تو لبخند می​​ ‌زنی

لبخند می‌زنی با دلی از ترانه و توفان، از دریچه‌ای که پرندگان چشمانت را به آسمان می‌رساند. لبخند می‌زنی و آفتاب می‌ریزد توی دلم، نسیم می‌دود تا سلول‌هایم، جانم جوانه می‌زند و جوان می‌شود.

لبخند می‌زنی با دلی از ترانه و توفان، از دریچه‌ای که پرندگان چشمانت را به آسمان می‌رساند. لبخند می‌زنی و آفتاب می‌ریزد توی دلم، نسیم می‌دود تا سلول‌هایم، جانم جوانه می‌زند و جوان می‌شود.

لبخند می زنی و می دانی «لبخند به لب های تو زیباست گل من» لبخند می زنی و بهار می دود تا گل های روسری مادربزرگم، چهارزانو می نشیند روبه روی چشم های دختر همسایه، تا جهان زیباتر شود.

حالا ستون فقرات شب تیر می کشد، کسی از آن سوی سپیدارها با صدایی که با سکوت میانه ای ندارد، تمام گل های باغچه را به اسم کوچک صدا می زند، حالا گل ها برای دیدن تو چانه می زنند.

لبخند می زنی، حالا لب های تو مفاتیح الجنانی شده اند که شیرین زبانی همراه مادرزادشان است. حالا آیه های چشمانت خواندنی تر است. حالا دست و دلت همراهند. حالا نگاهت را تعارف می کنی به پرندگانی که پرواز نهایت آرزوهایشان نیست و آسمان افتخار می کند که خاک پایشان باشد.

لبخند می زنی، حالا دیوار با سکوت سال ها فاصله دارد. حالا پنجره ای بدون لت، بدون شیشه، بدون نرده و پرده دلت را پرواز می دهد تا سرزمین پرندگان مهاجر، تا آن سوی ابرهایی که نیامده می بارند و نباریده رودهای جوان را در سایه ابدی شان راه می اندازند تا بروند، بروند تا آنجا که عشق ترانه ای کوچک است از لب های پریان دریا ندیده، از زبان پرندگانی که ​در پرواز زاده می شوند و آفتاب ترانه ای کوچک است از لب هایشان.

تو با لبخند​هایت برکت را می آوری این سوی دیوار، از دریچه ای که از دلت باز می شود. حالا نان هایی که با دست تو جان گرفته اند، تعارف می شود به من. به من که آمده ام تا لبخندت را به جهان معرفی کنم. به دخترکانی که فقط با سیاهی آسفالت و دیوارهای شیشه ای خو گرفته​اند بگویم آن سوی این دیوارهای بلند، دریچه ای هست که فرشته ای با دست و دلی از جنس آفتاب هر روز برکت خداوند را ـ که نان و عشق است ـ تعارف می کند به من، به تو، به ما که با دلمان هنوز بیگانه نشده ایم. به این دخترکانی که در سایه جدول های سیمانی نفس می کشند، به این پسرکانی که دستشان تنها تا ته جیب شلوار جین شان می رود و می آید، بگوییم« آب در یک قدمی است»...

علی بارانی