دوستی

همه ما, دست كم یكبار دوستی را تجربه كرده ایم و از آن خاطره خوش یا ناخوش داریم بعضی, چنان تجربه ناخوشایندی از دوستی دارند كه به تنهایی پناه می برند بعضی از این افراد, تا جایی پیش رفته اند كه هرگونه دوست و دوستی را, چه خوب و چه بد, به یك چوب رانده و آنان را مایه عذاب خاطر و ناآرامی جان دانسته اند

همه ما، دست كم یكبار دوستی را تجربه كرده ایم و از آن خاطره خوش یا ناخوش داریم. بعضی، چنان تجربه ناخوشایندی از دوستی دارند كه به "تنهایی" پناه می برند. بعضی از این افراد، تا جایی پیش رفته اند كه هرگونه دوست و دوستی را، چه خوب و چه بد، به یك چوب رانده و آنان را مایه عذاب خاطر و ناآرامی جان دانسته اند. در مقابل، كسانی هستند كه زندگی خود را فدای دوست كرده اند و معتقدند زندگی بی دوست، بی ارزش است و تنها اكسیر دوستی است كه احساس ارزشمندی در انسان به وجود می آورد كه موجب رشد می شود.

ما همواره نیازمند مشاوره، یاری، اظهار نظر و همدلی دوستان خود هستیم. هر چه بر این سرمایه بیفزاییم و در بانك دوستی، حساب جاری فعال تری داشته باشیم، به همان نسبت در زندگانی، كامرواتر خواهیم بود. ما نباید و نمی توانیم، همه چیز را تجربه كنیم و همه راه ها را بیازماییم و با آزمون و خطا، درست را از نادرست تشخیص دهیم. دوست واقعی، مطمئن ترین راهنمای ما برای گذر از مسیر آزمون ها و پرهیز از دچار شدن به خطاهای دیگران است. هیچ یك از ما دوبار عمر نمی كند، تا یكی را صرف تجربه اندوزی كند و دیگری، تجربه هایش را به كار گیرد و بر این اساس، زندگی شادی داشته باشد.

آدمی می تواند بدون خویشانش به زندگی كامروای خود ادامه دهد، اما بدون دوستان، داشتن زندگی موفق، ناممكن است؛ از این رو "دوستی" از "خویشاوندی" برتر است. بنابراین، آن كه از نعمت دوست بی بهره است. از سرمایه اساسی زندگی محروم و از رسیدن به خواسته هایش گرچه كوچك و محدود باشند، ناتوان است. چنین كسی، درمانده حقیقی است، و از او درمانده تر، كسی است كه دوست یا دوستانی فراهم آورده باشد، اما نتواند این سرمایه را حفظ كند و آن را از دست بدهد.

راه های دوست یابی

۱- نیك خواهی

برای این كه محبوب دل ها و سلطان قلب ها باشیم، باید نخست از خود آغاز كنیم؛ خود را دوست بداریم و نیك خواه دیگران باشیم. باید دیگران را دوست بداریم تا آنان نیز ما را دوست بدارند. باید به دیگران عشق بورزیم و محبت خود را نثار آنان كنیم، تا اثر آن در خودمان آشكار شود و دیگران محبت خود را به ما ارزانی كنند. اگر دیگران ما را صادق و صمیمی ببینند، با جان و دل به سوی ما می آیند و پیوند دوستی خود را با ما استوار می كنند.

مهم این است كه ما آن چه را در دل داریم، آشكار و محبت خود را اظهار كنیم و دیگران را از آن با خبر سازیم. محبت ما هنگامی اثر كامل خود را می گذارد كه اظهار شود.

۲- خوش بینی

خوش بینی، اساس ارتباط سالم و سازنده و ریشه جهان بینی افراد موفق است. خوش بینی یعنی نگاه مثبت به هستی، جامعه و خود، كه همه این ها نتیجه ایمان درست به خداوند است. آن كه خدا را عادل می داند و سررشته هستی را در دستان با كفایت او می بیند. چنین كسی در دل سختی خوشی را می جوید و در دهانه آتش فشان ها شادی راجستجو می كند.این خوش بینی، خود را در همه رفتارهای شخصی نشان می دهد و دیگران را مجذوب او می كند. برعكس، آدم های بدبین، پیشاپیش به دیگران هشدار می دهند كه به آنان نزدیك نشوند و آنان را از خود می رانند و هر روز بر پیله بدبینی خود بیشتر می تنند، در حالی كه شخص خوش بین آماده برقراری ارتباط و دوستی است.

۳- خوش خویی

ساده ترین راه برای برقراری ارتباط و باز كردن باب گفتگو، "لبخند زدن" است. برای این كه به كسی اجازه نزدیك شدن به فضای شخصی خود را ندهیم، كافی است كمی اخم كنیم. به همین سادگی می توانیم كسی را از خود دور یا به خود نزدیك كنیم.

۴- خوش زبانی

دیده ایم كه چطور سخنان گزنده كسی، دیگران را رنجانده است. آری، زخم زبان، زخم عمیقی است كه درمان آن بسیار دشوار است. از سوی دیگر، بارها كسانی را دیده ایم كه تنها با شیرین زبانی و خوش بیانی، نقل مجلس شده اند و نظرها را به خود خیره كرده اند. با زبان خوش، بسیاری از موانع را می توان از سر راه برداشت و دشمنان را به دوستانی تازه تبدیل كرد.

۵- فروتنی

راه رسیدن به دیگران و به دست آوردن دوستی ها، دست كشیدن از غرور بی جا و پا نهادن بر خصلت "خودبزرگ بینی" است كسی كه خود را برتر و شایسته تر از دیگران می داند، در برابر خود سدی می كشد. دیگران به چنین فرد خودخواهی، كه خود را تافته جدا بافته می داند، نزدیك نمی شوند و او را از دوستی خود محروم می كنند. كسانی كه به غلط خودخواهی و تكبر را با "اعتماد به نفس" یكی می گیرند و می پندارند كه با فروتنی و افتادگی، ضعف خود را نشان می دهند. اوج "اعتماد به نفس" در "تواضع" آشكار می شود. كسی كه اعتماد به نفس دارد، احساس می كند چنان شخصیت پولادینی دارد كه فروتنی در برابر دیگران، چیزی از آن نمی كاهد، اما افراد متكبر، شخصیت پوشالی و شكننده خود را زیر نقاب غرور، پنهان می كنند و می كوشند جلوه ای فریبنده از خود نشان دهند.

---