مرزهای حریم خصوصی در اینترنت را تشخیص دهیم

ما آدم‌ها در تشخیص مرزهای حریم خصوصی دیگران خیلی درست عمل نمی‌کنیم. به خودمان اجازه می‌دهیم هرچه دلمان می‌خواهد به طرف بگوییم و از او پاسخ بخواهیم، بدون اینکه فکر این را بکنیم …

ما آدم‌ها در تشخیص مرزهای حریم خصوصی دیگران خیلی درست عمل نمی‌کنیم. به خودمان اجازه می‌دهیم هرچه دلمان می‌خواهد به طرف بگوییم و از او پاسخ بخواهیم، بدون اینکه فکر این را بکنیم که امکان این هست که این حرف برای مخاطب ما حرفی خصوصی باشد که حتی دلش نمی‌خواهد آن را بشنود، چه به اینکه از آن حرف بزند. این رفتار ما به دنیای اینترنت هم مسلما راه پیدا می‌کند.

وقتی کسی در وبلاگ من فحش می‌دهد، وقتی حرفی را از من نقل می‌کند که من راضی نیستم در وبلاگم نوشته شود، پایش را در حوزه‌ای می‌گذارد که نباید.

چرا متوجه نمی‌شویم طرف نمی‌خواهد شما حرفش، عقیده‌اش، رفتارش و ... را که برای او جنبه‌ای خصوصی دارد در معرض دید عموم قرار دهید؟ دلیلش هرچه می‌خواهد باشد. ترس، دورویی، پاستوریزگی، یا هر چیز دیگر... فرد به شما اعتماد کرده! و در مقابل شما به عقیده یا رفتارش اجازه بروز داده است. سزایش این است که شما آن را در دنیایی که چشم هر رهگذری به آن می‌افتد مطرحش کنید؟ هر قدر هم این حرف برای شما «در-جمع-گفتنی» باشد نمی‌بینید که او مایل نیست نقل شود؟ شما به بهانه آزادی بیان حق دارید حرفی را که گوینده‌اش راضی نیست در یک محیط عمومی‌ مطرح کنید؟