روزهای بد پرسپولیس هنوز نرسیده است

پرسپولیس زودتر از این منتظر وقوع حادثه بود چند روز قبل از بازی با پیکان این حس به سرخپوشان دست داده بود که وقایع فصل ۸۲ دوباره تکرار می شود اما گویا پرسپولیسی ها کمی عجله داشتند

پرسپولیس زودتر از این منتظر وقوع حادثه بود! چند روز قبل از بازی با پیکان این حس به سرخپوشان دست داده بود که وقایع فصل ۸۲ دوباره تکرار می شود اما گویا پرسپولیسی ها کمی عجله داشتند. روز بازی با پیکان همه چیز بر وفق مراد شد اما در روز بازی با راه آهن همان اتفاقی افتاد که پرسپولیسی ها منتظرش بودند و البته این اتفاق در روز بازی با مقاومت سپاسی برایشان تکمیل شد! پرسپولیسی ها حالا بر روی یک مسیر شیب دار قرار گرفته و زیر پایشان کمی لغزنده است و سرخپوشان برای حفظ تعادل خود بدجوری دارند به خودشان فشار می آورند.

اکبر میثاقیان در روز بازی با راه آهن با شیوه خاص خودش پرسپولیس را متوقف کرد و این شبهه در ذهن سرخپوشان به وجود آمد که نکند حریفانش به بازی تأخیری و عصبی یا اصطلاحاً ضد فوتبال روی بیاورند اما خیلی زود غلامحسین پیروانی به آنها یادآور شد که متوقف کردن این تیم کاری ندارد. با یک فوتبال باز و رو به جلو و البته جوان و دونده هم می توان چنین کاری را انجام داد. پرسپولیس متوقف شد چون هنوز بسیاری از معادلات را برای خود حل نکرده است.

نباید از این واقعیت فرار کرد. پرسپولیس از دقیقه ۶۰ به بعد برنامه ای ندارد. شاید این بی برنامگی به خاطر استرس بسیار بالای بازیکنانش باشد. می توان این بی برنامگی را به خستگی بازیکنانش نسبت داد. پرسپولیس تا دقیقه ۶۰ بسیار سرحال و رو به جلو کار می کند اما از این دقیقه به بعد گویی همه چیز برایش تمام می شود. پرسپولیسی ها توانایی خود را اینگونه اثبات می کنند که در یکی، ۲ بازی در دقایق پایانی گلزنی کرده اند اما این سؤال هم مطرح هست که چرا در این چند بازی اخیر، تیم راه گلزنی را گم کرده است.

پرسپولیس در دقایق پایانی بازی گل نمی زند چون اولاً در آن لحظات تمرکز ندارند، ثانیاً استرس تیم فوق العاده بالا است و ثالثاً تعویض های تیم اصلاً کارساز نیست. به نظر می رسد بازیکنان جانشین هنوز خود را در تیم باور نکرده اند و قادر نیستند مشکلات بدنی، تمرکزی و گلزنی تیم را با حضورشان حل کنند. در بازی با مقاومت سپاسی حضور احسان خرسندی در ترکیب تیم تا حدودی روند کار را تغییر داد اما خرسندی هم که به نظر می رسد کمی متفاوت از سایر نیمکت نشینان باشد، فرصت لازم برای تمرکز کردن روی توپ هایش را پیدا نمی کند. در مورد سایر تعویض ها هم نمی توان اظهارنظر مناسبی کرد چون تیمی که استرس دارد این استرس را به نیمکت خود نیز منتقل می کنند و بازیکن نیمکت نشین هم گویا فوتبال را به دست فراموشی می سپارد. پس عدم وجود تمرکز، استرس فوق العاده بالا و تعویض های بی ثمر را در کنار ناکامی پرسپولیس در ۲ بازی قبل قرار دهید تا معادلات ناکامی کم کم جور شود!

پرسپولیس مقابل مقاومت سپاسی یک تیم بی دفاع بود. نه اینکه مهره های این تیم در خط دفاع ناکارآمد باشند نه، بلکه در این بازی ثابت شد که به راحتی می توان در این خط فضای خالی ایجاد کرد. در نیمه اول بازی با مقاومت سپاسی، مهاجمان جوان این تیم بارها و بارها پشت خط دفاع پرسپولیس صاحب توپ شدند و برای خود فرصت گلزنی خلق کردند که یا دست و پای واعظی و نصرتی مانع آنها شد یا توپ به تیر دروازه برخورد کرد. شیرازی ها در ایجاد فضای حرکتی توپ موفق عمل می کردند یک حرکت بدن و ارسال توپ به نقطه کور به راحتی کار پرسپولیس را یکسره می کرد.

جایگیری بد واعظی و عدم جایگیری و پوشش مناسب مدافعان اجازه این کار را به مهاجمان مقاومت شیراز می داد. مدافعان پرسپولیس مدعی بودند حرکت و عملکرد آنها مثبت است چون اجازه نفوذ به بازیکنان حریف را نداده اند وهیچ گاه گلی از روی موقعیت تک به تک به ثمر نرسیده است. (حرفی که یک بار نصرتی به زبان آورد) اما مقابل فجر مشخص شد سازماندهی خط دفاع به هم ریخته طوری که مهاجم مقاومت از لبه خط ۱۸ قدم به راحتی به توپ ضربه می زند و آن را با سر به جایی می فرستد که هیچ دفاعی وجودندارد این یعنی گذر از دیوار دفاعی! حالا چه از بالای سر باشد و چه مدافعان روی حرکت سریع یک بازیکن کلاً جا بمانند و بازی به حالت تک به تک برسد.

ظاهر حرکتی بازیکنان در زمین نشان می دهد اصرار مهاجمان پرسپولیس در لحظات پایانی بازی به گل زدن، انسجام حرکتی یک تیم را برهم می زند. در بازی با فجر هرگاه پرسپولیس به حرکات گروهی رو می آورد مقاومت، مقاومتش را از دست می داد و فقط شانس بود که به کمکشان می آمد اما وقتی کار به حرکات انفرادی می رسید مقاومتی ها یک نفس راحت می کشیدند.تکروی دوای درد پرسپولیس نیست. تکروی ها حتی این شبهه را هم به وجود می آورد که مشکلاتی میان سرخپوشان وجود دارد که به هم پاس نمی دهند!

گاهی اوقات خود پرسپولیسی ها هستند که به بعضی مسائل حاشیه ای دامن می زنند. مثل همین مورد!

و اما آخرین موردی که می توان درباره این ناکامی پرسپولیس گفت اختلاف نظر فنی است که میان قطبی و استیلی احساس می شود به نظر می آید هنوز در بحث مهره چینی اختلاف نظرهایی بر سر جایگیری مهره هایی همچون حسین بادامکی و عباس آقایی وجود دارد. جای نیکبخت و خلیلی که هر ۲ توانایی بازی در منطقه چپ زمین را دارند نیز در ذهن کادر فنی پرسپولیس مشخص نیست. یک جورایی این کادر فنی در حال سعی و خطا هستند تا مشکل را بیابند و حلش کنند.

تغییرات آنها معمولاً تا می آید جواب دهد به دقیقه ۶۰ می رسیم و پرسپولیس در این دقیقه تقریباً تمام می شود و کادر فنی به اجبار به تعویض هایی رو می آورد که تا اینجای کار مناسب حال پرسپولیس نبوده است. در حقیقت کاهش توان بدنی و افزایش استرس ناشی از نبردن فرصت سعی و خطا را از کادر فنی می گیرد. به نظر می آید پرسپولیس برای خروج از این بحران به یک حرکت جهادی نیاز دارد. یک حرکت همه جانبه و بابرنامه وگرنه هفته به هفته از قدرت این تیم کاسته شده و حریفانش پر و بال خواهند گرفت. پرسپولیس اگر اکنون نجنبد، مقابل حریفانی همچون سایپا، صباباتری، سپاهان و استقلال روزهای سختی را تجربه خواهد کرد. در این مورد شک نکنید.