تازه های پزشکی امروز

وقتی وزن اضافی بیمار کاهش یافت, چالش, یافتن رویکردی است که به حفظ این کاهش وزن بهتر کمک کند طی یک بررسی, سه گونه از این رویکردها در ۱۰۳۲ نفر بزرگسال دارای اضافه وزن یا چاق ۶۳ خانم ها, همگی دچار هیپرتانسیون, دیس لیپیدمی یا هر دو که قبلاً به طور متوسط طی ۶ ماه برنامه ی مداخله ی رفتاری, ۵ ۸ کیلوگرم کاهش وزن داشتند, مورد استفاده قرار گرفت

● حفظ کاهش بدن

وقتی وزن اضافی بیمار کاهش یافت، چالش، یافتن رویکردی است که به حفظ این کاهش وزن بهتر کمک کند. طی یک بررسی، سه گونه از این رویکردها در ۱۰۳۲ نفر بزرگسال دارای اضافه وزن یا چاق (۶۳% خانم‌ها، همگی دچار هیپرتانسیون، دیس لیپیدمی یا هر دو) که قبلاً به طور متوسط طی ۶ ماه برنامه‌ی مداخله‌ی رفتاری، ۵/۸ کیلوگرم کاهش وزن داشتند، مورد استفاده قرار گرفت.

شرکت‌کنندگان به صورت تصادفی شده یکی از سه برنامه‌ی حفظ کاهش وزن را مورد استفاده قرار دادند که شامل (۱) تماس ۵ تا ۱۵ دقیقه‌ی مشاوره‌ی تلفنی ماهانه‌ی شخصی (۲) دسترسی نامحدود به آموزش تعاملی با وب و برنامه‌ی پایش و (۳) جهت‌گیری با حداقل مداخله به وسیله‌ی شیوه‌ی زندگی، رژیم و توصیه‌های ورزشی چاپی بود. بعد از ۳۰ ماه، افزایش وزن در هر سه گروه گزارش شد که در گروه تماس شخصی به طور متوسط ۰/۴ در گروه تعاملی با وب برابر ۲/۵ کیلوگرم و در گروه سوم ۵/۵ کیلوگرم بود. حدود ۴۰% تمامی شرکت‌ کنندگان حداقل ۰/۴ کیلوگرم کاهش وزن خود را حفظ کرده بودند که در سه گروه تفاوت قابل توجهی نداشت.

● کاهش وزن با صبحانه

طی انجام بررسی‌های متقاطع و در چند بررسی کوچک آینده‌نگر و همنوا همراهی میان صبحانه خوردن و وزن بدن مورد کندوکاو قرار گرفته است. طی یک بررسی آینده‌نگر ۵ ساله، محققان همراهی میان الگوی خوردن صبحانه را براساس گزارش BMI و تغییرات وزن در۲۲۱۶ نوجوان (۵۵% دختر و ۶۳% سفیدپوست) در سن متوسط ۱۵ و مجدداً ۱۹ مورد بررسی قرار داده‌اند.

در آنالیز متقاطع، نوجوانانی که هر روز صبحانه می‌خوردند نسبت به آنها که هرگز صبحانه نمی‌خوردند یا گاهی می‌خوردند دارای BMI کمتر بودند. در آنالیزهای آینده‌نگر، همراهی معکوس میان کثرت صبحانه در سن ۱۹ و تغییر BMI از سن ۱۵ (تطبیق داده شده از نظر BMI و کثرت صبحانه در سن۱۵) قابل توجه بود (افزایش ۵ ساله‌ی BMI برابر ۶/۱ کیلوگرم به ازای مترمربع در میان آنها که روزانه صبحانه می‌خوردند در برابر ۲ و ۲/۲ در آنها که گاهی می‌خوردند و آنها که صبحانه نمی‌خوردند). در آنالیزهایی که از نظر رژیم، متغیرهای روانی اجتماعی، ارتباط میان کثرت صبحانه و تغییر BMI انجام شد مشابه بود ولی به اهمیت آماری نرسید.

● تیازولیدین دیون و شکستگی

با مصرف تیازولیدین دیون‌ها Thiazolidinediones یا TZD فعالیت استئوبلاستی کاهش می‌یابد و نتایج بررسی‌های بالینی اخیر حاکی از آن است که استفاده از TZD بر احتمال شکستگی‌ها می‌افزاید. طی یک بررسی مورد شاهد براساس جمعیت، پژوهشگران احتمال بروز شکستگی در مصرف‌کنندگان TZD را در برابر افراد مصرف‌کننده‌ی سایر داروهای خوراکی دیابت مقایسه کردند. شرکت‌کنندگان ۱۰۲۰بیمار مبتلا به دیابت و شکستگی با ترومای پائین و ۳۷۲۸ شاهد مبتلا به دیابت و بدون شکستگی بودند. ۶% موارد و ۵% شاهدان TZD دریافت داشتند. بعد از کنترل عوامل محدود کننده‌ی بالقوه، احتمال شکستگی در مصرف‌کنندگان فعلی TZD بالاتر از مصرف‌کنندگان سایر داروهای ضددیابت بود. این احتمال در هر دو جنس و تمامی سنین وجود داشت و اختلافی میان پیوگلیتازون و روزیگلیتازون موجود نبود.

● کورتیکوستروئیدها و مننژیت باکتریال

درمان آجووان با کورتیکوستروئید در کودکان مبتلا به مننژیت باکتریال سبب بهبود بقای حیات یا کاهش طول مدت اقامت در بیمارستان نمی‌شود.

با استفاده از اطلاعات اولیه‌ی پرونده‌های۲۷ بیمارستان، وجود ۲۸۰۰ کودک شناسائی شده است که از ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۶ با تشخیص مننژیت باکتریال مرخص شده‌اند. حدود ۹% این بیماران کورتیکوستروئید دریافت داشته‌اند. در آنالیزهای تطبیق داده شده، زمان مرگ و زمان ترخیص از بیمارستان با مصرف کورتیکوئید و بدون توجه به سن یا ارگانیسم آلوده‌کننده اختلافی نداشته است.

● کلانژیت همراه ایمونوگلبولین G۴

کلانژیت همراه ایمونوگلبولین (Ig) G۴ یا IAC به آن دسته تظاهرات صفراوی نابسامانی التهابی فیبروی چندسیستمی که به استروئید حساس است اطلاق می‌شود که طی آن اعضای درگیر دارای انفیلترای لنفوپلاسموسیتی ویژه و سرشار از یاخته‌های IgG۴ مثبت هستند و میزان IgG۴ در سرم بالا است. برای مشخص کردن بهتر این بیماری، پژوهشگران اطلاعات حاصل از ۵۳ بیمار مبتلا به IAC را بازبینی کرده‌اند. ۴۹ مورد (شامل ۱۴ نفر که به علت سرطان مشکوک لوزالمعده پانکرآتیکو دوئودنکتومی شده بودند) از اطلاعات اولیه‌ی بیماران مبتلا به پانکراتیت اتوایمون (ATP) شناسایی شدند. ۴ بیمار باقی مانده پس از رزکسیون مجرای صفرا به علت کلانژیوکارسینومای مشکوک که همه‌ی آنها دارای بافت‌شناسی ویژه IAC و بدون دلیل AIP بودند، شناخته شدند. تشخیص بافت‌شناسی IAC مستلزم وجود انفیلترای لنفوپلاسموسیتی درون مجرای صفراوی یا اطراف آن به همراه فلبیت ابلیتراتیو و فیبروز استوریفورم storiform بود که به اسکلروز مجرای صفرا انجامیده بود.

اکثریت بیماران IAC بیش از ۵۰ سال داشتند (متوسط ۶۲ سال) و ۸۵% مرد بودند. در زمان مراجعه، ۷۷% دچار زردی انسدادی و ۵۱% دارای کاهش وزن، ۲۶% دچار درد شکم، ۱۵% استئاتوره و ۸% دیابت با شروع تازه بودند. در ۷۴% بیماران، میزان IgG۴ سرم افزایش یافته و در ۱۴ مورد (۸۸%) از ۱۶ بیماری که بیوپسی شدند، یافته‌های IgG۴ مثبت به فراوانی یافت می‌شد. در هر ۵۳ بیمار نتایج کلانژیوگرام در دست بود: تنگی درون لوزالمعدی صفراوی که شبیه سرطان لوزالمعده بود در ۳۷ بیمار (۷۰%) دیده شد و به صورت یافته‌ی ایزوله در ۲۷ مورد (۵۱%) موجود بود. تنگی‌های پروگزیمال خارج کبدی که شبیه کولانژیوکارسینوما بود در ۱۸ بیمار (۳۴%) دیده شد و به تنهایی در ۵ بیمار موجود بود. تنگی‌های درون کبدی مشابه با کلانژیت اولیه‌ی اسکلروزان در ۱۹ بیمار (۳۶%) مشاهده شد که به صورت یافته‌ای ایزوله در ۴ بیمار (۸%) وجود داشت. در ۱۷ بیمار (۳۲%) تنگی‌های مولتی فوکال دیده می‌شد. به غیر از مجرای صفراوی، لوزالمعده شایع‌ترین عضو درگیر بود (۹۲%) و به دنبال آن کلیه (۲۶%)، خلف صفاق (۹%)، غده‌ی بزاقی (۶%)، گره‌های لنفی (۴%) و ریه‌ها (۴%) گرفتار بودند.

درمان آغازین شامل رزکسیون جراحی در ۱۸ بیمار مشکوک به سرطان (متوسط پیگیری ۵۸ ماه) و استروئید در ۳۰ مورد دیگر (متوسط پیگیری ۳۰ ماه) بود. در ۵ بیمار باقی مانده، تنگی خود به خود از بین رفت و درمان لازم نبود (متوسط پیگیری ۳۵ ماه). میزان عود در گروه جراحی و استروئید اختلاف قابل توجه نداشت (۴۴ و۱۵۳). بدون توجه به نوع درمان آغازین، در بیمارانی که دارای هر نوع تنگی پروگزیمال بودند، میزان عود شایع‌تر از بیماران دچار تنگی دیستال به تنهایی بود (۶۴ در برابر ۳۲%).