جام چهاردهم شاید پایان خوشی نداشته باشد

ورزشگاه های خالی از تماشاگر, شهرهای عاری از تبلیغات, اشكالات سخت افزاری موجود در جریان برگزاری مسابقات و همه و همه دست به دست هم داده اند تا جام چهاردهم فارغ از نمایش تیم های حاضر در آن, چندان جذاب به نظر نرسد

چهاردهمین دوره پیكارهای جام ملت های آسیا، به تعبیری مایه خجالت فوتبال قاره كهن است. ورزشگاه های خالی از تماشاگر، شهرهای عاری از تبلیغات، اشكالات سخت افزاری موجود در جریان برگزاری مسابقات و ... همه و همه دست به دست هم داده اند تا جام چهاردهم فارغ از نمایش تیم های حاضر در آن، چندان جذاب به نظر نرسد.

اینكه رقابت ها با استقبال تماشاگران كشورهای میزبان مواجه نمی شود، نشان از كم اهمیت قلمداد شدن مسابقات در نزد آنها دارد و معلوم نیست معیار واگذاری امتیاز میزبانی به اندونزی، مالزی، تایلند و ویتنام چه بوده است؟ فوتبال به نفس گرم تماشاگرانش زنده می شود و در غیاب آنها، یك مسابقه رسمی با دیداری دوستانه و محلی تفاوت چندانی ندارد.

شما تصور كنید اگر همین پیكارها در ایران، چین، ژاپن، كره جنوبی و یا حتی عربستان به صورت متمركز انجام می شد، چه جمعیتی از دیدارها استقبال می كردند و جلوه رقابت ها چه اندازهقابل قبول تر به نظر می رسید؟

مسأله بعد، مراسم افتتاحیه فوق العاده ضعیف، كم خرج و دور از شأن رقابت های جام ملت های آسیا بود؛ مراسمی كه هیچ كس دنبال بازبینی آن نبود و در مقام مقایسه با افتتاحیه بازی های آسیایی دوحه قطر، بیشتر شبیه بازی های كودكانه بود!در مقوله بررسی شرایط آب و هوایی میزبانان نیز همین بس كه رطوبت شدید و نفسگیر هر ۴ كشور طوری است كه اغلب تیم ها هنوز نتوانسته اند خود را با شرایط موجود وفق دهند.

همین امر سطح بازی را تنزل بخشیده و اینكه می بینیم تیم هایی چون استرالیا، بحرین، امارات و ... نمی توانند مثل گذشته خود ظاهر شوند، تا حدودی ریشه در این مسأله دارد.

به تمام این موارد، معضل قطع برق در حین انجام مسابقه كره جنوبی با عربستان و یا تمرینات تیم ملی بحرین را كه اضافه كنیم، متوجه خواهیم شد جام ملت های ۲۰۰۷ آسیا و نخستین تجربه میزبانی مشترك ۴ كشور در این پیكارها، یك نوع عقبگرد تحمیلی برای فوتبال قاره پهناور جهان است كه مقصران اصلی این پسرفت، تصمیم گیرندگان مستقر در مقر كنفدراسیون فوتبال آسیا هستند.

بالطبع اگر در ادامه مسابقات شاهد حذف برخی دیگر از تیم های صاحبنام فوتبال قاره باشیم و ایضاً در مراحل بالاتر تعدادی از مدعیان در تقابل با یكدیگر مجبور به ترك میدان رقابت ها شوند تا تیم های ضعیف تر در قواره های یك مدعی ظاهر گردند، نباید زیاد تعجب كرد.

جام ملت های ۲۰۰۷ آسیا از جهاتی شبیه مسابقات جام جهانی ۲۰۰۲ در كشورهای كره جنوبی و ژاپن است كه در نهایت با وجود خلق شگفتی توسط تیم هایی چون تركیه، كره جنوبی و ساحل عاج، هیچ كس از حذف بزرگان لذت نبرد و یكی از كم جذابیت ترین ادوار مسابقات در تاریخ برگزاری جام های جهانی به ثبت رسید كه امیدواریم چنین سرنوشتی در انتظار جام ملت ها نباشد.