علیرضا خمسه و دروغهای روز خواستگاری

استارت صفحه جنایات و مکافات را با علیرضا خمسه زده ایم بازیگر دوست داشتنی سینما و تلویزیون که همان طور که فکرش را می کردیم با پاسخ های منحصربه فردی که فقط از عهده کسی چون خودش برمی آید, غافلگیرمان کرد

استارت صفحه جنایات و مکافات را با علیرضا خمسه زده‌ایم. بازیگر دوست‌داشتنی سینما و تلویزیون که همان‌طور که فکرش را می‌کردیم با پاسخ‌های منحصربه‌فردی که فقط از عهده کسی چون خودش برمی‌آید، غافلگیرمان کرد. این شما و این یک سؤال و جواب جنایات و مکافاتی به سبک آقای خمسه.

اولین بار چه زمانی متوجه شدید به بازیگری علاقه دارید؟

۱۳ عدد شانس من است. اولین‌بار هم در ۱۳سالگی متوجه شدم به بازیگری علاقه دارم. یکسری کارها وجود دارد که وقتی انجام می‌دهی متوجه می‌شوی دغدغه ذهنی‌ات از بین رفته است. برای من هم بعد از بازی در اولین کارم این اتفاق افتاد. اگر بخواهم اصطلاح کوچه‌بازاری آن را بگویم، می‌گویم «کرم‌کشی»، در واقع با بازیگری کرم‌های ذهنی‌ام از بین رفت و این علاقه تا ۱۳ سال بعد که اولین بازی‌ام در فیلم «مرگ یزدگرد» بهرام بیضایی بود ادامه داشت. واقعیت این است که هر ۱۳ سال در زندگی من برابر با رسیدن به یک قله شهرت است. بعد از بازی در اولین کارم دقیقا ۱۳ سال بعد بود که موفق به دریافت اولین جایزه بین‌المللی تیونیانک از کره‌شمالی به دلیل بازی در فیلم «آپارتمان شماره ۱۳» شدم و درست ۱۳ سال بعد در ۵۲ سالگی برای بازی در فیلم «بیست» اولین جایزه فجر را دریافت کردم.

اولین بار وقتی خودتان را روی پرده سینما دیدید چه حسی داشتید؟

اولین احساس هر کسی از تماشای تصویر خودش انزجار است. هر آدمی وقتی خودش را روی پرده سینما می‌بیند، مطمئنا از تصویرش بدش می‌آید؛ به این دلیل که آن تصور ذهنی که از خودمان داریم با واقعیتی که هست یکی نیست اما به مرور با این فیزیک و هیکل، هیبت و صدا آشنا می‌شوی و می‌توانی خودت را از پشت سر تماشا کنی و با حالت‌های خوابیده، خزیده و نخزیده و پاشده و نپاشده‌ات ارتباط برقرار کنی. (می‌خندد) بنابراین طبیعی است که اولین واکنش خودم از تماشای بازی‌ام واکنش مثبتی نبود اما وقتی برای اولین‌بار روبه‌روی دوربین قرار گرفتم اضطراب و دلهره نداشتم؛ در واقع اضطراب‌ها را گذاشتم برای رودررویی با حضرت عزرائیل!

اولین دستمزدی که دریافت کردید چقدر بود و با آن چه کردید؟

یادم می‌آید در سال ۱۳۶۰ برای بازی در فیلم «مرگ یزدگرد» که اولین فیلم سینمایی‌ام بود ۹ هزار تومان دستمزد گرفتم. دقیقا نمی‌دانم با این پول چه کردم؛ فقط می‌دانم خانه و ویلا نخریدم.

فکر می‌کنید تا چند سالگی بازیگری را ادامه دهید؟

کار ما بازنشستگی ندارد اما از کارافتادگی دارد. من هم تا وقتی که بتوانم بازیگری را ادامه می‌دهم.

از بعد انسانی به نظر خودتان چطور آدمی هستید؟

من خودم را با عینک می‌بینم، بدون عینک تار می‌بینم.(می‌خندد) خودم نمی‌توانم از خصوصیات خودم بگویم. ترجیحم این است که مورد داوری قرار بگیرم. به نظرم این سؤالات را باید از یک زندانی پرسید، اگر دقت کنید همه زندانی‌ها می‌گویند من آدم خوبی بودم، مسئولان من را درک نکردند، من را به زندان انداختند. ما همه سعی می‌کنیم آدم‌های خوبی باشیم اما از بین ما جنایتکار و قاتل و کلاهبردار هم درمی‌آید.

شما چقدر درباره آدم‌ها قضاوت می‌کنید، با توجه به اینکه خودتان بازیگر هستید و خواه‌ناخواه مورد قضاوت قرار می‌گیرید؟

من می‌گویم همه آدم‌ها خوب هستند مگر خلاف آن ثابت شود.

حسادت خصیصه‌ای است که هر کسی ممکن است در وجودش داشته باشد. شما هیچ وقت به بازیگر یا کمدین خاصی حسادت کرده‌اید؟

نه هرگز حسود نبودم.

با توجه به اینکه هرچه می‌گذرد آدم‌ها پیچیده‌تر می‌شوند، خود شما هیچ وقت متوجه این پیچیدگی شده‌اید؟

من تقریبا همیشه در خودم پیچیده شده‌ام. آنقدر در خودم پیچیده‌ام که خودم را گم کرده‌ام. گاهی پیش می‌آید که حتی نمی‌دانم قاشق غذاخوری را کجا گذاشته‌ام.

مهم‌ترین خصیصه‌ای که در جامعه رنج‌تان می‌دهد؟

وقتی مثانه‌ات پر باشد و توالت عمومی پیدا نمی‌کنی. (می‌خندد)

آخرین دروغی که تا به حال گفته‌اید؟

در روز خواستگاری‌ام. خانواده همسرم هرچه از خصوصیات منفی می‌پرسیدند تکذیب می‌کردم. پدر عروس به من گفتند اینطور که شما از خودتان تعریف می‌کنید به نظر خیلی معصوم می‌آیید. یعنی شما هیچ اشکالی ندارید؟! گفتم چرا من یک مشکل بزرگ دارم آن هم دروغگویی من است (می‌خندد).

بزرگ‌ترین دروغ زندگی‌تان؟

اینکه به دروغ می‌گویم من آدم خوبی هستم.

اولین دروغ عمرتان؟

موقعی که به دنیا آمدم به جای اینکه گریه کنم، خندیدم.

به صورت عمومی بدجنسی هم دارید؟

بله. در مواجهه با مادرزن بدجنسی‌های خودم را دارم.

یعنی در دوران جوانی هم به شخص خاصی حسادت نکرده‌اید؟

من هیچ وقت جوان نبودم. من همیشه کودک بوده‌ام و هستم.

بهترین کسی که در بین اطرافیان خود می‌شناسید؟

حضرت آدم!

شما اصالتا کجایی هستید؟

تهرانی.

فکر می‌کنید خصوصیات تهرانی‌ها چیست؟

بگویم نمی‌توانید چاپ کنید (می‌خندد).

من ستاره نیستم هنوز نفهمیدید؟

شما در دوران شروع کارتان تبدیل شده بودید به یک ستاره. ستاره شدن با خود چه چیز به همراه دارد؟

من فکر می‌کنم لفظ ستاره حداقل در مورد خودم اشتباه است. البته در مورد دیگران هم همین‌طور. چون ما بازیگرانی هستیم که به ما نقشی محول می‌شود که بعضی از ما توانایی ایفای این نقش‌ها را به نحو مطلوب داریم و بعضی‌ها نه، بنابراین ما بازیگران خیلی خوب، بازیگران متوسط و همین‌طور بازیگران عالی داریم. بازیگران همه درصدد ایجاد باور هستند و طبیعی بازی کردن نقش‌ها، در نتیجه هر بازیگری که موفق می‌شود و موقعیت شهرت پیدا می‌کند دچار کذب غرور می‌شود و این یک اصل است و امر کلی‌ای نیست اما در مورد شخصیت افراد فرق می‌کند. در مشاغل دیگر هم این اتفاق وجود دارد. پزشکانی هستند که کارشان رونق دارد و به مرور ممکن است متکبر شوند. پزشکانی هم هستند که هرقدر معروف‌تر می‌شوند، مردانه‌تر رفتار می‌کنند. هرکس که قرار است معروف شود، متکبر و خودخواه شود، حتما صفت ستاره برای او زیاد است.

در بین ستاره‌های جوان‌تر کسی را دیده‌اید که دچار عارضه خودشیفتگی و غرور ستاره بودن شده باشد؟

ما حرفه‌مان بازیگری است و چون یکدیگر را دوست داریم متوجه این عارضه نمی‌شویم. این موضوع را شما خبرنگارها و مردم عادی بیشتر متوجه می‌شوید. چون ما در مواجهه با هم ارتباط‌های صمیمانه‌ای داریم که عاری از غرور، تکبر و خودپسندی است. به هر حال بین بچه‌های تئاتر و سینما یک رفاقتی وجود دارد که اجازه نمی‌دهد این خصوصیات خودش را بروز دهد.

آن دورانی که با اکبر عبدی شانه به شانه هم بازی می‌کردید، هیچ وقت بین‌تان رقابت پیش نیامد؟

اتفاقا اکبر عبدی از رفیق‌های خوب من است. سال‌ها با هم کار کردیم و این اتفاق خیلی خوب است که ۲ بازیگر سعی کنند کارشان بهتر شود اما اسم این موضوع را رقابت نمی‌گذارم بلکه می‌گویم همدلی و همکاری برای بهتر شدن کار است.

به نظر شما فضای جامعه ما را به سمت خوب بودن سوق می‌دهد یا بد بودن؟

فضای جامعه ما مثل آسمان کشور ماست، گاهی آفتابی است و گاهی ابری.

اگر می‌توانستید یکی از خصوصیات‌تان را پاک کنید کدام را پاک می‌کردید؟

علاقه مفرط به مادرزنم را (می‌خندد)

بعد از بازیگر شدن روند زندگی‌‌تان چه تغییری کرد؟

اینکه زیر ذره‌بین مردم بوده و همیشه مورد قضاوت باشی سخت است. شهرت باعث می‌شود برای مردم تماشایی باشی و همین مسئله باعث می‌شود تو نتوانی راحت رفتار کنی.