نقدی بر فیلم «آقای هفت رنگ»

در ادامه سلسله اکران های ژانر کمدی در سینمای بجنورد، این بار نوبت به فیلم «آقای هفت رنگ» رسید. این در حالی است که علاقه مندان واقعی سینما و حتی بخشی از مخاطبان عام نیز هم چنان در …

در ادامه سلسله اکران های ژانر کمدی در سینمای بجنورد، این بار نوبت به فیلم «آقای هفت رنگ» رسید. این در حالی است که علاقه مندان واقعی سینما و حتی بخشی از مخاطبان عام نیز هم چنان در انتظار اکران فیلم هایی هم چون «بی پولی»، «پستچی سه بار در نمی زند» و «تردید» لحظه شماری می کنند، اما گویا باید به دیدن این نوع فیلم ها در تنها سینمای استان عادت کنیم، هرچند که استقبال از این فیلم ها به نسبت خوب است. فیلم «آقای هفت رنگ» همان طور که از نامش پیداست، شخصیت اولش، خلاف کاری در چند چهره با شخصیت های کمیک است و ابتدا با نام «وقتی دزد بودم» مجوز ساخت گرفت و سپس به «آقای دزد» تغییر نام داد. این فیلم سومین ساخته «شهرام شاه حسینی» است که مانند دو اثر قبلی اش یعنی «کلاغ پر» و «زن ها فرشته اند» با هدف مستقیم جذب تماشاگر و فروش بالا در گیشه ساخته شده است و کاری با تایید منتقدان و مخاطبان و یا حضور در جشنواره های خارجی و حتی داخلی ندارد، زیرا حساب سینمای تجاری و بدنه در ایران از گونه های دیگر جداست.در این فیلم حضور بازیگران سرشناسی هم چون «نیکی کریمی»، «افسانه بایگان»، «رضا عطاران» و «حسن پورشیرازی» به خودی خود مزیت های عمده ای دارد:

تضمین فروش در گیشه و رسیدن به هدف اصلی ساخت

ـ پوشش ضعف های فنی فیلم نامه و معطوف کردن دید و ذهن مخاطب به هنرنمایی بازیگران

در این میان حضور «نیکی کریمی» که خود تجربه ساخت چند فیلم را دارد و بازیگر گزیده کار و صاحب سبکی است و همیشه در انتخاب هایش سخت گیری می کند، جای تعجب دارد. در مجموع نتیجه تلاش بازیگران متناسب با انتظارات نیست و در حد متوسط رو به پایین از آب درآمده است. البته این عیب را نمی توان فقط به کارگردان و بازیگران فیلم نسبت داد، زیرا ساختار و قالب تک بعدی و محدودیت فیلم نامه بیشتر به چشم می آید. هرچند که بازیگر و کارگردان خلاق هم می تواند فیلم ضعیفی را به تنهایی حداقل متوسط جلوه دهد که فیلم «آقای هفت رنگ» از آن بی بهره است. در زمان ساخت تا قبل از اکران آن تهیه کنندگان فیلم یعنی زوج همیشگی علیخانی و فرحبخش ترجیح دادند که موضوع فیلم را در یک جمله خلاصه و آن را به منظور معرفی به جراید و مطبوعات ارائه دهند. آن هم با مضمون یکی بود، یکی نبود.البته «رضا عطاران» با نقش آفرینی شیرین خود تا حدی توانسته است شخصیت داستان را پررنگ جلوه دهد. وی پس از بازی در دو فیلم «صندلی خالی» و «هفت و پنج دقیقه» که بر عکس این فیلم آثاری خاص و جدی بودند به قالب اصلی و شناخته شده خود کمیک بازگشت و حتی پس از این هم با بازی در فیلم «خروس جنگی» و «نیش و زنبور» به یکی از پرکارترین بازیگران امسال تبدیل شد و توانست خود را از تلویزیون به سینما ارتقا دهد و به طور جدی این مدیوم را دنبال کند.چند شخصیتی بودن شخصیت اصلی فیلم که بیشتر در راستای رضایت مندی مخاطب طراحی شده به سوژه ای تکراری و قابل پیش بینی تبدیل شده است که می توان دلایل آن را در محدود بودن فعالیت در این گونه فیلم ها، نبود امکانات متناسب با نیازها و در نهایت خلاقیت نداشتن عوامل و تجهیزات دانست که امید است با برطرف شدن این موارد و جدی گرفته شدن آن از سوی دست اندرکاران سینما بتوانیم مدعی کسب جایزه از جشنواره های خارجی هم باشیم.

کامبیز جاریانی