انشا به زبان خوش مار از سوراخ بیرون می آید

انشا به زبان خوش مار از سوراخ بیرون می آید در ادامه 3 انشا درمورد اینکه مار را می توان به زبان خوش از سوراخ بیرون کشید آورده ایم, که آنرا با هم می خوانیم

انشا شماره یک

گاهی تمام تلاش خود را می کنیم، خودمان را به در و دیوار می کوبیم تا کاری به میل خودمان پیش برود. اما در اصل تنها می توان آن را به ساده ترین روش انجام داد! بدون هیچ دردسری.

در این زمین گرد، در یک خانه ی روستایی کنار جنگل خانواده ایی زندگی می کردند که به علت فقر خانه ی آن ها پر از درز و سوراخ بود؛ اهالی خانه هر لحظه ترس آن را داشتند که مبادا از آن سوراخ ها ماری، موشی یا چیز دیگری وارد شود و آن ها را از همان کلبه ی فقیرانه ی خود نیز بازدارد. از آن­جایی که ما آدم ها از هر چه که بترسیم همان بر سرمان می آید، در یکی از روزها ماری خوش خط و خال وارد خانه آن ها شد و در یکی از سوراخ های دیوار رفت. اهالی خانه بسیار ترسیدند و هر کدام به فکر چاره ایی برای بیرون کردن مار افتادند؛ یکی تکه چوبی برداشت و به درون سوراخ برد تا مار را از آن بترساند و مار را بیرون بکشد، دیگری گیاه پونه آورد و در سوراخ انداخت که شاید مار که از پونه بدش می آید بیرون بیاید و دیگری سنگی برداشت و درون سوراخ انداخت اما هر چه کردند فایده ایی نداشت! خسته و مغموم گوشه ایی نشستند و دوباره به فکر چاره ایی افتادند. اما هر چه فکر کردند به هیچ راه حلی نرسیدند، بعد از گذشت ساعتی به صورت باورنکردنی مار از سوراخ بیرون آمد و از خانه رفت. آن ها بسیار مبهوت شده بودند که چطور هر کاری کردند مار بیرون نرفت اما زمانی که هیچ کاری برای بیرون کردنش انجام ندادن خودش از آن جا رفت.

از آن روز در بین مردم ماند و زبانزد شد که به زبان خودش مار از سوراخ بیرون می آید و الان بین ما نیز هم اینگونه ضرب المثل ها رایج است و ما استفاده می کنیم.

در نتیجه هیچ چیز ناممکنی وجود ندارد. بعضی از آن ها نیاز به تلاش دارد و بعضی ها نیاز به صبر! صبر کردن در بعضی اوقات یکی از بزرگ ترین تلاش هایی است که برای ثمر رساندن کارها پیش گرفته می شود.

انشا شماره دو

وزی روزگاری در یکی از روستاهای شهر گیلان زندگی می کردند که با هم دوست بودند و همیشه و همه جا با هم به جای می رفتند روزی حاکم این روستا را برای این مأموریت داد و گفت با مزرعه یکی از اهالی این روستا را به مدت کمی طولانی لازم داریم و از شما می خواهیم که صاحبان مزرعه را راضی کنید تا آن مزرعه را به ما بدهد هر دو پسر جوان این ماموریت را پذیرفتند.

پسر اول اینکه اسمش علی بود به پسر دوم اینکه اسم آن رضا بود گفت که من می خواهم به تنهایی من مأموریت را انجام بدهند چون کار خیلی سختی نیست که دو نفر آن را انجام بدهیم رضا هم پس از آن کمی فکر قبول کرد پس از گذشت چند روز علی برای آن مأموریتی که حاکم گفته بود اقدام کرد و در خانه مشروح این که صاحب مزرعه بود رفت وقتی مش رحیم در درآمد و با دیدن پسر بداخلاق که اخلاقش در روستا بر زبان همه بود و با لحن نصیحت به پسرک گفت که پسر اینجا چه می خواهیم علی که رفتار این پیرمرد را دید با بی اخلاقی گفت حاکم این روستا مزرعه تو را برای کاری می خواهد هرچه سریعتر مزرعه را به حاکم بده پیرمرد که این حرف ها را شنید عصبانی شد و صدای را بر سرش انداخت و همه اهالی مردم را به دور خود جمع کرد علی که وضعیت را خراب و فردای آن روز دوباره برگشت همان حرف را ها را دوباره به آن پیرمرد و باز هم همان اتفاق افتاد.

علی که وضعیت را خوب ندید رفت و فردای آن روز دوباره برگشت و پس از اینکه پیرمرد همان کار دیروز را تکرار کرد علی عصبانی شد و پیش حاکم رفت و گفت که این پیرمرد زبان نفهم قبول نمی کند.چه کنم رضا به وسط حرف علی پرید و گفت اگر حاکم اجازه به ده این بار من در محاکم قبول کرد و فردای آن روز رضا نزد پیر مرد روستا رفت و وقتی پیرمرد رضا دید او را به خانه دعوت کرد پیرمرد درباره این پسر جوان خیلی شنیده بود که پسرهای خوب و خوش اخلاقی است رضا شروع به حرف زدن کرد و با خوش اخلاقی و مهربانی از او درخواست کرده حاکم برای کاری به مزرعه نیاز دارد و اگر امکانش باشد برای مدت طولانی مزرعه خود را به حاکم بدهد و بعد از آن کمی فکر کرد و گفت در این وسط چه چیزی به ما می رسد رضا گفت داریم و ماهیانه پولی به تو می دهیم ضایع نشود بعد از چند گفتگوی کوتاه پیرمرد قبول کرد.

رضا نزد حاکم رفت و قضیه را به حاکم گفت علی بعد از اذان شنیدن این خبر از رضا پرسید آن پیرمرد خیلی سرسختی بود چگونه آن را راضی کردیم رضا هم گفت به زبان خوش مار از سوراخ بیرون می آید.

انشا شماره سوم

در زمان های قدیم جنگلی بود خوش آب و هوا که اهالی اش به لهجه محلی «جینگیل» صدایش می کردند. بر اثر مرور زمان و فعل و انفعلات شیمایی و فعالیت های بیولوژیکی و زاد و ولد حیوانات، تعداد جینگیلوندان بیش از حد نیاز شده و لانه و غار و آغل و طویله در جینگیل کمیاب شده بود. همه خانه ها پر شده و جایی برای اسکان متولدان جدید نمانده بود. کار به جایی رسیده بود که حیوانات توی هم می لولیدند و شب ها نصف اهالی جینگیل کف خواب و بغل خواب بودند و نصف دیگر سر شاخه ها برای یک وجب جا تا صبح چینگ و چینگ می کردند. کم کم اوضاع بحرانی شد و کار به گیس کشی و نسل کشی کشید. حیوانات به ناچار دست به دامن قانون جنگل شدند که مدت ها مسکوت مانده بود. هرکس زورش بیشتر بود، لانه بهتر را برمی داشت. اگر صاحبلانه معترض می شد، فردا استخوان های لیس زده و پَر و پشم ریخته اش را پشت لانه سابقش جارو می کردند. موش ها سوراخ مارمولک ها را به زور تسخیر می کردند. روباه ها خودشان را در لانه موش ها جا می کردند. گرگ ها شب به شب روباه ها را بی خانمان می کردند و شیرها هم که از اول خانه مخصوص خودشان را داشتند. این وسط خرس ها بدون سرپناه مانده بودند، به خاطر آی کیوی پایین و البته شاخص توده بدنی بالایشان.

مدتی به همین منوال گذشت تا عرصه به حیوانات تنگ شد. تنگ که بود، کلا بسته شد. برای همین گروهی از مورچه ها تصمیم گرفتند رو به انبوه سازی بیاورند. دست به کار شدند و هر تنه درخت و زمین بایر و سوراخ و سنبه ای که گیر می آوردند را سر و سامان می دادند و با آب دهانشان لانه ای می ساختند و به متقاضیان واگذار می کردند. با توجه به پشتکار و روش شان که فقط به تف مخصوص نیاز بود و بس، کارشان خوب گرفت و آن قدر خانه ساختند که از آن قدر بیشتر و روی دستشان باد کرد. این طوری شد که گروه دیگری از حیوانات آستین بالا زدند و راه افتادند برای این لانه ها مشتری پیدا کنند. کار این ها نیز حسابی گرفت، حتی بیشتر از کار آن ها. دلیل موفقیت شان هم زبان خوش شان بود. جوری برای پرکردن هر پسغوله ای در جینگیل زبان می زدند که حتی مار با آن زبان نیش دارش را از سوراخش بیرون می کشیدند و خرس های بی سرپناه را در لانه مارها جا می دادند. این گونه بود که ضرب المثل « زبان خوش لانه یابان و لانه قالبکنندگان...، مار را از سوراخش بیرون می کشد و به جایش خرس را فرو می کند» ساخته و خلاصه شد.