فراموشی ‌آسمان

مدت‌هاست دیگر انسان‌ها فراموش شده‌اند. قبلا خیابان‌ها با اشل انسانی ساخته می‌شد،حالا دیگر این مهم نیز چندان رعایت نمی‌شود. به همین دلیل است که خیابان‌ها زیاد تفاوتی با هم …

مدت‌هاست دیگر انسان‌ها فراموش شده‌اند. قبلا خیابان‌ها با اشل انسانی ساخته می‌شد،حالا دیگر این مهم نیز چندان رعایت نمی‌شود. به همین دلیل است که خیابان‌ها زیاد تفاوتی با هم ندارند.

همه تقریبا یک‌شکل و سیما دارند و بدون ویژگی خاص. آنها بیشتر شبیه دالان‌های همسان‌اند؛ دالان‌هایی از سیمان و در احجامی شبیه به هم.

ما برای تهران خط آسمان تعریف نکرد‌ه‌ایم. با برج‌سازی‌ تمام آنچه در شهرسازی مدرن به آن توجه می‌شود از بین برده‌ایم. در واقع می‌توان گفت که ما با مرتفع‌سازی‌ چیزی به دست نیاورده‌ایم. سیمای شهر در ۲ مقیاس انسانی و کالبدی کاملا مخدوش شده‌است.

شرایط اما چندان نا امید‌کننده نیست. باید جلوی برج‌سازی را گرفت. نه اینکه برج‌های فعلی را خراب کنیم، بلکه باید مقابل یورش به اقلیم طبیعی بایستیم.

در طرح جامع پیشنهاد شده که مسیر معبر‌‌های سبز یا همان رود‌دره‌ها باید باز شود. اما اجرای آن به زمان زیادی نیاز دارد؛ چرا که این‌کار بسیار سخت و طاقت‌فرساست. به مانند این گزینه‌ طرح جامع نمی‌توان گفت که تمام برج‌ها را باید خراب کرد؛

چرا که این عملی نیست،بلکه بزرگ‌ترین کار این است که جلوی گسترش نفوذ برج‌ها را بگیریم. همین. واقعیت این‌است که ما زیباترین بخش‌های طبیعت البرز را از بین برده‌ایم.

اما حالا دست‌کم می‌توانیم به حفظ آنچه باقیمانده کمر همت ببندیم. مناطقی که هر شهروندی با فاصله فقط چند کیلومتر می‌توانست خود را در آغوش کوهستان البرز ببیند، اما این مناظر از بین رفته‌است.

شاید روزگاری دوباره بازیابیم آنچه از میان رفته، اما اگر اقلیم به ما فرصت دهد؛ چرا که این یورش به اقلیم طبیعی بی‌تردید برایمان خالی از هزینه نخواهد بود.

رامتین فرزاد