داستان دنیزلی و مربیان ایرانی

مربیان ایرانی برای اینكه فرق خود با سرمربی ترك پرسپولیس را بیابند, لازم نیست تنها تمرینات او را ببینند و بگویند این تمرینات با تمرینات ما فرقی ندارد, بلكه باید رفتارهای او را هم ببینند

یكم آری هان می گفت خوبی كار كردن با مربیان بزرگ این است كه آنها به ما شخصیت می دهند، یاد می دهند كه چگونه بنشینیم و چگونه بلندشویم و چگونه با مردم حرف بزنیم و با آنها برخورد كنیم. او ارنست هاپل را مثال می زد و می گفت او به همه ما شخصیت می داد و اینكه چطور با حریفمان برخورد كنیم.

دوم فصل گذشته پس از اینكه بین مصطفی آجورلو و مصطفی دنیزلی اختلاف افتاد و دنیزلی پاس را در بازی با ذوب آهن تنها گذاشت، یك شب بازیكنان پاس همگی به خانه دنیزلی رفتند و از او خواستند به باشگاه بازگردد. آنها به مربی شان بسان یك پدر نگاه می كردند، بسان مردی كه با آنها می خندید و با آنها می گریست. از هر كدام از بازیكنان پاس كه می پرسیدی، می گفت دنیزلی آدم بزرگ و باشخصیتی است و بلد است چگونه باید با بازیكنان رفتار كند. برای همین بود كه هیچ كدام از بازیكنان پاس به نیمكت نشینی شان اعتراض نمی كردند و همه آنها با جان و دل برای سرمربی خود بازی می كردند. این شد كه پاس به تیمی متفاوت در فوتبال ایران بدل شد یكی از بهترین تیم هایی كه تا امروز در فوتبال ایران دیده ایم. دنیزلی به بازیكنانش شخصیت می داد، چرا كه می دانست بازیكنان باشخصیت، به مربی شان شخصیت می دهند.

دیروز خبر رسید كه یحیی گل محمدی در اردوی تركیه با فرهاد كاظمی درگیر شده و برای همین از صباباتری جدا شده است.

یحیی البته توضیح اضافه ای درباره درگیری اش با فرهاد كاظمی نداده بود، اما دوستانش می گفتند او از ناسزاهای كاظمی ناراحت شده، می گفتند خیلی دیگر از بازیكنان صباباتری هم نمی توانند اینجوری ادامه بدهند چرا كه تحمل رفتارهای كاظمی را ندارند. البته این تنها فرهاد كاظمی نیست كه بازیكنانش از نحوه رفتارهای او ناراضی هستند، بلكه درباره امیر قلعه نویی و فیروز كریمی و علی پروین هم چنین صحبت هایی بارها به میان آمده است. نه اینكه گفته باشند این مربیان خدای نكرده به بازیكنان ناسزا می گویند، بلكه خیلی از این صحبت شده كه مربیان مطرح فوتبال ایران بلد نیستند با بازیكنانشان چگونه ارتباط برقرار كنند و البته آنهایی هم كه بلدند از آن طرف بام افتاده اند، یعنی آنقدر با بازیكن خوب تا كرده اند كه بازیكن دیگر تحمل یك فریاد را هم نداشته و این شده كه مربی جذبه اش را از دست داده است.

با این وصف، هنوز مردی در فوتبال ایران نیامده كه مثل دنیزلی، مثل بلاژویچ، مثل ایویچ باشد و بتواند با بازیكنان آنقدر درست رفتار كند كه آنها هم خوب بازی كنند و هم با شخصیت و هم آرام و هم راضی از رفتارهای سرمربی. در سال های اخیر دیده ایم كه هم برخی از بازیكنانی كه با فرهاد كاظمی كار كرده اند و با او قهرمان ایران شده اند از رفتارهای سرمربی خود انتقاد كرده اند و هم بعضی از بازیكنانی كه با مجید جلالی كه در رفتارهای آرام و برخوردهای صحیح نمونه است و امیر قلعه نویی كار كرده اند. خیلی ها معتقدند مربیان ایرانی تاب محبوبیت ستاره هایشان را نمی آوردند و این می شود كه با آنها بد برخورد می كنند.

برای رسیدن به این كافی است رفتارهای حجازی را با علی موسوی پیش از بازی فینال جام باشگاه های آسیا و یا همین رفتارهای قلعه نویی را با نیكبخت در باشگاه استقلال كه منجر به رفتن ستاره استقلال شد به خاطر بیاوریم و ببینیم چه می شود كه بعضی از بازیكنان گاهی وقت ها می گویند ما برای فلان مربی بازی نمی كنیم. درست شبیه رفتاری كه گل محمدی كرد. یحیی به عنوان یكی از خوش اخلاق ترین و آرام ترین بازیكنان ایران چنان از رفتارهای سرمربی اش به تنگ آمده كه حتی حاضر شده یك فصل بدون تیم هم بماند.

او هنوز تیم جدیدی نیافته است. رفتار او باید مربیان فوتبال ایران را به این نتیجه برساند كه دوره توسری زدن پایان یافته و حالا دیگر نمی توان به بازیكن از بالا به پایین نگاه كرد. مربیان ایرانی كه همواره به حضور مربیان خارجی اعتراض می كنند و می گویند ما از آنها چیزی كم نداریم، باید بدانند همه مربیگری تمرین دادن و تركیب بستن و كوچینگ نیست، بلكه روانشناسی و درست رفتار كردن هم جزء مربیگری است چیزی كه بسیاری از مربیان ایرانی هنوز آن را نمی دانند. این آدم ها كافی است به رفتارهای امروز بازیكنان پاس نگاه كنند كه چگونه می گویند سال آینده به پرسپولیس می پیوندند تا دوباره فرصت كار كردن با مصطفی دنیزلی را داشته باشند.

مربیان ایرانی برای اینكه فرق خود با سرمربی ترك پرسپولیس را بیابند، لازم نیست تنها تمرینات او را ببینند و بگویند این تمرینات با تمرینات ما فرقی ندارد، بلكه باید رفتارهای او را هم ببینند. همین كه دو سال پس از حضور دنیزلی در فوتبال ایران هنوز هیچ بازیكنی نیامده كه از رفتارهای او بد بگوید نشان می دهد كه ما با چه مربی باشخصیتی طرفیم. او اگر همین نوع رفتار را به مربیان ایرانی بیاموزد و همین، تنها همین را در فوتبال ایران به یادگار بگذارد كافی است.