قربانیان خاموش‌

کودک‌آزاری نوعی تعامل منفی نابرابر است که کودکان به‌عنوان قربانیان خاموش و بی‌پناه و بدون حمایت در یک سوی آن هستند و گاه به‌دلیل مشکلا‌ت روحی و روانی والدین به‌عنوان سوی …

کودک‌آزاری نوعی تعامل منفی نابرابر است که کودکان به‌عنوان قربانیان خاموش و بی‌پناه و بدون حمایت در یک سوی آن هستند و گاه به‌دلیل مشکلا‌ت روحی و روانی والدین به‌عنوان سوی دیگر این تعامل و در برخی موارد از روی ناآگاهی و فقر فرهنگی مورد آزار و اذیت و شکنجه قرار می‌گیرند. آمار فزاینده کودک‌آزاری و حداقل رشد اخبار آن در صفحات حوادث مطبوعات در سال‌های اخیر حاکی از افزایش دامنه بی‌توجهی به نیازهای کودکان است.

عدم آگاهی والدین از حقوق کودک و احترام به شخصیت این انسان‌های کوچک در شکل‌گیری حوادث کودک‌آزاری دخیل است. عدم ارائه آموزش‌های لا‌زم قبل و بعد از ازدواج، نبودن فیلترهایی به منظور تعیین صلا‌حیت والدین در به‌وجودآوردن و نگهداری فرزند نیز از جمله مواردی است که در برنامه‌های فرهنگی، آموزشی و تربیتی دستگاه‌ها مغفول مانده و موجبات کودک‌آزاری را فراهم کرده است. برخی از والدین نیز به‌دلیل وجود مشکلا‌ت اقتصادی و گاه ضعف شخصیت دچار ناتوانی در حل مسائل خویش شده و کانون خانواده را به جهنمی برای کودک تبدیل می‌کنند. آنان خواسته یا ناخواسته ناکامی‌ها، خشونت‌ها و زورگویی‌هایی را که از دوران طفولیت و جوانی تاکنون تجربه کرده‌اند، عینا به کودکان که فاقد کوچک‌ترین حمایتی هستند، منتقل می‌کنند. این مسائل حتی گاهی به شکل تنبیهات روحی، جسمی، آزار و اذیت و شکنجه نمود پیدا کرده و در پاره‌ای موارد منجر به مرگ کودکان شده است. بنابراین می‌توان گفت، به همان نسبت که والدین دارای سلا‌مت روانی و آگاهی موجب شکوفایی و نمو هرچه بهتر کودک می‌شوند به همان نسبت والدین ناآگاه و دارای فقر فرهنگی و مادی به منزله سمی برای کودک به شمار می‌روند. در این میان کودکان طلا‌ق در صدر خطرپذیری این آزارها هستند.

علا‌وه بر این در صورتی که این کودکان از شانس داشتن والدین ثانوی سالمی برخوردار نباشند، مورد بدترین آزار و شکنجه‌های روحی و جسمی قرار می‌گیرند و حتی نشکفته پرپر می‌شوند. اغلب کودکان آزاردیده، دارای والدینی هستند که در کودکی مورد آزار والدین یا بستگانشان قرار گرفته‌اند. برخی از این کودک‌آزاران حتی مورد تعرض جنسی در دوران کودکی قرار گرفته‌اند که خطری بزرگ برای سلا‌مت خانواده و جامعه محسوب می‌شوند، چون ممکن است این تجربه را به کودکان خود منتقل کنند. بنابراین بجاست با انجام آزمایشات روان‌شناختی در کنار سایر آزمایشات معمول پیش و بعد از ازدواج، صلا‌حیت والدین مورد آزمایش قرار گیرد تا از وقوع مشکلا‌ت دیگری جلوگیری شود. همچنین آموزش مهارت‌های نگهداری و پرورش کودک با تکیه بر مبانی علمی و دینی از سوی دستگاه‌های متولی و رسانه‌ها ضروری به نظر می‌رسد. پدران و مادران باید بدانند فرزند ودیعه‌ای الهی در نزد آنهاست که باید در نگهداری آن کوشا باشند. آنان باید بدین باور برسند که یک کودک پرورش یافته در خانواده‌ای ناسالم به معنی جامعه‌ای توام با انواع مشکلا‌ت و آسیب‌های اجتماعی است.

اگر پدر و مادری به هر دلیل توان و امکان چنین پرورشی را ندارند و یا باور ندارند که کودک امانتی است در دست آنان، وظیفه متولیان و مسوولا‌ن دستگاه‌های ذی‌ربط است که از بروز فجایع مرتبط با کودک‌آزاری از سوی این افرادجلوگیری کنند.