زندگی رسم خوشایندی است

فردی را مجسم کنید که از آغاز تولد بدون بازو و دست متولد شده است، بازوانی که اگر وجود داشتند او را قادر می ساخت چیزی یا عزیزی را در آغوش بگیرد و دستانی که اگر وجود داشت می توانست …

فردی را مجسم کنید که از آغاز تولد بدون بازو و دست متولد شده است، بازوانی که اگر وجود داشتند او را قادر می ساخت چیزی یا عزیزی را در آغوش بگیرد و دستانی که اگر وجود داشت می توانست لمس کردن را تجربه کند یا بتواند دستی دیگر را بفشارد.

اکنون فردی را مجسم کنید که از بدو تولد فاقد زانو وپاست ،فردی که توان راه رفتن و حتی ایستادن روی دو پای خود را ندارد. حالا این دو سناریو را با هم ترکیب کنید: فردی را تصور کنید که نه دست و بازو دارد و نه پا و زانو. تکلیف چنین فردی با زندگی روزمره اش چیست؟

برای پاسخ به چنین سئولاتی بهتر است با فردی به نام نیکلاس وویه چیچ Vuijicic Nicholas متولد سال ۱۹۸۲ در ملبورن استرالیا آشنا شوید که بی هیچ توجیه و هشدار قبلی پزشکی، بدون دست و بازو و زانو و پا به این دنیا آمده است.

نیکلاس (نیک) در ایام کودکی نه تنها با کشمکش ها و چالش های دوران دبستان و نوجوانی مانند زورگوئی و رفتار نامناسب همکلاسی های خود بلکه با مشکلات روانی نظیر خود باوری و با افسردگی و تنهائی ناشی از پاسخ به این سئوال که چرا باید با همه کودکان پیرامونش متفاوت باشد درگیر بود : چرا او باید بدون دست و پا به این دنیا میآمد؟ او از این متحیر بود که چه هدفی در ورای خلقت و زندگی او نهفته است؟ و اصولا چنین زندگی می توانست برای او معنائی داشته باشد؟

نیک در هفت سالگی بعد از مدتها ناکامی و درماندگی ناشی از متفاوت بودن با دیگران تلاش کرد تا از دست و پای الکترونیکی که برای او طراحی شده بود استفاده کند به این امید که شاید بیشتر شبیه سایر بچه ها شود. او طی مدت کوتاهی که از این وسائل استفاده کرد دریافت که با استفاده از آنها نه تنها هنوز با همسالان خود فرق می کرد بلکه انجام کارها و امور روزمره نیز برایش بسیار سخت تر شده و در کاهش تحرک او اثر کاملا چشمگیری گذاشته است.

همچنانکه نیک بزرگتر می شد دز ارتباط با تسلط بر معلولیت خود چیزهای بیشتری یاد می گرفت و تلاش می کرد هر چه بیشتر امور و کارهای روزمره را خودش انجام دهد. او خود را با شرایط زندگی اش تطبیق داد و روش هائی را برای انجام کارهایش پیدا کرد که فقط افراد دست وپا دار قادر به انجام آن بودند کارهائی نظیرمسواک زدن، شانه کردن موها، تایپ با کامپیوتر، شنا و ورزش کردن و بسیاری امور دیگر.

به مرور زمان نیک وضعیت خود را پذیرفت و بیشتر بر مسائل و مشکلاتش فائق آمد. او هنگام تحصیل در مدرسه به عنوان کاپیتان تیم ورزشی انتخاب شد و با انجمن دانش آموزان در جمع آوری اعانه برای سازمان های خیریه و نیز فعالیت به نفع معلولین کمک می کرد.

هم اکنون نیک وویه چیچ در مورد معلولیت خود چه احساسی دارد؟ او آنرا قبول کرده وبا آعوش باز پذیرفته است و در اغلب موارد به شیوه خاص خودش - مانند به رخ کشیدن بسیاری از مهارت ها و توانمندی هایش- معلولیت را به سخره می گیرد. او چالش ها و مشکلات را با طنز خاص خود تحمل می کند و با نمایش پایداری و استقامت و ایمان همواره مشوق افراد پیرامون خود است تا آنان نیز به تدریج که رشد می کنند افق های دید خود را نسبت به مشکلات زندگی تغییر داده و بینش و نگرش مثبت خود را نسبت به زندگی تقویت کنند.

در خاتمه شایان ذکر است که در شهرها و روستاهای کشورمان جوانان و افراد توانمندی وجود دارند که بنا به هر دلیلی ناگزیر به استفاده از ویلچر هستند، بهسازی ساختمان ها از طریق حذف موانع و نیز مناسب سازی ساختمانها و اماکن به نحوی که استفاده از آنها برای افراد با شرایط فیزیکی دشوار یا افراد دارای معلولیت امکان پذیر باشد، موجب می شود که برخی از این عزیزان که از قابلیت ها و تحصیلات بالا برخوردارند ضمن استفاده از حقوق شهر وندی خود حضور موثرتر و فعالانه تری در جامعه داشته باشند.

شایان ذکر است در تبصره یک ماده دو قانون جامع حمایت از معلولین صراحتا ذکر شده است که "کلیه وزارتخانه ها و سازمان ها و موسسات و شرکت های دولتی و نهادهای عمومی و انقلابی موظفند جهت دسترسی و بهره مندی معلولان، ساختمانها و اماکن عمومی، ورزشی و تفریحی ، معابر و وسائل خدماتی موجود را در چهار چوب بودجه های خود مناسب سازی کنند " لذا امید است با اجرائی شدن هر چه بیشتر قانون مزبور توسط مسئولان ذیربط شاهد حضور فعال و پر ثمر عزیزان معلول در عرصه های مختلف جامعه باشیم.

نویسنده : بهزاد بیگلربیگی