک، باران تیر بر تابوت داغ سنگین مدینه می‌بارید. این سنت نامردان تاریخ است که همواره مردانگی را تحمل نمی‌توانند کرد. عهدشکنی را به مثابه عهدی استوار به دوش می‌کشند و خانه بر شانه بار ساخته‌اند.

و این برای ما شیعیان درسی بزرگ است که اگر بخواهیم اسلام را از معرض تهاجمات دشمنان مصون نگه‌داریم باید در پای مکتب نبوی و فقه جعفری زانوی ادب به زمین بزنیم و درسها بیاموزیم.

امروزه ولایت آل‌الله، رحمت نبوی، بخشش حسنی و عشق حسینی اکسیری است که می‌تواند ضمن مقابله با تعرضات و تحریفات، سلامت روحی جامعه را حفظ کند و کام عطشناک جوانان و آینده‌سازان نظام مقدس جمهوری اسلامی را از چشمه باصفای اهل بیت علیهم‌السلام سیراب سازد.

امید است متولیان امور فرهنگی ضمن تلاش در راستای گسترش فرهنگ سعادت‌بخش اسلام نبوی و با بهره‌گیری از معارف بلند و انسان‌ساز اسلام ناب محمدی(ص) موجبات تقویت پرشور نوجوانان و جوانان عزیز را در مجالس اهل بیت(ع) فراهم آورند تا با توسل به ائمه اطهار(ع) جرعه‌ای از این اقیانوس بی‌کران برگیرند و ره توشه‌ای را برای حرکت در مسیر پرفراز و نشیب زندگی کسب نمایند. ان‌شاءالله

‌عبدالکریم رستمی