مهربانی که داستانش پایان ندارد

به بهانه چهلمین روز سفر امیر حسین فردی

هنر در معنای دقیق؛برانگیختگی انسان است رو به زیبایی های معنوی!هنرمند اصیل و متعهد نیز همویی است که چشم به هنر متعالی دارد و ماموریت خود را در راستای ذات هنر تعریف کرده است.

از این روهنرمند متعهد دارای ویژگی ها یی است:

"نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

نه هر که آینه سازد سکندری داند

نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست

کلاه داری و آیین سروری داند"

هنرمند متعهد ؛نخست یک خداباور و دیندار واقعی است.کسی است که بواسطه ایمان الهی ،خود را وقف راه حضرت حق کرده است.چنین انسانی هر لحظه زندگی خود را مجالی برای خشنود کردن پروردگار میبیند و تلاش می کند ازاندیشه و نگاه و توان و هر گامش ،میوه ای برای درخت کارنامه خود به بارآورد. دوم ،او ذات و کارکرد هنر را می شناسد و یقین دارد که هنر متعالی ابزار ارتقاء ابلاغ رسالت الهی است.پس چنین هنرمندی را با نفسانیت چه کار؟او را با دنیازدگی و امور لغو و پوچ چه نسبتی است؟

بنا برا ین،پرهیز هنرمند متعهد از ابتلائات مبتذل و نفسانی است که او و اندیشه و گوهر و میوه های خلاقیت و خیال او را ارجمند و زلال و اندیشه ساز می کند.

امیر حسین فردی ،بی تردید هنرمندی متعهد بود.نویسنده ای بود که نمی توانست بی نسبت با هنر متعهد زندگی کند.نمی خواست که جزدر مسیر هنر اصیل ،قلم زند.نمی توانست که قلمش را جز در ساحت ادبیات عشق و زیبایی،انسانیت و عدالت ،نور و بالندگی معنا کند.

او خود را سرباز حیطه ادبیات و هنر "خدایی" تعریف کرده بود.وقتی از ایمان و انقلاب حرف می زد پر شور و راسخ واژگان را به کار می گرفت .چه در حوزه بیان و چه در گستره ادبیات و هنر ،بر سر ارزشهای دینی تعارف نمی کرد.حرمت واژگان مقدسی چون "شهید " و "شهادت" را محکم پاس می‌داشت.دیدگاه های سیاسی خود را روشن و بی پرده ابراز می کرد.

نگارنده به یاد دارد که در دوران فتنه ۸۸ آن هنگام که سره از ناسره باز شناخته می شد و برخی قلم های منافق زبان به سکوت دوخته بودند ،استاد فردی بی محابا حرف زد و قلم به افشای فتنه گران عرصه ادب راند و تاختشان!

او به عنوان یک هنرمند مسلمان در عین صلابت و جدیت در دفاع از ارزشها،هیچ گاه شکیبایی از کف نداد و "ادب"را فرو نگذاشت.بی تقوایی و بی عدالتی پیشه نکرد و با وقار و آرامش داستان های فاخر انقلابی نوشت.

دلواپس بود تا مبادا قلم های متعهد از هم جدا افتند.مبادا بچه مسلمانان بر اثر اختلافات جزیی و غفلت ها از یکدیگر دور شوند.

در نوشتن وسواس عجیبی داشت . با طمانینه و عشق به حکایت و روایت می نشست.دلمشغولی اش افزودن به تعداد کتابهایش نبود.نگران چیستی و چگونگی اثر بود.به همین دلیل هم تعداد آثارش اندک اما در زمره "بهترین "ها ارزیابی می شود.

اهل تظاهر و تفاخر نبود. اما گوشه گیری های منفعلانه را هم بر نمی‌تافت. هر کجا که باید حضور می یافت تا بازتاب هنر متعهد رنگ واقعیت گیرد ، بی‌ملاحظه های کاسبکارانه،آشکار می شد.

می گویند :استاد فردی زود از میان ما رفت! اما برآنم که استاد فردی بنا به آثارش و راهی که برای اهالی قلم و هنرمندان متعهد باز کرد و مشی روشنی که از خود به یادگار گذاشت ،هنوز در میان ماست.

اویی که قلب بیمارش هنوز برای دوستان "کیهان بچه ها"می تپد،برای همه کودکان و نوجوانان ایران!

محمد عزیزی -شاعر- می گفت :دختر آقای فردی در اتاق کار پدر ،در کیهان بچه ها،مجموعه ای از نقاشی های دوران کودکی اش را پیدا کرد.همان نقاشی هایی که برای انتشار در کیهان بچه ها به پدر سپرده بود.اما گویا پدر برای نگرفتن فرصت از بچه های دیگر،نقاشی های دخترش را هیچ گاه به چاپ نسپرد.

او دوستدار همه بچه هایی بود که ندیده بودشان!اما برای آنها داستان نوشت!

یادش گرامی!

پژمان کریمی