اگر دلش را داشتی بروی و پشت سرت را هم نگاه نکنی؛ بگذار آخرین تصویر تو خاطره‌ای دلپذیر شود

آدمی‌همیشه بین رفتن و ماندن مردد است. برود که خاطره‌ای دلپذیر شود برای دیگران و دیگران بشوند نوستالژی‌های او؛ یا نرود و آنقدر کنار بقیه بماند که از ماندن با دیگران خسته شود …

آدمی‌همیشه بین رفتن و ماندن مردد است. برود که خاطره‌ای دلپذیر شود برای دیگران و دیگران بشوند نوستالژی‌های او؛ یا نرود و آنقدر کنار بقیه بماند که از ماندن با دیگران خسته شود و در جمع احساس غربت کند و دیگران را هم کلافه...

رفتن و دل بریدن خوب است، خیلی خوب؛ اما اگر روزی بزرگ شدی، اگر روزی مرد شدی، اگر روزی خواستی پشت آن کوه‌های سر به فلک کشیده و دود گرفته‌ی شهرتان را هم ببینی، اگر دلش را داشتی که یک خداحافظی بگویی و دیگر پشت سرت را هم نگاه نکنی، اگر خواستی بروی، برو، ولی در اوج، بگذار آخرین تصویر تو خاطره‌ای دلپذیر شود؛ اگر این عصر رفته تا عمق آهن و فولاد امان دهد.

حرف از رفتن یا نرفتن نیست. حرف از تازه و با طراوت شدنه. حرف از دیدن و دیدن و دیدن و… شاید دیده شدنه. حرف از اینه که وقتی به دستات نگاه می‌کنی دیگه خالی نباشه. حرف از اینه که کاری کنی و گوهری داشته باشی و مثال نقضی بشی برای روزگار بی در و پیکر خودت؛ حتی اگه یه آدم خیلی خیلی خیلی ساده و معمولی هستی.