دیکته نیمه کاره مدیران پیش روی سرمربی

مشکل تکراری پرسپولیسی ها

▪ بدون تردید یکی از عوامل موفقیت یک تیم فوتبال طی یک فصل پرپیچ و خم و طولانی، اشراف شخص سرمربی به مجموعه تحت کنترلش است. اینکه مربی با دست باز بتواند مهره های موجود در بازار نقل و انتقالات را بر حسب نیازهای تیم و نیز سلایق خود جذب کند، گام مهمی در راستای رسیدن گروه به اهداف از پیش تعیین شده، برداشته است. با این حال، به نظر می رسد عرف فوتبال ایران، چندان به لزوم احاطه سرمربی ها بر نحوه بسته شدن تیم خود قایل نیست. شاید شرایط پرسپولیس به عنوان محبوب ترین تیمهای این مرز و بوم، نماد مناسبی از اوضاع کلی حاکم بر فوتبال ما از این حیث باشد.

▪ لیگ پنجم حرفه ای برای پرسپولیسی ها در شرایطی استارت خورد که آنها علی پروین را به عنوان همه کاره در رأس امور خود قرار داده بودند. با این حال به بن بست رسیدن با سلطان، سرخپوشان را بر آن داشت تا آری هان بزرگ را روی عرشه کشتی خود قرار بدهند.

به این ترتیب مربی هلندی زمام دار امور تیمی شد که هیچ اشرافی بر نوع چیدمان فنی آن در آغاز فصل نداشت.

▪ این تراژدی در لیگ ششم هم برای تیم محبوب پایتخت تکرار شد.

پرسپولیسی ها که فصل نقل و انتقالات را در اما و اگرهای ماندن و رفتن «هان» از دست داده بودند، «دنیزلی» را در میانه راه به تیم خود آوردند تا اوضاع را در دست بگیرد. افندی هم دقیقاً از همان جایی ضربه خورد که «هان» متضرر شده بود.

مربی ترکیه ای، بدون اینکه توانی در دخل و تصرف بازیکنان جذب شده داشته باشد، یک فصل تمام روی نیمکت لم داد و نداشتن یک دروازه بان کارآمد یا یک مدافع مقتدر و صدالبته یک مهاجم تمام کننده را تماشا کرد. با رفتن دنیزلی، پرسپولیس بار دیگر در لیگ هفتم هم مجبور شد یک مربی بین راهی (!) را به خدمت بگیرد.

این تیم در شرایطی تابستان گذشته را صرف خرید و فروش بازیکن می کرد که هنوز تکلیف سرمربی خود را روشن نکرده بود. حمید استیلی به سلیقه خودش ترکیب پرسپولیس ۸۶ را چید، اما این افشین قطبی بود که روی موج شکل گرفته سوار شد و هدایت سرخپوشان را بر عهده گرفت. جالب اینجاست که همین مشکل تکراری و قدیمی، در آستانه لیگ هشتم هم گریبان پرسپولیس را گرفت تا معلوم شود در فوتبال ما صد بار گزیده شدن از یک سوراخ، اپیدمی است!

در حال حاضر افشین قطبی در شرایطی به پرسپولیس باز می گردد که یک بار دیگر این تیم دور از تفکرات او فصل نقل و انتقالات را سپری کرده است. سرمربی ایرانی سرخپوشان که اصلاً معلوم نیست چرا از این تیم رفت و چرا دوباره برگشت، همین حالا و یا در اواسط فصل می تواند ادعا بکند هیچ تمایلی به جذب نوروزی یا مجتبی شیری نداشته و در عوض ترجیح می داده بازیکنی نظیر هاشم بیک زاده به پرسپولیس بیاید و یا فرزاد آشوبی در این تیم حفظ شود.

باید بپذیریم تحقق اراده سرمربی در تعیین ترکیب تیم، پیش از آغاز فصل، هم می تواند از لحاظ فنی به سود مجموعه تمام شود و هم از بعد روحی و روانی، فضای تیم را یکدست تر و متحدتر کند. اما متأسفانه پرسپولیسی ها -البته در کنار بیشتر تیمهای دیگر فوتبال ایران- به راحتی چشم از این موهبت می پوشانند و املای نیمه کاره یک مربی را به یک مربی دیگر می سپارند!

▪ شاید راز از دست رفتن فرصت طلایی نقل و انتقالات برای تیمهای ایرانی، در بی ثباتی مدیریتی آنها ریشه داشته باشد. باشگاههای ایرانی درست همان زمانی که باید مربی انتخاب کنند، در پی استخدام مدیر هستند، آن زمانی که باید بازیکن بگیرند، دنبال جذب مربی هستند و دقیقاً هنگامی که باید از کادر فنی تام الاختیارشان حمایت کنند، به اخراج سرمربی مبادرت می کنند!

رسول بهروش