قولنامه‌ای که بوی گل و طعم عسل می‌دهد

قولنامه که همیشه نباید خمیرمایه ماشین، مسکن، پول، ویلا و ... داشته باشد. قولنامه‌ای هم هست که موضوع آن عشق است. عشق بین دو انسان که مبارک‌ترین کار در این جهان است. قولنامه ازدواج، سیاهه، ‌چرک‌نویس قباله یا مراسم دیگری که نامی بر آن می‌گذارند، بوی گل و طعم عسل می‌دهد.

قولنامه که همیشه نباید خمیرمایه ماشین، مسکن، پول، ویلا و ... داشته باشد. قولنامه‌ای هم هست که موضوع آن عشق است. عشق بین دو انسان که مبارک‌ترین کار در این جهان است. قولنامه ازدواج، سیاهه، ‌چرک‌نویس قباله یا مراسم دیگری که نامی بر آن می‌گذارند، بوی گل و طعم عسل می‌دهد. انگار صدای کف‌زدن و دلهره و التهاب عروس و داماد از درون آن احساس می‌شود.

با این‌که دفاتر اسناد رسمی یکی از کارهای اصلی‌شان صدور قباله هزاران امضای ازدواج است، ‌اما هنوز سیاهه ازدواج جای خود و نقش اصلی‌اش را از دست نداده است. این سیاهه که به نوعی قولنامه‌ ازدواج نام می‌گیرد، محتوای قباله رسمی را در خود جای داده است؛ طوری که سردفتر متن قباله و شرایط و توافقات خانواده عروس و داماد را از روی آن پاکنویس می‌کند.

اگر هم طرفین بخواهند، شرایط توافق شده‌شان را بار دیگر مرور می‌کنند. گاه آن سیاهه معتبرتر از قباله خواهد بود، چرا که برخی تعهدات فردی را که قانون اجازه ثبت آن را در قباله نمی‌دهد، در خود جای داده است.

سیاهه‌نویسی؛ نمایی که همه تجربه‌اش کرده‌ایم

اگر ازدواج کرده باشید، کم و بیش مجلس بله‌برون را با تمام دلهره‌ها و زیبایی‌هایش تجربه کرده‌اید. صرف‌نظر از آداب و رسوم رنگارنگی که شهرها و اقوام ایرانی در برگزاری این مجلس دارند، محتوای اصلی بله‌برون روشن است: دستیابی به توافق پایه‌ای ازدواج و شرایط خانواده‌ها.

برخی از این توافق‌ها قبلا در مذاکره خصوصی دو خانواده عروس و داماد به دست آمده و برخی دیگر در همان بله‌برون به دست می‌آید، اما هرچه حاصل می‌شود، در سیاهه‌ای نوشته و به امضای مردان و بزرگان حاضر در مجلس می‌رسد.

معمولا رویه رایج در بیشتر شهرهای ایران این‌گونه است که بزرگ‌تر مجلس شرایط توافق شده میان خانواده عروس و داماد را بند به بند از مهریه و شیربها و پشت قباله و سایر شرایط رفتاری و ... را می‌نویسد و آن را با صدای بلند در مجلس قرائت می‌کند.

اگر این شرایط در نهایت مورد قبول بود و تغییری در آن داده نشد، آن را با خط خوش بر کاغذی نقش و نگاردار می‌نویسند و در سینی گذاشته دور مجلس می‌گردانند. اول از همه پدر عروس و پدر داماد، بعد پیران و مردان بزرگ دو خانواده به عنوان شاهد زیر آن را امضا می‌کنند و صلوات می‌فرستند سپس آن شیرینی اصلی سرو شده و مادر داماد انگشتر نامزدی را در دست نوعروسش می‌کند و عروس و داماد نامزد می‌شوند. آن سیاهه و قباله‌ای که از دل آن بیرون می‌آید برای همیشه نزد پدرعروس به یادگاری می‌ماند. مبارک است.