یکشنبه, ۲۳ دی, ۱۴۰۳ / 12 January, 2025
من زنده‌ام
با صدای زنگ ساعت بیدار می‌شم. همین‌طوری که چشمام بسته‌ست، بی‌اختیار می‌گم: ”خدایا شکر، من زنده‌ام! خدایا شکرت که به من، یه روز دیگه فرصت دادی که زندگی کنم. که بتونم آفریده‌های قشنگ تو رو تماشا کنم.“
چشمام رو که باز می‌کنم، تصمیم‌هائی می‌گیرم، پیش خودم می‌گم: ”حالا که زنده‌ام، حالا که این فرصت به من داده شده، این فرصت طلائی! ازش استفاده می‌کنم. نمی‌خوام امروزم مانند دیروز باشه. امروز یه روز دیگه‌ست و به‌طور حتم یه روز بهتر! شاید مجبور باشم برخی کارها رو از روی اجبار انجام بدم؛ ولی باشه؛ همونا رو هم طوری انجام می‌دم که اگه مردم، یعنی فرصت زنده بودن ازم گرفته شد، بگم: ”آفرین به من! چه خوب زندگی کردم؛ چه‌قدر معنای زنده بودن را فهمیدم؛ چه‌قدر آدم خوبی بودم! تا تونستم از محبت‌هائی که خدا تو دلم گذاشته بود، ببخشم. خسیس نبودم؛ خست عاطفی نداشتم. از همهٔ چیزهای خوب تعریف کردم، حالا هرجا که بود و مال هرکی که بود. چون همهٔ چیزای خوب، خدائی هستن. چه زیبائی جمال یه آدم، چه خط خوب یه نفر، چه عادت خوب یه بندهٔ خدا، چه یه منظرهٔ زیبا!“
باز با خودم فکر می‌کنم چه خوب می‌شه بعد از مردنم، وقتی که همهٔ فرصت‌های زندگی از من گرفته شده، بتونم به خودم بگم: ”آفرین به من! به من که خسیس نبودم. می‌دونستم که خزانه‌های خدا پر از گنجه! و جاهائی رو که من خالی می‌کنم، پر می‌کنه. پُر پُر! من از مالم بخشیدم. به اونائی که لازم داشتن، به یه گرسنه؛ به یه پیر، به یه تنها، به یه ناتوان، برای اسباب‌بازی یه بچه، برای خرج تحصیل یه آدم، برای هدیه به یه عروس و برای کمک به یه مسافر.“
به نظرم بخشیدن، یه‌جور شکر کردنه و شکر کردن فقط به زبون نیست، بلکه به عمله. برای شکر کردن، باید یه کاری انجام بدیم.
تصمیم می‌گیرم که از لباسام هم ببخشم. مگه یه آدم، چند تا لباس می‌خواد؟ این‌جوری کمدم رو خلوت می‌کنم؛ سبک می‌شم. در گذشته هم هر وقت این کار رو می‌کردم، یا سوغاتی‌ها از جاهائی که هرگز انتظارشو نداشتم، رسیده یا لباس‌های نو با قیمت‌های بسیار کم و باورنکردنی گیرم اومده، می‌دونم که اون بخشندهٔ بی‌منت، جاهای خالی رو پر می‌کنه!
آخر سر هم، تصمیم می‌گیرم تو دلم یه خونه‌تکونی راه بیندازم! می‌خوام همه‌رو ببخشم! اونائی رو که ازشون گله دارم، اونائی که به من بی‌محبتی کردن، اونائی که جواب خوبی‌های منو ندادن و اونائی که با نیش حرفشون یا تیر نگاهشون، منو رنجوندن؛ همه‌رو می‌بخشم. آره، این‌جوری بهتره! چه‌قدر سبک می‌شم! دلم خالی می‌شه. خونه‌تکونی همیشه خوبه؛ هر لحظه! چار باید منتظر نوروز باشیم؟
ایران مسعود پزشکیان دولت چهاردهم پزشکیان مجلس شورای اسلامی محمدرضا عارف دولت مجلس کابینه دولت چهاردهم اسماعیل هنیه کابینه پزشکیان محمدجواد ظریف
پیاده روی اربعین تهران عراق پلیس تصادف هواشناسی شهرداری تهران سرقت بازنشستگان قتل آموزش و پرورش دستگیری
ایران خودرو خودرو وام قیمت طلا قیمت دلار قیمت خودرو بانک مرکزی برق بازار خودرو بورس بازار سرمایه قیمت سکه
میراث فرهنگی میدان آزادی سینما رهبر انقلاب بیتا فرهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سینمای ایران تلویزیون کتاب تئاتر موسیقی
وزارت علوم تحقیقات و فناوری آزمون
رژیم صهیونیستی غزه روسیه حماس آمریکا فلسطین جنگ غزه اوکراین حزب الله لبنان دونالد ترامپ طوفان الاقصی ترکیه
پرسپولیس فوتبال ذوب آهن لیگ برتر استقلال لیگ برتر ایران المپیک المپیک 2024 پاریس رئال مادرید لیگ برتر فوتبال ایران مهدی تاج باشگاه پرسپولیس
هوش مصنوعی فناوری سامسونگ ایلان ماسک گوگل تلگرام گوشی ستار هاشمی مریخ روزنامه
فشار خون آلزایمر رژیم غذایی مغز دیابت چاقی افسردگی سلامت پوست