فرافکنی و سفر روح

مكان باید ساكت و آرام باشد تمام مزاحمت های صوتی را حذف كنید رادیو و تلویزیون را خاموش كنید تلفن را قطع نمایید به دیگران در مورد تمرین خود توضیح داده, از آنها بخواهید با سكوت خود, با شما همكاری كنند

● مكان:

مكان باید ساكت و آرام باشد. تمام مزاحمت‌های صوتی را حذف كنید. رادیو و تلویزیون را خاموش كنید. تلفن را قطع نمایید. به دیگران در مورد تمرین خود توضیح داده، از آنها بخواهید با سكوت خود، با شما همكاری كنند.

یك موزیك ملایم و بدون كلام پخش كنید، تا مزاحمت‌های صوتی جزیی در آن گم شود. این موزیك به آرامش شما نیز كمك می‌كند و زمان تمرین شما را تنظیم می‌نماید. همچنین بعد از چند جلسه، شما با صدای موزیك شرطی می‌شوید. این باعث می‌شود در تمرینات بعد راحت‌تر و سریع‌تر به نتیجه مطلوب برسید و نتایج موفق‌تری كسب نمایید. در و پنجره‌ها را ببندید تا مزاحمت‌های صوتی از بیرون وارد نشود. خود را برای پذیرش مزاحمت‌های صوتی ناگهانی آماده كنید. بدین ترتیب كه به خود بگویید: مزاحمت‌های صوتی ناگهانی و احتمالی برای من به راحتی قابل تحمل است.

مكان بهتر است كه نیمه تاریك و یا تاریك باشد. وجود نور، خود نوعی محرك و عامل مزاحم می‌باشد. تمام لامپ‌ها را خاموش كنید. پرده‌ها را كامل بكشید و اجازه دهید مكان تمرین در تاریكی فرو رود. اگر تاریكی كامل را نمی‌پسندید، یك لامپ كم‌نور روشن كنید و طوری قرار بگیرید كه نور آن مستقیم به چشمان شما نتابد. اگر این لامپ كم‌نور به رنگ سبز یا آبی باشد بهتر است.

دمای محیط باید متعادل و مطلوب باشد. اگر دمای محیط گرم یا سرد باشد، باعث اختلال در تمركز شما خواهد شد. هیچگونه بوی محرك، مهیج یا مزاحمی در محیط نباشد. البته برخی از انواع عطرها می‌تواند تأثیر مفید داشته باشد. برای مثال روشن كردن عود مفید است. این سنت در هندوستان بسیار رایج است. ممكن است شما به صورت ذاتی از یك عطر خوشتان بیاید و بوی آن به شما آرامش بدهد. می‌توانید از این عطر در هنگام تمرین استفاده كنید. وجود بوهای نامطبوع و مشمئز كننده می‌تواند مضر باشد.

● زمان:

بهترین زمان برای تمرین سحرگاه و یا اول صبح می‌باشد، به شرط آنكه قبل از آن به اندازه كافی و لازم خوابیده و استراحت كرده باشید. انجام تمرین‌ها، شب قبل از خواب مشروط بر آنكه خستگی مفرط در وجود شما نباشد نیز امكان‌پذیر است. البته در صورت فراهم بودن سایر شرایط شما می‌توانید در هر زمان كه تمایل داشته باشید تمرین كنید. مدت زمان تمرین برای مبتدیان به طور متوسط نیم ساعت می‌باشد. البته چند دقیقه كم یا زیاد شدن آن اشكالی ندارد. ولی تمرین‌های طولانی برای اینگونه افراد به هیچ عنوان توصیه نمی‌شود. نتیجه‌ی تمرین هر چه كه باشد (موفق یا ناموفق) نباید زمان تمرین بیشتر از مقدار ذكر شده باشد.

● وضعیت جسم:

جواهرات، ساعت و امثال آن را كه در تماس با پوست بدن هستند، از خود دور كنید. وجود یا عدم وجود عینك روی چشمان شما بستگی به عادت و راحتی شما دارد، هر طور كه راحت هستید همان طور عمل كنید. لباس‌های تنگ و ضمخت را از تن خارج نموده، به جای آن لباس راحت و گشاد بپوشید، تا هیچگونه فشاری توسط لباس به جسم شما وارد نشود. نیازی به برهنه بودن نیست و بهتر است كه لباس و پوشش به همان صورت مذكور داشته باشید.

بهتر است قبل از تمرین دوش بگیرید یا حداقل دست و پا و صورت خود را بشویید. حتماً قبل از تمرین روده و مثانه خود را تخلیه نمایید.

برای تمرین می‌توانید روی صندلی نشسته و یا روی زمین دراز بكشید. اگر از حالت اول استفاده می‌كنید، یك مبل راحت و پشت بلند انتخاب كنید. روی آن بنشینید، كف هر دو پا را به طور كامل روی زمین بگذارید و سر و گردن را بر روی پشتی صندلی رها كنید؛ طوری كه سر معلق در هوا نباشد. در مجموع وضعیت بدن شما روی صندلی به گونه‌ای باشد كه در تمام بدن احساس راحتی كنید و هیچ یك از عضلات تحت فشار و یا انقباض نباشد. در صورتی كه برای تمرین روی زمین دراز می‌كشید، حتماً یك زیرانداز نرم و مناسب (پتو یا تشك) پهن نمایید. روی تخت و خوشخواب نیز می‌توانید تمرین كنید. استفاده یا عدم استفاده از بالش به خود شما بستگی دارد. هرطور كه راحت هستید همان طور عمل كنید. برای تمرین به روش خوابیده باید به پشت دراز بكشید، پاها را به اندازه عرض شانه‌ها باز نمایید، دست‌ها را با كمی فاصله در كنار بدن قرار دهید.

در هنگام تمرین‌های فرافكنی بهتر است كه چشم، بسته باشد. با بسته شدن چشم، ارتباط با دنیای فیزیكی قطع می‌شود و می‌توانید تمركز بهتری داشته باشید. انسان از طریق حواس پنج‌گانه ادراكات محیط فیزیكی را دریافت كرده، با اطراف ارتباط می‌گیرد. بخش اعظم ارتباط ما با محیط اطراف از طریق چشم‌ها می‌باشد. همچنین بیشترین تحریكات فیزیكی نیز از طریق حس بینایی وارد می‌شود. پس با بستن چشم‌ها بخش عمده‌ی ارتباطهای ما با عالم فیزیك قطع می‌گردد و جلو ورود بسیاری از تحریكات فیزیكی كه عامل مزاحم می‌باشد، گرفته می‌‌شود.

● تنفس:

در شروع تمرینات انجام تنفس عمیق و شكمی همراه با حضور آگاهی می‌تواند بسیار مفید باشد. اینگونه تنفس‌ها سریعاً انسان را به آرامش می‌رساند. تنفس عمیق شكمی طی چهار مرحله انجام می‌شود. مرحله اول، دم عمیق است كه طی آن با یك دم عمیق، ریه را به‌طور كامل پر از هوا می‌كنید. مرحله دوم، حبس و نگه‌داشتن هوای ورودی به منظور تبادل كامل اكسیژن و دی‌اكسیدكربن می‌باشد. در صورتی كه هوای ورودی را چند لحظه در ریه حبس كنید، از اكسیژن آن به طور كامل و بهینه استفاده می‌شود. مرحله سوم، بازدم عمیق است كه طی آن تمام هوای ریه تا آنجا كه مقدور باشد، تخلیه می‌گردد. البته تخلیه‌ی كامل ریه از لحاظ فیزیولوژیك امكان‌پذیر نمی‌باشد. در مرحله چهارم، چند لحظه به ریه استراحت ‌دهید و سپس تنفس بعدی آغاز شود. در حالت معمولی عموماً نفس كشیدنهای انسان سطحی می‌باشد، در نتیجه هوای قابل توجهی وارد ریه نمی‌شود. از آنجا كه همان مقدار كم هوای ورودی نیز سریعاً تخلیه می‌گردد، اكسیژن موجود در آن به طور كامل مورد استفاده قرار نمی‌گیرد.

تنفس‌های عمیق شكمی به شرط همراه بودن با حضور آگاهی اثرات آرامش‌بخش خواهد داشت. بدین ترتیب كه در هنگام تنفس عمیق باید آگاهی، توجه و حضور ذهن بر یكی از این موارد باشد: عمل دم و بازدم (هوای ورودی و خروجی)، داخل حفره‌های بینی، نوك بینی، پیشانی (چشم سوم) ، پشت حلق (زیر مغز)، پنج تا هشت سانتی‌متر زیر ناف (روی شكم) و شمارش دم و بازدم.

حضور آگاهی بر عمل تنفس علاوه بر آرام كردن بدن باعث سكون بخشیدن به ذهن، ایجاد حالت درونی مناسب و افزایش كارایی تمرین‌ها می‌گردد. نفس‌های عمیق باعث افـزایش انرژی بدن، افـزایش سطح سلامت، تمدد اعصاب، تسلـط بر افكار و احساسات، بالا رفتن قدرت تمركز و ایجاد نیروی روحی می‌گردد. برای استفاده بهتر از نیروی تنفس و آرامش حاصل از آن می‌توانید همزمان با نفس‌های عمیق یك توده‌ی ابرمانند انرژی‌زا و نورانی را در چند سانتی‌متری صورت خود مجسم كنید و با هر عمل دم بخشی از آن را وارد وجودتان كنید. این تجسم نیز بسیار آرام‌بخش خواهد بود و سبب رهایی شما خواهد شد.

▪ رها‌سازی جسم:

رها سازی جسم به معنای ایجاد انبساط در عضله‌ها و رها شدن آنها از انقباض‌ها و تنش‌ها می‌باشد. برای این منظور می‌توانید به ترتیب با بخش‌های مختلف بدن خود و عضله‌های مربوطه به آن بخش صحبت نموده، از آنها بخواهید كه آرام شوند. شاید این موضوع به نظر شما عجیب بیاید، ولی مطمئن باشید كه سیستم عصبی، پیام شما را به آن بخش از بدن می‌رساند و آن بخش آرام و رها می‌شود. برای مثال می‌توانید بگویید: كف پای راست من! لطفاً آرام و رها باش.

روش دیگر برای رهاسازی این است كه اول توجه خود را به پاها معطوف می‌كنید. اگر در این اندام احساس گرفتگی، انقباض یا درد دارید، آن را با استفاده از قدرت تجسم به سمت زمین هدایت كرده و از كف پا به زمین منتقل نمایید. و بدین ترتیب آن را از خود دور كنید. سپس توجه خود را به روی تنه (شكم، سینه، كمر و شانه‌ها) برده، در صورتی كه گرفتگی، درد و انقباضی دارد، با قدرت تجسم آن را به سمت پاها هدایت كنید و سپس به زمین منتقل نمایید. در مرحله بعد همین كار را با دست‌ها و در مرحله‌ی آخر با سر و گردن انجام دهید. بدین ترتیب تمام گرفتگی‌ها، انقباض‌ها، دردها، تنش‌ها و اضطراب‌ها از جسم شما به زمین منتقل می‌گردد؛ زمین ظرفیت بالایی برای دریافت و هضم این موارد دارد.

روش دیگر برای رهاسازی جسم حضور و حركت آگاهی در بخش‌های مختلف جسم می‌باشد. صرف این عمل باعث رهاسازی بدن می‌گردد. در این روش، وقتی آگاهی بر یك بخش از بدن متمركز می‌شود به سایر بخش‌ها توجهی ندارد. برای مثال توجه خود را بر كف پاها متمركز كرده، برای چند لحظه آگاهی خود را در این بخش نگه‌ دارید. در این حالت به سایر بخش‌های بدن توجهی نداشته باشید. این عمل باعث احساس آرامش در كف پا می‌شود. سپس آگاهی و توجه را به روی پا ببرید و چند لحظه نگه ‌دارید. در این حالت نیز از سایر بخش‌های بدن غافل ‌باشید و بدین ترتیب در روی پا نیز احساس آرامش كنید. همین كار را به ترتیب با تمام بدن تا فرق سر انجام دهید تا تمام بدن ریلكس و رها گردد.

▪ رهاسازی ذهن:

رهاسازی ذهن، پس از رهاسازی جسم صورت می‌گیرد. برای این منظور ابتدا تمام ورودی‌های ذهن را باز گذارید و اجازه دهید تا تمام افكار وارد شوند. در این حالت پس از چند لحظه این افكار خودشان ذهن را ترك خواهند كرد و شما نیز آنها را بدرقه كنید. اگر ورودی‌های ذهن را ببندید و بخواهید با تلاش جلوی ورود افكار را بگیرید، نتیجه معكوس می‌دهد. چون فشار زیاد افكار پشت درهای بسته‌ی ذهن سبب ایجاد مزاحمت و اختلال در رهاسازی ذهن و تمركز فكر می‌گردد. در طول تمرین‌های اولیه، ذهن از مسیر اصلی تمرین‌ها به كرات منحرف می‌شود، ولی هر بار آن را با نرمی و لطافت بر موضوع تمرین باز گردانید. هرگز برای این كار از خشونت استفاده نكنید.

شیوه‌ی دیگر برای رهاسازی ذهن یادآوری و یا تجسم یك منظره زیبا می‌باشد. بدین ترتیب كه یكی از مناظر زیبایی را كه قبلاً دیده‌اید در ذهن یادآوری ‌كنید و یا با استفاده از قدرت تجسم خلاق تصویر یك منظره‌ی زیبا را در ذهن خود مجسم ‌كنید. این منظره می‌تواند یك پارك، یك باغ، ساحل دریا، كوه، دشت، جنگل و… باشد. در این حالت تمام بخش‌های آن منظره را در ذهن خود ببینید. رنگ‌های مختلف و اجزای تصویر را به خوبی ببینید. صدای آن محیط را بشنوید. بوی آن محیط را استشمام كنید. با تمام وجود در آن محیط قرار ‌بگیرید و آن را احساس و ادراك كنید. اجازه دهید پرنده‌ی ذهن شما در این محیط زیبا به پرواز درآید و آرامش و رهایی را تجربه كند.

برای کسب اطلاعات لازم پیرامون شناخت روح به کتاب متافیزیک و شناخت روح، تآلیف مطلب برازنده، چاپ انتشارات نوید مراجعه نمادید.

● سفر روح (تكنیك اول)

این تكنیك از هفت مرحله تشكیل شده است كه با طی این مراحل می‌توانید به فرافكنی دست پیدا كنید. البته انتظار حصول نتیجه در اولین جلسه‌ی تمرین، انتظار به جایی نمی‌باشد. هر چند كه ممكن است برخی افراد در جلسه اول نیز به موفقیت برسند. در هر حال موفقیت در تكنیكهای فرافكنی به (توجه، توجه، توجه) و (تمرین، تمرین، تمرین) نیاز دارد. این دو كلمه (توجه و تمرین) توصیه تمام استادان متافیزیك به معرفت‌جویان می‌باشد. با عنایت به این موارد به شرح تكنیك می‌پردازیم.

▪ مرحله‌ی اول:

با رعایت موارد یك تا شش از بحث قبل و براساس دستورات ارائه شده در آن با همان نظم و ترتیب جسم و ذهنتان را رها كنید. رها سازی جسم و ذهن براساس نظر بیشتر استادان و به استناد تجربیات مؤلف كتاب، اولین و مهمترین قدم در تمرینات فرافكنی است.

▪ مرحله‌ی دوم:

در این مرحله باید به حالت خلسه‌ی مثبت فرو روید. خلسه یك حالت بین خواب و بیداری می‌‌باشد. به عبارت دیگر یك حالت شبه خواب است كه در آن حركات ارادی بدن متوقف می‌گردد. خلسه به دو نوع مثبت و منفی تقسیم می‌شود. خلسه‌ی منفی با آشفتگی، اضطراب، تند و سطحی شدن تنفس، افزایش ضربان قلب، كاهش بزاق دهان و انقباض مثانه همراه است. این نوع خلسه به دنبال ترس، شوك، رؤیت صحنه‌های دلخراش، دعوا و نزاع و خستگی و بی‌خوابی مفرط به‌وجود می‌آید. خلسه‌ی مثبت با آرامش، رهایی، راحتی، نفس‌های عمیق و شمرده، ضربان قلب آرام، و طبیعی بودن سایر فعالیت‌های بدن همراه است. این نوع خلسه با رعایت موارد یك تا شش فصل گذشته و انجام یكی از شیوه‌های زیر حاصل می‌شود.

یك راه رسیدن به خلسه این است كه ساعد دست را به سمت بالا نگاه دارید. درحالیكه بازو روی زمین یا تخت می‌باشد. دست شما رها شده، آرام آرام به سمت تخت یا زمین فرو می‌افتد. در همین حال شما به یك حالت شبه خواب فرو می‌روید. در همین حال می‌توانید به خود تلقین كنید كه: «من احساس آرامش و راحتی می‌كنم… جسم و ذهن من كاملاً رها شده است… دست من آرام آرام رها شده فرو می‌افتد… در همین حال من به حالت خلسه فرو می‌روم … خلسه‌ی مـن یك خلسه‌ی مثبت است… ».

دکتر مطلب برازنده

---