محدوده ”دُم“ و گستره اتهام افکنی

وقتی می خواهیم با فساد اقتصادی مبارزه کنیم و به سراغ آن ها می رویم به ما می گویند به فلان جا نزدیک نشو چرا که فلان جا حریم فلان آقا, فلان حزب و دسته است, ما هر جا می خواهیم با فساد برخورد کنیم عده ای می آیند و می گویند اینجا دُم ماست, بر روی دُم ما پا نگذارید “

تنها چهار روز پس از افشاء ناهماهنگی در داخل دولت در مورد نرخ سود تسهیلات بانکی، رئیس جمهور بار دیگر به اتهام افکنی علیه مخالفان سیاست‌های اقتصادی دولت خود روی آورد. البته او این‌بار ترجیح داد به‌جای متهم ساختن همه مخالفان و منتقدان به فساد مالی یا دروغ‌گوئی، عده‌ای از مخالفان سیاست‌های خود را ”کج‌فهم“ بنامد.

او مانند گذشته ”روش‌ها و سیاست‌های دولت نهم در مبارزه با مفاسد اقتصادی“ را معادل کامل ”اصل عقلانی و دینی“ فساد ستیزی دانست که مورد درخواست اکثریت مردم است. وی اظهار داشت: ”وقتی ما می‌خواهیم با فساد مبارزه کنیم، دو دسته با این مبارزه مخالفت می‌کنند، گروه اول یک عده کج‌فهم هستند که خیال می‌کنند رشد اقتصادی با فساد باید همراه باشد... گروه دوم مخالفان مبارزه با مفاسد اقتصادی، پشت این مفاسد هستند و ما هر جا سراغ فساد ریشه‌دار می‌رویم با یک مشت گردن کلفت مواجه می‌شویم. وقتی می‌خواهیم با فساد اقتصادی مبارزه کنیم و به سراغ آن‌ها می‌رویم به ما می‌گویند به فلان‌جا نزدیک نشو! چرا که فلان جا حریم فلان آقا، فلان حزب و دسته است، ما هر جا می‌خواهیم با فساد برخورد کنیم عده‌ای می‌آیند و می‌گویند اینجا دُم ماست، بر روی دُم ما پا نگذارید.“

دکتر احمدی‌نژاد، آن‌گاه مقصود خود را به‌صورت واضح‌تر بیان کرد و نشان داد آ‌ن‌چه او را به تکرار برخی سخنان قبلی وادار کرده، سوژه جدید کاهش سود بانکی است. احمدی‌نژاد بدون آن‌که به دیدگاه‌های گوناگونی اشاره کند که در روزهای اخیر در این خصوص مطرح شده است و با عبور ماهرانه از اظهارنظرهای کاملاً متفاوت زیردستان خود او در این مورد، اظهار داشت:

”عده‌ای آمده‌اند و مؤسسات مالی و اعتباری و پولی با امتیازات ویژه درست کردند، وقتی‌که بررسی می‌کنیم می‌بینیم که همه‌شان به یک گروه برمی‌گردند،... وقتی دولت سود بانکی را کاهش می‌دهد و منافع آنها به خطر می‌افتد، می‌گویند کاهش سود بانکی، کار غیرکارشناسی است...“

این اولین بار نیست که رئیس جمهور، بدون آن‌که استثنائی قائل شود مخالفان سیاست‌های دولت نهم ـ و یا به‌عبارتی مخالفان تصمیمات خود ـ را با این‌گونه عناوین مورد اتهام قرار می‌دهد. او در حالی از مخالفان خویش می‌خواهد ”محدوده دُم خود“ را مشخص کنند که در روزهای اخیر، علاوه بر اختلاف نظر مسئولان اقتصادی دولت، بسیاری از صاحب‌نظران با تفکرات سیاسی گوناگون در مجلس و خارج از آن، در مورد شیوه ابلاغ و اعمال ”کاهش نرخ سود بانکی“ موضع‌گیری کرده‌اند و برخلاف آن‌چه رئیس‌جمهور مدعی شده است، مخالفت‌ها تنها از سوی یک گروه ـ که به ادعاء احمدی‌نژاد در پشت همه مؤسسات مالی قرار دارد ـ ابراز نگردیده است. ضمن آن‌که این مخالفت تنها شامل کاهش نرخ بهره در بانک‌های خصوصی نیست بلکه مخالفان، به طور کلی روش مورد عمل را به چالش کشیده‌اند و از تأثیر آن بر بانک‌های دولتی ـ که اختیار کامل آن‌ها به‌دست دولت فساد ستیز نهم می‌باشد ـ نیز ابراز نگرانی کرده‌اند.

اظهارات اخیر رئیس‌جمهور که قبلاً نیز در مناسبت‌های مختلف از جمله پس از انتقاد از عملکرد دولت در اجراء اصل ۴۴، یا عباراتی مشابه، نقل شده بود این سئوال را به ذهن می‌آورد که ”با توجه به حذف مخالفان دولت از تمام دستگاه‌های اجرائی و همکاری بی‌نظیر همه ارکان مؤثر حکومت با دولت، چه کسانی مانع اجراء سیاست‌های دولت هستند که رئیس‌جمهور ناچار می‌شود در سخنرانی عمومی دست به افشاگری ناقص بزند و نگرانی عمومی در خصوص رخنه فساد در شئون مختلف کشور را افزایش دهد؟“ چرا رئیس‌جمهور وعده سال گذشته و دو سال قبل خود برای معرفی عوامل مافیای اقتصادی را اجراء نمی‌کند و چرا به مردم نمی‌گوید آن ”فلان آقا“ و این ”یک گروه“ کدام است که به ادعاء او در پشت پرده همهٔ مؤسسات مالی و اعتباری قرار دارد؟

آیا مردم نباید بدانند که این افراد با نفوذ چه کسانی هستند که مخالفت آنها از زبان نماینده مجلس، روزنامه‌نگار، فعال اقتصادی و... بیان می‌شود و آن‌قدر نفوذ دارند که حتی به گفتهٔ رئیس‌جمهور، برخی از مدعیان سابق مبارزه با مفاسد اقتصادی را نیز با خود همراه کرده‌اند تا در برابر فساد ستیزی دولت، مقاومت کنند؟

رئیس‌جمهور، از منتقدان خواسته است تا محدوده ”دُم“ خود را مشخص کنند. البته از رئیس‌جمهوری همچون احمدی‌نژاد بعید است که در انتظار معرفی ”محدوده دُم“ مخالفان باشد. او ابزارهای کافی در اختیار دارد که طولانی‌ترین و قطورترین ”دُم“ها را نیز قطع کند، اما منتقدان و مخالفان غیر فاسد دولت نیز حق دارند از رئیس‌جمهور بخواهند عرصه‌هائی که انتقاد از آن‌ها آزاد است را به همگان معرفی کند تا از این پس مردم شاهد توسعه محدوده اتهام‌افکنی و متهم کردن همه مخالفان به ”کج‌فهمی“، ”دروغ‌گوئی“ یا ”دفاع از مفسدان“ نباشند.