ضرورتی فراموش شده

وقتی به دشواری تردد در خیابان‌های غیراستاندارد، کم‌توانی جسمی و جیب‌های خالی‌اش نیم‌نگاهی می‌اندازد، ترجیح می‌دهد در کنج اتاقش بنشیند و عطای بیرون آمدن از خانه را به لقایش …

وقتی به دشواری تردد در خیابان‌های غیراستاندارد، کم‌توانی جسمی و جیب‌های خالی‌اش نیم‌نگاهی می‌اندازد، ترجیح می‌دهد در کنج اتاقش بنشیند و عطای بیرون آمدن از خانه را به لقایش ببخشد.

این صحنه‌های حقیقی، تنها روایتی از زندگی یک یا دو نفر نیست، هم‌اکنون بالغ بر چهار میلیون معلول حرکتی و حسی در کشور ما زندگی می‌کنند، اما بسیاری از آنان به دلیل مشکلات معیشتی و نبود حمایت‌های دولتی، خانه‌نشینی را به بازدید از مناطق سیاحتی و تاریخی کشورشان ترجیح می‌دهند.

مطابق اظهارنظرهای کارشناسان علوم اجتماعی، بین فقر و معلولیت رابطه معناداری وجود دارد؛ البته این گفته به این معنا نیست که همه معلولان از اقشار فقیر جامعه هستند، اما بسیاری از معلولان جامعه ما درخانواده‌های کم‌درآمد زندگی می‌کنند.

حال در چنین وضع معیشتی، طبیعی است که گردشگری در زمره اولویت‌های نخست زندگی معلولان نباشد، اما وجود این شرایط اصلا به این معنا نیست که معلولان حق بازدید از مناطق دیدنی سرزمین مادری‌شان را ندارند و از سوی دیگر، به این معنا هم نیست که دولت وظیفه‌ای برای تسهیل گردشگری معلولان به‌عهده نداشته باشد.

جدای از این‌که بسیاری از معابر شهری و اماکن تفریحی و تاریخی برای تردد معلولان مناسب‌سازی نشده، دولت حتی در زمینه اختصاص بودجه‌ای ناچیز برای رونق دادن به گردشگری معلولان نیز گام موثری برنداشته است.

یعنی مسوولان برای توسعه صنعت کم‌رونق گردشگری در ایران، به هر طریقی تلاش می‌کنند که حتی اگر شده چند هزار گردشگر خارجی را به ایران بکشانند، اما از یک ظرفیت چهار میلیونی گردشگر داخلی غافل مانده‌اند.

کوتاه سخن آن‌که تلاش برای ارتقای سطح زندگی توان‌یابان کشور و احقاق حقوق معلولان ایران، جای دوری نمی‌رود اگر دولت هرساله مبلغ محدودی از خزانه عمومی را برای رونق گردشگری معلولان هزینه کند.

امین جلالوند