وحدت شاه کلید گمشده

امروزه دولتمردان می دانند که چنانچه نخواهند و یا نتوانند خواسته های اقشار مختلف را تا حد ممکن برآورده سازند جلب حمایت مردم را از دست خواهند داد و در نتیجه موجبات نارضایتی و نابسامانی را فراهم خواهند آورد

تقارن ایام نوروز با هفته وحدت و میلاد پیامبر صلح، دوستی و مهر حضرت محمد مصطفی (صلی الله علیه و آله) رنگی دگر به بهار ۱۳۸۶ داد. لکن همین امر البته با در نظر گرفتن مقضیات زمان سببی شد تا سال جاری به فرموده مقام معظم رهبری با عنوان “ اتحاد ملی و انسجام اسلامی” نامگذاری شود. بی شک لزوم و دلیل نامگذاری بدین عنوان به دلیل اهمیت اوضاع در کشور، منطقه و جهان می باشد. اما در اینجا این سوال پیش می آید که ضرورت و دلیل برگزیدن این عنوان برای سالی که می گذرانیم از چه جهت است؟

در پاسخ به این سوال باید بگوییم اگر بخواهیم به تحلیل وضعیت داخلی کشور بپردازیم و آنرا درباره مبحث “اتحاد ملی” بررسی کنیم به این نتیجه خواهیم رسید که ضرورت مستحکم تر شدن انسجام و وحدت مردم در داخل کشور به دلایل ذیل می باشد:

۱) ایجاد هماهنگی بیشتر میان مردم و دولتمردان

۲)بحران هسته ای ایران و کشمکش به وجود آمده

۳) گسترش تبلیغات منفی علیه خاک و ملت ایران

۴) اقدامات منافقان در ایجاد نابسامانی در مناطقی چون خوزستان، سیستان و بلوچستان، آذربایجان و گسستن اتحاد میان مردم در سطح کشور.

جا دارد اکنون برای درک بیشتر ضرورت “ اتحاد ملی” به چند نکته مهم اشاره کنیم. در نظر بگیرید، چنانچه یکصدایی مردم در پشتیبانی از دولت در هر برهه از زمان همراه و همگام آن نباشد، عملا سیاستهای خارجی و حتی داخلی دولت ناکام خواهد ماند. این امر نه فقط در کشور ما بلکه در هرجایی از دنیا که قدرت و حاکمیت وجود دارد امری مسلم محسوب می شود.

به عبارتی چنانچه بین سیاستهای پیش گرفته شده از سوی دولتها و مردم - در هر جایی از جهان که می خواهد باشد- هماهنگی وجود نداشته باشد در نتیجه این دولت است که نمی تواند سیاستهای خود را به نفع ملت پیش ببرد، که در این صورت مطمئنا خسارت آن متوجه همگان خواهد شد. “به واقع این مردم هستند که با یکپارچگی و حمایت خود از نظام حاکم، آن را در دستیابی به اهداف و منافع ملی یاری رسانی می کنند.”

“امروزه دولتمردان می دانند که چنانچه نخواهند و یا نتوانند خواسته های اقشار مختلف را تا حد ممکن برآورده سازند جلب حمایت مردم را از دست خواهند داد و در نتیجه موجبات نارضایتی و نابسامانی را فراهم خواهند آورد.” به بیان ساده تر می توان اینگونه گفت که هماهنگی و جلب رضایت مردم از جانب حاکمان، اتحاد و پشتیبانی مردم از سیاستهای آن را همراه خواهد داشت، و به طور قطع این خود بهترین ثمر و پاداش برای حاکمان قدرت خواهد بود. به عنوان نمونه چنانچه وحدت مردم در طلب حق مسلم خود یعنی دستیابی به فناوری هسته ای و حمایت آنها از دولت وجود نمی داشت تا به حال سیاستهای دولت با ناکامی عظیمی مواجه شده بود که چه بسا در این صورت راه برای گرفتاری در دام سلطه و استعمار هم باز می شد.

همچنین تبلیغات و جنگهای روانی، خاصه علیه ایران و ایرانی و توهین و تحقیر مردم و تاریخ و تمدن کهن این مرز و بوم، از جمله عواملی است که لزوم وحدت و یکپارچگی گسست ناپذیر هر ایرانی را می طلبد. - برای مثال در مورد ساخت فیلم موهن ۳۰۰، این وظیفه دولت و مردم ایران بوده و هست که با اعتراض شدید و پیگیری خود خلاف واقعه را به اثبات رسانند، در صورتیکه بر خلاف تصور تاکنون این امر نه توسط دولت و نه مردم به هیچ عنوان آنطور که باید به وقوع نپیوسته است.-

لذا لزوم وحدت ایرانیان در هر کجای جهان که می خواهند باشند بیش از پیش احساس می شود. لکن آنان که خود را متعلق به این آب و خاک می دانند وظیفه دارند روزبه روز وحدت میان خود را مستحکم تر کنند، چرا که در غیر این صورت اقدامات وطن پرستانه آنها حتی در مورد این قبیل توهینها - که کم هم نیست- هیچ نتیجه ای نخواهد داد. در واقع همین حفظ وحدت و یکصدایی است که مانع می شود تا دشمنان و مخالفان پیشرفت ایران و ایرانی جری تر شوند و تبلیغات نادرست و ساختگی خود را گسترش دهند. پس در مبحث ضرورت اتحاد ملی به این نتیجه می رسیم که:“ اولا جلب رضایت هر چه بهتر مردم توسط دولت، موجب هماهنگی دقیق نظام با مردم می شود.

ثانیا با این شرط می توان حمایت همه جانبه آحاد مردم از سیاستهای دولت را انتظار داشت. که ثمره کلی آن ایجاد همبستگی و انسجام ملی و توسعه کشور آن هم به معنای واقعی خواهد بود.” بنابراین تنها در این صورت است که اتحاد ملی در بالاترین سطح محقق و نفع آن متوجه ایران و ایرانی می شود.اما در نقطه مقابل، تنها نتیجه ای که از هم گسستن وحدت در سطح داخل کشور به همراه دارد چیزی جز بوجود آوردن مانع برای رشد، توسعه، قدرت و در نهایت زیر یوق بیگانه رفتن نخواهد بود.

در مورد مبحث دیگر یعنی لزوم انسجام اسلامی، همه به خوبی می دانیم که دشمنان صلح، پیشرفت و آرامش بشر از ابتدا تا به اکنون سعی بر این داشتند تا از هر راهی و در هر لباس، دسته، فرقه و... سدی محکم مقابل پیشرفت کشورهای رو به توسعه بسازند و از هر راهی اندیشه های کثیف خود را عملی سازند. از اینرو تفرقه افکنی و از بین بردن انسجام و وحدت بین بین کشورهای دارای وجه مشترک، از جمله اصلیترین فعالیتها در جهت باز کردن راه استعمار و استثمار از جانب آنها به شمار می رود. حال آنکه با توجه به موقعیتهای زمانی و... جز راهکارهای اصلی و یا فرعی قرار می گیرد. حربه جدیدی نیست از قدیم تا به اکنون توسط حاکمان کشورهای زیاده خواه اجرا شده است و تنها راه مقابله و دفع اندیشه های کثیف استعمارگران ضد آن، یعنی عمل هوشیارانه آنست.

از صدر اسلام تا به اکنون مخصوصا پس از رحلت رسول اکرم (ص) با دو شاخه شدن اسلام به شیعه و سنی و پس از آن پیدایش فرقه های ساختگی همه و همه به دست غیر، بذر این راهکار ضد پیشرفت رشد کرده است، به طوریکه امروز می بینیم ضرر آن به شدت گریبان کشورهای مسلمان نشین را گرفته است.

در مجموع بحران فلسطین و تهاجمهای غیر قابل توجیه به خاک لبنان، افغانستان، عراق و تفرقه اندازی بین مردم این کشورها و سایر مسلمانان، و نیز از بین بردن اتحاد میان شیعه و سنی همه و همه از عواملی است که غرب و همدستانش در حال دامن زدن به آن هستند و متاسفانه برخی یا از آن بی خبرند و بی محابا بدان دامن می زنند و شاید هم دانسته اقدام به آن کرده اند و به اصطلاح از آب گل آلود ماهی می گیرند... .

در مجموع از بین بردن وحدت میان مردم ایران و همچنین در مفهوم گسترده تر میان جامعه اسلامی، هم اکنون در راس فعالیتهای تجاوزگران است و این توطئه دفع نمی شود مگر با هوشیاری کامل کشورهای اسلامی و سنجش موقعیت توسط همه مسلمانان. از اینرو در راستای دستیابی به انسجام اسلامی، مسلمانان وظیفه دارند در سرتاسر جهان مخصوصا کشورهای اشغال شده هوشیاری کامل را در مقابل این حربه مستکبران حقیر داشته باشند.

باید بدانیم از بین رفتن یکپارچگی مردم ایران، باعث تضعیف و تحقیر مردم و کشور می شود. نیز در مفهوم گسترده تر گسست انسجام مسلمانان باعث تضعیف و تحقیر اسلام و مسلمانان می شود و در نتیجه عوامل برای مانور بیگانه فراهم می شود، که در هر دو جنبه ضرر آن متوجه خود ما خواهد شد.

با این اوصاف نامگذاری سال ۱۳۸۶ با عنوان “ اتحاد ملی و انسجام اسلامی” کاریست بسیار شایسته و آگاهانه و کوشیدن در راه بازگرداندن این وحدت و حفظ آن کاریست بس شایسته تر و صد البته سخت تر.

“مسئولین مملکتی و در درجه بعد مردم می دانند که دستیابی به این مهم هم صورت نمی گیرد مگر آنکه از حد شعار بیرون آید و در جرگه عمل پدیدار شود. برای نمونه در سال عزت و افتخار حسینی وظیفه داشتیم به معرفی هرچه بیشتر و بهتر شخصیت امام حسین (ع) و نهضت بزرگ عاشورا بپردازیم و یا در مورد سال پیامبر اعظم (ص) می بایست به معرفی شخصیت رسول اکرم (ص) و آموزه های دین مبین اسلام آنهم درا بعاد جهانی می پرداختیم حال آنکه چنین نشد. به همین دلیل به نظر می رسد باید با توجه به تجربه های گذشته همه و همه مخصوصا صاحبان قدرت در جهت نیل به اهداف گام برداریم.

لذا باید پا را از حد شعار فراتر نهیم و به سمت اهداف تعیین شده حرکت کنیم که به طور قطع این امر جز با “ اتحاد ملی و انسجام اسلامی” صورت نخواهد پذیرفت. باید بدانیم همانطور که ضرر از بین رفتن اتحاد و انسجام میان مسلمانان متوجه خود ما می شود، بازگرداندن و پاسداری از این وحدت نیز سرانجامش به نفع خود ما خواهد بود و لاغیر.

خداوند هم در قرآن می فرماید: “واعتصموا بحبل ا... جمیعا و لا تفرقوا.” به ریسمان الهی چنگ زنید و متفرق نشوید.

رضا بیطرفان