سیمای مؤمنان در آیات قرآن؛ لبریز از عشق الهی

آیات قرآن چراغهای راهنمایند و ملاکی برای بهتر زیستن و خوب زندگی کردن همانطور که حضرت علی(ع) در خطبه ۱۸ نهج البلاغه می فرمایند: ظاهر قرآن زیباست، باطن آن ژرف و ناپیدا ست، عجایب …

آیات قرآن چراغهای راهنمایند و ملاکی برای بهتر زیستن و خوب زندگی کردن همانطور که حضرت علی(ع) در خطبه ۱۸ نهج البلاغه می فرمایند: ظاهر قرآن زیباست، باطن آن ژرف و ناپیدا ست، عجایب آن سپری نگردد و غرایب آن به پایان نرسد. در این نوشتار به بیان چند نمونه از صفات مؤمنان از منظر قرآن پرداخته شده است. خداوند در آیات دوم و سوم سوره انفال به چند نمونه از ویژگیهای مؤمنین اشاره دارد که شاید در جامعه امروز ما کمتر به آن توجه شود. و آن عبارت است از: ترس از خدا، زیادی ایمان، توکل، اقامه نماز و انفاق از آنچه خداوند به آنها روزی داده است. (سوره انفال آیات دوم و سوم)

این آیه، در پی آیات قبلی سوره، که انسانها را به تقوی و ایمان دعوت می کند، به بیان یک سیر سعودی از حالات مؤمن می پردازد و نهایت ایمان را برای مردم مشخص می کند؛ اولاً یادآوری می کند که مؤمنان هرگاه آیات خداوند را می شنوند به دو جهت دچار اضطراب و بیم می شوند و قلبهایشان به لرزه درمی آید؛ خود را در برابر عظمت و بزرگی خداوند خوار و خفیف می بینند و دیگر آنکه وظایف خود را در مقابل خداوند به یاد می آورند. پس از طی این مرحله به مقام بعدی که ازدیاد ایمان است می رسند. چرا که قلبی دارند خاضع و بیمناک و از عظمت الهی سرشار، چنین قلبی استعداد بارور شدن دارد و فراخ می شود برای جای گرفتن ایمان و ازدیاد آن. پس از آن که ایمان به اعلی مرتبه خود رسید اکنون هنگام توکل است چرا که ایمان نمی گذارد فرد مؤمن به چیز دیگری فکر کند و دل به موهومات ببندد. از این رو دل در گرو کسی دارد که ابدی و ازلی است و تکیه گاهی بس استوار.

حال که به چنین عشقی رسید هنگام ارتباط و عبادت است و چه عبادتی بهتر از نماز؟ ثمره این عشقبازی با معبود نمودی عینی دارد و آن رأفت است رأفتی که با وجود آن مؤمن نمی تواند ببیند در اطراف او مخلوقات خداوند در سختی و عسرت زندگی می کنند پس از آنچه دارد به دیگران انفاق می کند تا شرط بندگی بجای آورده باشد. (برداشتی آزاد از سیمای جهاد و مجاهدان در قرآن کریم نوشته علی شیروانی)

به قول حافظ: تو بندگی چوگدایان به شرط مزد مکن

که خواجه خود شرط بنده پروری داند