پیش فرض هایی برای روزنامه نگاری تخصصی

مطلب ارسال شده از سوی اتحادیه روزنامه نگاران اروپا

بسیاری از سازمان های خبری از روزنامه نگاران می خواهند تا حوزه خاصی را پوشش دهند. این عرصه می تواند محدوده جغرافیایی و یا موضوعی باشد، که به عنوان «تخصص و یا حوزه کار آن روزنامه نگار» شناخته می شود. عبارت «تخصص و حوزه کار» در ابتدا به معنی محدوده کاری برای نگهبان یا پلیس مورد استفاده قرار می گرفت. روزنامه نگاران نخست با محیط اطرافشان و کسانی که حوزه کار آن ها را تشکیل می دهند آشنا می شوند و در بسیاری از موارد آن ها باید کلمات خاصی را بیاموزند تا بتوانند صحبت های منابع خود را بفهمند.

اما منظور این نیست که از آن لغات در گزارش خود استفاده کنند. در واقع خبرنگاران با صلاحیت، به مترجم و مفسرانی تبدیل می شوند که اطلاعاتی را در دسترس مردم قرار می دهند که عموم به آن دسترسی ندارند. تخصص و یا حوزه کار در دفاتر کوچک خبر، جایی که ازهر خبرنگار انتظار می رود تا مطالب گوناگونی را پوشش دهد کمتر به چشم می خورد. اما در سازمان های بزرگ تر خبری و چاپ و پخش، ممکن است این امکانات در اختیار روزنامه نگاران باشد که بر خبری خاص تاکید کنند. برخی حوزه ها سنتی هستند: مثل حکومت، پلیس، دادگاه ها و تجارت. برخی دیگر با تغییر محیط عوض می شوند. بر اساس ساختار اجتماعی، ممکن است از خبرنگاران خواسته شود تا به عنوان تخصص و یا حوزه کار خود، حوزه هایی چون محیط زیست، سالمندان و یا آموزش و پرورش را پوشش دهند.

خبرنگاران ویژه - تخصصی - مسئولیتی اساسی دارند: انتظار می رود در محدوده تخصصی خود از آخرین اخبار مطلع باشند. اذان ها انتظار می رود تا مطالبی را پوشش دهند که در حوزه کاری آن ها آغاز می شود – ملاقات ها، گزارش های چاپی یا مطالب نوشته شده در وبلاگ ها و سایر وقایع معمول – اما آن ها هم چنین مسئول اند تا اخباری فراسوی مسایل آشکار را هم پیدا کنند و آن را گزارش دهند. خبرنگاران ویژه با تلاش خود و از طریق ایجاد روابط با منابعی که آن ها را نسبت به همه چیز – حتی مسایل پشت پرده، مطلع نگه می دارند، مطالب خود را آماده می کنند. آن ها گستره وسیعی از مطالب، از اخبار فوری تا شرح حال شخصیت ها را تهیه می کنند. چیپ اسکنلن که قبلاً خبرنگار ویژه روزنامه های نایت رایدر بوده و در حال حاضر با مؤسسه پوینتر کار می کند، می گوید: «خبرنگاران با صلاحیتی دیده ام که نه تنها منظم و مصمم بوده اند بلکه با آگاهی کامل از ماموریت خود، منابع خبری زیادی در دسترس داشته اند.».

● مهارت های خبرنگاری تخصصی

هر حوزه ای را که روزنامه نگار انتخاب کند یا مامور گزارش آن شود، مهارتی اساسی مورد نیاز است: توانایی فهمیدن سنت ها و آدابی که در آن حوزه غالب است. برای آموختن نحوه کار سیستم، زمان و تلاش لازم است اما نتیجه این زحمت در مطالبی که خبرنگاران غیرمتخصص نمی توانند با آن رقابت کنند، داده می شود. اریک نادلر از این سؤالات برای یافتن راه خود در اطراف حوزه کار خود استفاده می کند.

- بازیگران چه کسانی هستند؟

- چه کسی مسئول است؟

- قانون گذاران چه کسانی هستند؟

- قوانین چه هستند؟

- کارها چگونه انجام می شوند؟

- اشتباهات در کجا ثبت می شوند؟

- هزینه ها کجا ثبت می شوند؟

- چه کسی از اصل ماجرا با خبر است و من چگونه می توانم به آن دست یابم؟

خبرنگار برای یافتن پاسخ این پرسش ها باید سخت مطالعه کند و «حوزه کاری خود را مورد بررسی قرار دهد.» راجع به موضوع هر چه می توانید مطالعه کنید، برنامه ها و دستور کار ملاقات ها را جمع آوری کنید و مشترک همه نشریات تخصصی شوید. از همه مهم تر حرکت کنید. خبرنگاران ویژه نمی توانند فقط به تلفن متکی باشند؛ آن ها باید برای حوزه کاری خود وقت بگذارند و با مردم ملاقات و صحبت کنند. مایک ماتر که روزنامه نگار کارکشته آمریکایی است و خبرنگار تحقیقی دردبلیوتی کی آرتی وی در نورفولک ِ ویرجینیا است، می گوید: «هیچ کس با نشستن در اتاق خبر مطلب به دست نمی آورد. با همه کسانی که می توانند مفید باشند آشنا شوید – از مقامات رسمی تا منشی ها – و کارت خود را به همه کسانی که در حوزه کار خود با آن ها ملاقات می کنید بدهید. فهرستی از منابع خود آماده کنید و با فراهم کردن» فهرست باز سنجی حوزه کار «تماس خود را با این افراد حفظ کنید. خبرنگار خوب علاوه بر پوشش دادن بازیگران اصلی ِ یک مورد خاص، به این موضوع که اعمال آن ها چگونه بر جامعه تاثیر می گذارد نیز توجه می کند.». گزارشگری تخصصی نیازمند مهارت های سازمانی و فردی قوی است.

مرتب و منظم بودن به این معنا است که از تقویم برای دنبال کردن زمان ملاقات ها، جلسات رسیدگی و تاریخ های تعیین شده در مورد گزارش و یا کاری استفاده کنید. به این ترتیب که سیستمی مطمئن و قابل حمل برای پر کردن اطلاعات تماس، به ویژه شماره تلفن و آدرس پست الکترونیکی داشته باشیم. منظم بودن به این معنا است که پرونده ای از ایده هایی برای مطالب بعدی داشته باشیم به اضافه فهرستی روزانه از مطالبی که باید مورد پی گیری قرار گیرند. امروزه بسیاری از خبرنگاران این اطلاعات را در کامپیوترهای خود نگهداری می کنند تا با استفاده از برنامه های خاص، به راحتی بتوانند افراد و تاریخ وقایع را جستجو کنند.

در ضمن آن ها به این اطلاعات در زمانی که در محل کار خود نیستند احتیاج دارند و به همین دلیل یا نسخه چاپ شده ای آن را با خود دارند، یا کامپیوتر کوچکی همراه دارند و یا وسیله ای دستی مثل دستیار دیجیتالی شخصی (پی دی ای) که بتوانند از راه دور به شبکه دسترسی داشته باشند. از آنجا که همیشه نمی توان به فناوری اعتماد داشت بهتر است که هر از گاهی یک نسخه اضافی از این اطلاعات تهیه شود تا از دست نرود.

پوشش خبری ویژه به این معنا است که با افراد تا آن حد آشنا شوید که آن ها به شما اعتماد کنند و در عین حال فاصله حرفه ای خود را همیشه حفظ کنید. اسکنلن می گوید دشوارترین بخش کار خبرنگار «روبرو شدن روزمره با منابع خبری است، در زمانی که شما خلاف علاقه آن ها مطلبی را نوشته باشید.». کارول راجرز استاد روزنامه نگاری در دانشگاه مریلند که کتاب هایی درباره نوشتن مسایل علمی تالیف کرده است دو توصیه مهم برای خبرنگاران تخصصی دارد. اول: شناسایی دارای اهمیت زیادی است. روزنامه نگاران اغلب فرد متخصصی را که از او نقل قولی را ذکر می کنند به روشی هدفمند شناسایی نمی کنند. مخاطبان حق دارند بدانند که شما چرا از شخصی خاص نقل قولی می آورید. برای مثال، خبرنگاری در مقاله ای درباره کنفرانس بین المللی تغییرات آب و هوا نقل قولی از رییس دفتر علوم و فناوری کاخ سفید ارایه کرد ولی هیچ گاه ذکر نکرد که او دانشمندی برجسته در زمینه مسایل مربوط به آب و هوا است. مطرح کردن این نوع اطلاعات باعث می شد که مخاطبان بهتر بتوانند صحت نظرات او را ارزیابی کنند.

دوم، راجرز می گوید مخاطبان حتی در زمینه مطلبی که روزنامه نگاران تهیه می کنند، آشنایی چندانی ندارند و این موضوع در مورد مسایل پیچیده، شدید تر می شود. پس برای مثال اگر کنفرانس علمی را پوشش خبری می دهید چنین تصور نکنید که مخاطبان شما مطلب دیروز را خوانده یا شنیده اند و یا فردا نیز خواهند شنید. آن ها را با زمینه موضوعی که می خواهید ارایه دهید آشنا سازید، نکاتی را که برای فهم آن موضوع لازم دارند و این کار را چنان ماهرانه انجام دهید که گویی مطلب شما تنها چیزی است که آن ها خواهند دید و یا خواهند خواند. اتفاقاً ممکن است همین طور هم باشد.