اولین مسابقه دوریان یتس

تا پیش از آن هرگز نسبت به چیزی احساس مثبت بودن نمی کردم, تا این که در بدنسازی به این حس رسیدم در مورد کاری که انجام داده بودم احساس خوبی داشتم و به این خاطر که به اهدافم رسیده بودم خوشحال بودم و احساس قدرت و مثبت بودن داشتم

نخستین مسابقه‌ای که در آن شرکت کردم سال ۱۹۸۵ قهرمانی ساحل غربی در (مورکمپ) انگلستان بود. به این رقابت که برای تازه کارها بود رفتم و نگاهی به شرکت‌کنندگان انداختم و قبل از این که روی صحنه بروم به همسرم دبی گفتم که فکر می‌کنم شانس خوبی برای برنده شدن دارم.

وقتی که پا روی صحنه گذاشتم صدای تماشاگران قطع شد! با این عکس‌العمل حضار در سالن فکر کردم که جائی از بدنم نقص دارد یا این که فیگورهایم را اشتباه اجراء می‌کنم. مردم از هم می‌پرسیدند این پسر از کجا آمده؟ من برای هیچ یک از این عکس‌العمل‌ها آماده نبودم.

در آن مرحله از زندگی اعتماد به نفس زیادی نداشتم یا فکر نمی‌کردم که آن‌قدر خوب باشم. صرفاً به این مسابقه به چشم یک رقابت بدنسازی سطح متوسط نگاه می‌کردم و دوست داشتم برنده شوم و برایم رهیابی در فینال آن مسابقه جایگاه خوبی بود.

پس از آن که برنامه فیگور خود را اجراء کردم و به پشت صحنه رفتم چندین نفر از فدراسیون بدنسازی انگلستان به سمت من آمدند و گفتند: ”تو کی هستی؟ از کجا آمده‌ای و چرا در بین سنگین وزن‌ها نیستی؟“.

به آنها گفتم: ”این اولین مسابقه‌ام است. من به اندازه کافی خوب نیستم که بخواهم با سنگین وزن‌ها رقابت کنم“. بعد از شنیدن حرف من آنها زدند زیر خنده و گفتند که احتمالاً تو بهترین سنگین وزنی هستی که تا به حال از انگلستان آمده. من نمی‌توانستم باور کنم! فقط ۲ سال از تمریناتم گذشته بود و در اولین مسابقه‌ای که شرکت کرده بودم مسئولان فدراسیون این حرف‌ها را به من زدند.

درست یک هفته بعد از مسابقه، مسابقات بازی‌های جهانی در لندن بود و مسئولان مشغول چیدمان تیم بودند. آنها از من پرسیدند که آیا می‌خواهم در تیم باشم و من در پاسخ گفتم نه.

در نهایت آنها مرا متقاعد کردند تا به آنها همراه شوم و بدین ترتیب برای تیم انتخاب شدم. بنابراین پس از گذشت یک هفته از اولین مسابقه‌ای که داده بودم در بازی‌های جهانی حضور یافتم و بین ۱۳ نفر به مقام هفتم رسیدم. فکر می‌کنم با توجه به تنها ۲ سال سابقه تمرین مقامی که کسب کرده بودم چندان هم بد نبود. آنجا بود که فهمیدم بدنسازی آن کاری است که باید انجام دهم. تنها بعد از ۲ سال توانسته بودم به اهدافم برسم و حالا دیگه فقط باید رو به جلو حرکت می‌کردم.

● حس قدرت

تا پیش از آن هرگز نسبت به چیزی احساس مثبت بودن نمی‌کردم، تا این‌که در بدنسازی به این حس رسیدم. در مورد کاری که انجام داده بودم احساس خوبی داشتم و به این خاطر که به اهدافم رسیده بودم خوشحال بودم و احساس قدرت و مثبت بودن داشتم.

سال بعد یعنی ۱۹۸۶ در دسته سنگین وزن مسابقات قهرمانی بریتانیا اول شدم. سال ۱۹۸۷ به خاطر آسیبی که در ناحیه لگن دیدم ناچار بودم یک سال کناره‌گیری کنم. در طول ۱۹۸۷ با کمک یک اسپانسر مالی توانستم باشگاه تمپل (تمپل یعنی معبد) را در بیرمنگام باز کنم. تمامی دستگاه‌ها براساس خصوصیات بدنی من ساخته شد. هیچ چیز زرق و برق‌داری وجود نداشت فقط همه دستگاه‌ها کار بردی و مؤثر بودند.

تأسیس باشگاه کمکم کرد که به ثبات مالی بهتری برسم. می‌دانستم که این باشگاه سود بزرگی به من نخواهد رساند چرا که فقط برای بدنسازان طراحی شده بود و فاقد هرگونه دستگاه تناسب اندام از جمله دوچرخه ثابت. تردمیل یا دستگاه‌های پرزرق و برق بود.

سال ۱۹۸۸ به مسابقات بازگشتم و قهرمان قهرمانان مسابقه قهرمانی بریتانیا شدم و به همان واسطه. کارت حرفه‌ای دریافت کردم. پس از آن ۱۸ ماه مثل دیوانه‌ها تمرین کردم تا برای شرکت در اولین رقابت حرفه‌ای خود آماده شوم و آن مسابقه شب قهرمانان سال ۱۹۹۰ بود.

● اولین حضور حرفه‌ای

برای مسابقه شب قهرمانان سال ۹۰ هر بهائی داده بودم و البته خیلی چیزها را نیز قربانی کرده بودم. با خودم گفتم که به آن مسابقه می‌روم و هر کاری که بتوانم به‌نحو احسن انجام می‌دهم. اگر به اندازه کافی خوب بودم که یک حرفه‌ای خوب شوم. خوب، راهم را ادامه می‌دهم در غیر این صورت اگر مثلاً دهم شدم دیگر باید با بدنسازی خداحافظی کنم.

پس از یک رقابت سخت توانستم بعد از محمد بن عزیز دوم شوم. بن عزیز یک بدنساز بزرگ، رقیب و دوست خوب بود.

از رقابت کردن با او لذت بردم و معتقدم که این ورزش با مرگ او بسیار غمگین شد. او روی زندگی خیلی از انسان‌ها تأثیرات مثبتی گذاشته بود. اولین رقابت حرفه‌ای‌ام به من آموخت که بای رقابت کردن بین بهترین حرفه‌ای‌ها و کسب مقام در خور توجه باید بدنم را بهتر کن و روی فیگور و روشم تغییر ایجاد کنم.

با این تفکر پس از سال تمرین با ملاحظاتی که انجام دادم برگشتم و قهرمان شب قهرمانان سال ۱۹۹۱ شدم.

● من هرگز کسی نبودم که بخواهم فقط به خاطر مسابقه، رقابت کنم. برای من مسابقه دادن به منزله یک پله روی نردبان پیشرفت بدنم بود. مسابقه همیشه یک بخش اساسی و جدانشدنی از طرح بهترین شدن بین بهترین‌هاست.