منظم در دفاع, نامنظم در حمله

آنچه تا یک هشتم نهایی دیدیم

بازیهای جام جهانی با وارد شدن به مرحله یک هشتم نهایی جذاب تر و پر گل تر شده و آنهایی که از کم گل بودن بازیها ناراحت بودند با دیدن بازیهای این مرحله راضی تر شده اند. تیم ها بعد از سپری کردن ۱۵ روز تقریبا سخت، حالا جانی گرفته اند و نفسی می کشند و خود را برای بازیهای سخت تر و حساس تر آماده می کنند.

در دور اول رقابت ها همیشه شرایط خاصی حاکم است. بخشی از این شرایط به تیم های ضعیف حاضر در جام جهانی باز می گردد که می خواهند هر طور شده و با هر روشی امتیاز بگیرند و جایی میان تیم های صعود کننده به مرحله بعدی داشته باشند به همین دلیل به بازی کاملا بسته و دفاعی رو می آورند و نوع بازی آنها مانع به ثمر رسیدن گل های زیاد می شود و نه خودشان گل می زنند و نه می گذارند که تیم های مقابل به گل دست پیدا کنند. تیم های قویتر هم مسابقات را در اوج شروع نکردند و به این دلیل است که مربیان این تیم ها می خواهند شرایط را طوری تنظیم کنند که در مرحله های بالاتر تیمی آماده تر داشته باشند. از نظر علمی هر تیم بیش از سه هفته نمی تواند در اوج باشد و به این دلیل که جام جهانی چهار هفته است مربیان علاقه دارند که انرژی شان را برای سه هفته پایانی نگه دارند.

در این مرحله تیم هایی حضور دارند که قدرت بیشتری نسبت به تیم های حذف شده در دور اول دارند و به همین دلیل برای رسیدن به گل و پیروزی در یک بازی به راهکارهای دیگری به غیر از ارائه فوتبال بسته و دفاعی فکر می کنند و این توانایی را در خود می بینند که بتوانند با حریفان رقابت کنند. هرچه در این رقابت ها بالاتر برویم با بیشترشدن تیم های قدرتمندتر بازیهای زیبا هم بیشتر می شود. شاید یکسری از تیم هایی که به این مرحله راه پیدا کرده اند از لحاظ اسمی و اعتباری از تیم های حذف شده کمتر باشند اما به طور قطع قدرت بیشتری داشته اند که توانسته اند در مرحله یک هشتم نهایی حضور یابند. مثلا تیم ژاپن شاید در نگاه اول ضعیف تر از تیم های ایتالیا و انگلیس که حذف شده اند باشد اما می بینیم که فوتبال بسیار با کیفیتی ارائه می کند و لایق صعود به این مرحله بوده است و حتی می توان حضور او در مراحل بالاتر را هم متصور شد. ژاپن تنها تیمی بود که توانست هلند را به صورت کامل تحت فشار بگذارد و بازی را از دست این تیم بگیرد.

شاخصه های دیگری که در مرحله یک هشتم نهایی می توان دید این است که ما شاهد گرایش تیم ها به فوتبال آینده هستیم. تیم هایی با این خصوصیات سعی می کنند دو کار اساسی را در حمله انجام دهند. آنها به دنبال یکسری فضاهای خاص برای رسیدن به دروازه حریف هستند و شاخصه دیگر آنها غیرقابل پیش بینی بودن بازیشان در فاز هجومی است. همانطور که در بازیهای جام جهانی می بینیم فوتبال به سمت ساختارهای نامنظم می رود و این از علم مدیریت وارد فوتبال شده است.

مساله دیگر در فاز دفاعی تیم هاست که برعکس فاز هجومی کاملا منظم و برنامه ریزی شده است و بازیکنان بر اساس گفته های مربیان باید آن را مو به مو اجرا کنند. در این بازیها می بینیم بازیکنی که کمتر خصوصیات تدافعی دارد مربیان تلاش می کنند تا از طریق راهکارهایی او را پوشش دهند. در این راهکارها گرایش به آرایش های آینده را می بینیم. برای مثال تیم هایی را می بینیم که با حداقل دو هافبک دفاعی بازی می کنند و یا تغییراتی در خط دفاعی شان بوجود آورده اند. همچنین بازیکنان کناری تیم ها با کیفیت ترین بازیکنان هستند.

مربیان تلاش می کنند تا از مهاجمانشان به عنوان تله استفاده کنند و فضا را برای بازیکنانی که می خواهند از عقب اضافه شوند باز کنند. این اتفاق را بارها در بازی تیم های آلمان و انگلیس دیدیم و البته انگلیسی ها دیر به این فکر افتادند و جرارد را پشت سر رونی گذاشتند اما دیگر کار از کار گذشته بود. آلمان ها که از ابتدای بازی این مسأله را در دستور کارشان قرار داده بودند توانستند به خوبی آن را اجرا کرده و از آن نتیجه هم بگیرند.

هومن افاضلی