هالیوود با چهره های زشت

۵ فیلم برتر سیاسی دنیا

مدت‌زمانی طولانی است که فیلمسازان به درام‌هایی در مورد رقابت‌های انتخاباتی علاقه نشان می‌دهند، حتی چارلز فاستر کین «همشهری کین» هم وارد این رقابت‌ها شده بود. فیلم«نیمه ماه مارس» تازه‌ترین فیلمی است که به این گروه از فیلم‌ها پیوسته است. در این فیلم جورج کلونی برای ریاست‌جمهوری تلاش می‌کند، فیلیپ سیمور هافمن مدیر کمپین اوست و پل جیاماتی نیز مدیر کمپین رقیب انتخاباتی جورج کلونی است. «نیمه ماه مارس» بر اساس نمایشنامه‌ای به نام «شمال فاراگوت» توسط بو ویلیمون نوشته شده است؛ کسی که در حال حاضر مشغول اقتباس از سریال انگلیسی «خانه پوشالی» -داستان دیگری پیرامون دنیای کثیف سیاست- برای یک شبکه تلویزیونی آمریکاست. این فهرست، پنج فیلم برتر سیاسی را به انتخاب ویلیمون نشان می‌دهد.

● کاندیدا (۱۹۷۲)

کاندیدا فیلمی کلاسیک است درباره یک کمپین انتخاباتی، از ابتدا تا انتهای آن؛ فیلمی که نشان می‌دهد تلاش برای یک منصب چگونه می‌تواند یک نامزد و اطرافیانش را به مخاطره بیندازد. رابرت ردفورد در ابتدا یک وکیل آرمانگراست که در طول فیلم تبدیل به یک سناتور سازشکار می‌شود. این فیلم همه مولفه‌های یک فیلم بزرگ را دارد؛ صادق، خنده‌دار و دقیق است. در صحنه معروف پایانی فیلم سناتور مک کی پیروز انتخاباتی (رد فورد) می‌پرسد «حالا چه کار کنیم؟!» همان‌طور که این سوال در هوا معلق است فیلم پایان می‌یابد. اما این پرسش در قلب هر مبارزه انتخاباتی وجود دارد. پس از صرف تمام پول‌ها و انرژی‌ها برای پیروزی، با قدرتی که از سوی رای‌دهندگان به تو واگذار شده باید چه کاری انجام دهی؟ بازی رد فورد در سراسر فیلم فوق‌العاده است. (و این نکته را هم اضافه کنم: کیست که به رد فورد رای ندهد؟ حتی اگر سیاست‌هایش را هم دوست نداشته باشید عاشق موهایش که هستید!)

● همه مردان رییس‌جمهور (۱۹۷۶)

باز هم رابرت ردفورد! باید اعتراف کنم که علاقه خاصی به او دارم. این فیلم براساس درون‌مایه کتابی با همین نام که در مورد بلندپروازی‌های روزنامه‌نگاران جوان است ساخته شده است. ساختن این فیلم تقریبا همانند خود رسوایی خبرساز شد. پس از آن روزنامه‌نگاران در حقیقت از گزارشگران ساده به قهرمانانی تبدیل شدند که برای حقیقت می‌جنگیدند. از آن زمان به بعد ممکن است عده‌ای این ایراد را بر رسانه‌ها بگیرند که جریان اصلی رسانه‌ها بر احساسات‌گرایی و در برخی موارد پروپاگاندا (کسی از فاکس‌نیوز حرفی زد؟!) تمرکز دارد. این فیلم توسط دوست و استاد من «ویلیام گلدمن» نوشه شده است و چگونگی به خاک سیاه نشاندن نیکسون توسط دو روزنامه‌نگار جوان به نام باب وودوارد و کارل برنشتاین را به تصویر می‌کشد و نشان می‌دهد که گاهی اوقات قدرت قلم از تقلب بیشتر است.

● اتاق جنگ (۱۹۹۳)

رسانه‌ها بار دیگر تلاش کردند تا رییس‌جمهوری را از قدرت پایین بکشند. این بار بیل کلینتون هدف اصلی بود (اگرچه برخلاف مورد نیکسون آنها موفق نشدند). در پی رسوایی ضعیف لوینسکی و تلاش برای برکناری کلینتون که با یک رای شکست خورد این فیلمِ مستند به خوبی روزهای آرمانی مبارزات انتخاباتی کلینتون در سال ۱۹۹۲ را به تصویر می‌کشد. فیلم همچنین نگاه بی‌سابقه‌ای به مشاغل ابتدایی استراتژیست‌های سیاسی مانند «جورج استفانوپولوس» و «جیمز کارویل» دارد.

● نزاع خیابانی (۲۰۰۵)

نزاع خیابانی فیلمی همطراز با «اتاق جنگ» اما به نسبت این فیلم کمتر شناخته‌شده است. این فیلم داستان کوری بوکر (اوبامای واقعی) را در مبارزه برای سرنگونی شهردار وقت نیوآرک «جیمز شارپ» دنبال می‌کند. این فیلم راجع به سرنگونی سیاسی، سیاست‌های کثیف و درگیری‌های محلی است. بوکر باید با تلاش‌های (اغلب غیرقانونی) جیمز برای خنثی کردن کارزار انتخاباتی خود در هر مرحله مقابله کند. توانایی بوکر در مواجهه بی‌باکانه با دستگاه ظالم سیاسی جیمز واقعا نشاط‌آور است. بوکر می‌بازد اما پایان خوش داستان در این است که او انتخابات آینده شهرداری را پیروز می‌شود. ساختن فیلمی که در آن واحد خوش‌بینانه و بدبینانه و همچنین به یک میزان ترسناک و امیدوارکننده باشد، دشوار است. نزاع خیابانی تمام این موارد را با هم دارد.

● سگ را بجنبان (۱۹۹۷)

من «سگ را بجنبان» را دیده‌ام. در این فیلم رییس‌جمهور آمریکا به علت اینکه در اذهان عمومی به فساد اخلاقی متهم شده است، موقعیت خود را در آستانه انتخابات ازدست‌رفته می‌بیند، چگونه می‌توان موقعیت خود را بازیافت؟ ابداع جنگ جعلی با آلبانی، مطمئنا! ممکن است این فیلم در آن زمان عجیب به نظر برسد اما از حقیقت دور نیست. غرور فراوان، پول‌های فراوانی که بیهوده در هوا پرسه می‌زنند و یک تعریف بسیار بی‌قاعده از «صداقت» باعث می‌شود که واشنگتن دی‌سی را چندان متفاوت با هالیوود ندانم. در حقیقت بسیاری از مردم می‌گویند واشنگتن دی‌سی دقیقا مانند هالیوود است با این تفاوت که آنجا جایی برای آدم‌های زشت است.

بو ویلیمون

فاطمه عسگری‌آزاد