مهارتهای ارتباط با آسیب دیدگان سوانح طبیعی

ضایعه فقدان ، به ویژه مرگها و مصیبتهای ناشی از بلایای طبیعی ( از جمله زلزله )‌ گاهی اوقات بازماندگان را آنچنان تحت تأثیر قرار می دهد که روند مقابله و سازگاری فرد را مشکل می سازد …

ضایعه فقدان ، به ویژه مرگها و مصیبتهای ناشی از بلایای طبیعی ( از جمله زلزله )‌ گاهی اوقات بازماندگان را آنچنان تحت تأثیر قرار می دهد که روند مقابله و سازگاری فرد را مشکل می سازد .

افراد مصیبت دیده برای سازگاری با شرایط بحران و از سرگرفتن فعالیتهای عادی خود ، نیازمند حمایتهای روانی - اجتماعی می باشند . این خدمات حمایتی می تواند به افراد برای مقابله با بحران کمک نماید . اگر بحران به صورت حل نشده باقی بماند اثرات روانی و عاطفی جبران ناپذیری بر ساختار شخصیتی فرد وارد می کند .

برای ارتباط با افراد آسیب دیده موارد زیر باید مورد توجه قرار گیرد :

۱ - شرایطی را فراهم آوریم تا افراد آسیب دیده بتوانند احساسات و عواطف مثبت یا منفی خود را بروز دهند . تشویق کردن افراد به صحبت در مورد واقعه پیش آمده باعث تخلیه هیجانی شده و از مزمن شدن بحران جلوگیری می کند .

۲ - اعتقادات و بیانات و احساسات فرد را مورد سئوال قرار ندهیم ، حتی اگر این بیانات واقع بینانه نباشد .

۳ - به صحبتهای افراد آسیب دیده به دقت گوش داده و درخواستهایی را که از ما دارند یادداشت نمائیم .

۴ - به فرد آسیب دیده کمک کنیم تا شناخت درست و درک صحیحی از حادثه به دست آورده و افکار اشتباه درباره خود ، متوفی و دیگران را شناسایی کرده و در جهت تغییر آنها اقدام نماید .

۵ - تلاش کنیم تا افراد حس نمایند زلزله از بلایای طبیعی است و اتفاق خیلی نادری رخ نداده است .

مثال : ‌بیان زلزله رودبار ، طبس و زلزله هایی که در سایر نقاط دنیا اتفاق افتاده است.

۶ - شرایطی را فراهم کنیم تا افراد آسیب دیده بتوانند از حمایتهای عاطفی یکدیگر برخوردار شوند زیرا با این کار حس همبستگی گروهی را فراهم آورده ایم ، لذا سعی شود که افراد در منطقه خود مورد حمایتهای اجتماعی قرار گیرند .

۷ - شرایطی را فراهم آوریم تا افراد آسیب دیده بتوانند انتظارات ، تخیلات و خیالبافی های خود را بروز دهند .

۸ - نگرشهای منفی آسیب دیدگان نسبت به خود ، محیط و آینده را تغییر دهیم تا فرد خود و محیط را آسیب پذیر نداند و بتواند تصورات مبهم نسبت به آینده را اصلاح نماید .

۹ - مقدمات فعالیتهای جسمی نظیر ورزش ، بازی و فعالیتهای بدنی را برای آسیب دیدگان فراهم آوریم .

۱۰- حتی الامکان از افراد در مورد خود ، خانواده و اتفاقاتی که رخ داده است ،‌ سئوال کنیم .

۱۱ - برای آرام کردن فرد و دوری از رنج ، داروهای آرامبخش را توصیه ننمائیم ، زیرا عبور از مرحله بحران با لمس درد و رنج بهتر صورت می گیرد .

۱۲ - به بازماندگان این فرصت داده شود تا در مراسم سوگواری عزیزانشان شرکت نمایند . این امر به سازگاری بهتر فرد با موقعیت بحران کمک می نماید .

۱۳ - شرایطی را فراهم آوریم تا افراد بتوانند از طریق دعا و نیایش ارتباطات معنوی خود را تقویت نموده و به آرامش روحی برسند .

۱۴ - به منظور تخلیه هیجانات افراد ، می توان آنها را تشویق نمود تا احساسات خود را نسبت به فرد متوفی به صورت نامه ، شعر ، نقاشی و یا داستان ابراز نمایند .

۱۵ - در برخورد با صحبتهای قالبی یا کلیشه ای آسیب دیدگان ( مثل افکار و احساسات تکرار شونده ) سعی کنیم حاشیه برویم و یا گریز بزنیم .

۱۶ - خاطر نشان کنیم که احتمال بروز علائمی مثل افسردگی ، اضطراب و خشم در آینده قابل پیش بینی است این امر افراد را برای رویارویی با مشکلات بعدی آماده می سازد .

۱۷ - از توانمندی های آسیب دیدگان برای کمک به خود و دیگران استفاده کنیم .

۱۸ - با استفاده از جملات و کلمات مناسب می توانیم احساسات همدلانه خود را نسبت به فرد سوگوار ابراز نماییم .

۱۹ - افراد آسیب دیده را در جریان وقایع و اخبار مربوط به حادثه قرار دهیم .

۲۰ - سعی کنیم نگرش بازماندگانی را که به نوعی خود را مقصر یا گنهکار قلمداد می کنند ،‌ تغییر دهیم .