درآمدی بر پراگماتیسم عرفانی

در این مقاله پس از معرفی اجمالی پراگماتیسم اومانیستی , از پراگماتیسم عرفانی سخن به میان آورده می شود

پراگماتیسم از کلمه یونانی (Pragma ) به معنی (عمل) مشتق شده است. پراگماتیسم را مکتبی فلسفی می دانند که در پی بحران معرفت شناسی اومانیستی در قلمرو مقوله ی حقیقت و تعیین حدود مفاهیم صدق و کذب گزاره ها ، پدید آمده است و اساس آن بر تجربه گذاشته شده است.

اگر بخواهیم تعریفی کلی و اجمالی از مکتب پراگماتیسم ارائه دهیم باید بگوییم : پراگماتیسم عبارت است از صرفه نظر کردن از اصول و مبادی و مقدمات نخستین و توجه به عواقب و ثمره ها و نتایج امور ؛ در واقع پراگماتیسم بر ضد متافیزیک است و در نقطه مقابل آن قرار دارد. خاستگاه پراگماتیسم ، فرهنگ آمریکایی است. این مکتب، مورد اقبال وتوجه اکثر آمریکایی هاست. آمریکایی ها به جنبه های عملی بیش از جنبه های نظری اهمیت می دهند و اصولا فرهنگ آمریکایی با عملگرایی ، سازگارتر است ؛ زیرافرهنگی است جوان ، لذت جو ، تنوع گرا. فرهنگ آمریکایی، فاقدریشه های عمیق و کهن و آیین یک پارچه است.. از این رو، به سنت های کهن، کم تر اعتنا می کنند . به هر روی پراگماتیسم ( که ما ترجیح می دهیم آن را «اصالت نتیجه» ترجمه کنیم ) با پنج چهره برجسته یعنی «چالرز پیرس»، «ویلیام جیمز» ، « جرج هربرت مید » ، «جان دیویی» و «ریچارد رورتی» که همه آمریکایی اند ، شناخته می شود. که ما در ادامه به ارائه مختصری از اندیشه های آنها می پردازیم .

عنوان	فایل
درآمدی بر پراگماتیسم عرفانی	application/pdf article.pdf 353 KB	دانلود

رضا مهریزی