اعتراض روحانی

دیروز روز پاسخگویی دولت بود, رییس جمهوری به جمع دانشگاهیان رفت و به انتقادات مخالفانش قاطعانه و صریح پاسخ داد و البته از دانشگاه هم به خاطر رویه سال های اخیرش گلایه کرد

دیروز روز پاسخگویی دولت بود، رییس‌جمهوری به جمع دانشگاهیان رفت و به انتقادات مخالفانش قاطعانه و صریح پاسخ داد و البته از دانشگاه هم به خاطر رویه سال‌های اخیرش گلایه کرد.

در کنار پاسخ‌های بی‌پرده حسن روحانی به عیب‌جویان دولتش اما او از لزوم حصول وحدت و آشتی ملی در کشور سخن گفت و ۲۲ بهمن را فرصتی برای تحقق این امردانست. روحانی گفت: سالروز انقلاب متعلق به تمام دوستداران انقلاب است و از دانشگاهیان خواست تا پرچمدار آشتی در روزهای انقلاب باشند.

این ششمین حضور حسن روحانی طی هفت ماهه ریاست‌جمهوری‌اش در جمع دانشگاهیان بود، روحانی که هربار به میان دانشگاهیان و و دانشجویان رفته است صریح‌تر از رویه معمولش به سخنرانی پرداخته است.

رییس‌جمهور در آغاز سخنانش از جمعی که امور دولت را برای یافتن ایراد زیر ذره‌بین قرار داده‌اند خرده گرفت و به دنبال آن مخالفان توافق ژنو را عده‌یی کم‌سواد و ذره‌بین به دست نامید که خود را متولی امور می‌دانند و گلایه کرد که چرا به جای دانشگاه فقط یک عده معدود که از جای خاص تغذیه می‌شوند، صحبت می‌کنند؟

حسن روحانی با تاکید بر اینکه دانشگاهیان باید به نقد مسائل بپردازند، گفت: حداقل، این توافق اولین گشایش برای اظهارنظر دانشگاه و دانشجویان بود و با گلایه از اینکه چرا دانشگاه خاموش است؟ گفت: چرا یک عده بیسواد که از بخش‌هایی خاص پول می‌گیرند باید حرف بزنند اما بزرگان، دانشگاهیان و اساتید ما سکوت می‌کنند؟ او گفت کسانی که در مذاکرات ژنو، مذاکره کردند نیز از دانشگاه‌ها هستند و سپس ادامه داد: من از دانشگاه یک گلایه دارم. از شما خواهش می‌کنم که منتظر دولت نباشید. شما مسوول هستید. شما باید به ما راه‌حل بدهید. رییس‌جمهوری با بیان اینکه ما در دانشگاه شهامت سقراط وار می‌خواهیم. از چه می‌ترسیم؟باز هم گلایه کرد که چرا وقتی یک کار بزرگ بین‌المللی انجام می‌شود، نمی‌آیید حرف بزنید و صحبت کنید و خصوصی برای رییس‌جمهور نامه‌ می‌نویسید؟

او سپس به ایراد گیران توافقنامه ژنو گفت: «شما چه کاره هستید که خود را متولی همه‌چیز می‌دانید؟ با یک شعار و چهره و قیافه، آدم متولی می‌شود؟ به چه مناسبت خود را دلسوزتر از دیگران می‌دانید؟»

● انتقاد روحانی از ذره‌بین به دست‌هایی که خود را متولی می‌دانند

یک عده شده‌اند متولی و همه مردم از نظر آنها شده‌اند مشکوک و همه مورد تردید و مورد شک هستند. شما چه کاره هستید که خود را متولی همه‌چیز می‌دانید؟

دست‌برداریم از کار‌های جناحی کمی به فکر مردم باشیم، چرا به همه شک می‌کنیم و طرف هرچه قسم می‌خورد قبول نمی‌کنیم؟

برخی، خود دانشگاه، استاد و دانشجو را مساله می‌دانند و از همین‌جاست که ستارگان آسمان و دانشجوی ستاره‌دار به وجود می‌آید.

برخی، دانشگاه و دانشجو را تهدید می‌دانند و نه فرصت اما این دولت دانشگاه‌ها را یک فرصت می‌داند و دانشگاه باید منتقد باشد.

جناح‌ها باید با پول خودشان بروند و یک ساختمان بگیرند و کار کنند ولی از جیب خودشان نه از جیب بیت‌المال.

حتی اگر لازم باشد دولت کمک می‌کند ولی باید توجه داشت که دانشگاه متعلق به ملت است، متعلق به یک جناح نیست و کلاس و دانشگاه برای همه است.

برخی متاسفانه خودِ دانشگاه، استاد و دانشجو را مساله می‌دانند و می‌خواهند این مساله را حل کنند و بعد می‌رسیم به بحث ستاره و دانشجویان ستاره‌دار، ولی آنها خود دانشگاه‌ را نیز مساله می‌دانند.

دانشگاه، مساله نیست بلکه راه‌حل است از نظر آنها‌یی که دانشگاه مساله است، باید مرتب مراقب بود، آن هم با دوربین‌های متعدد نه با چشم.

● چرا یک عده بیسواد باید حرف بزنند ولی دانشگاهیان سکوت کنند؟

چرا فقط یک عده کم‌سواد صحبت کنند و اساتید دانشمند و بزرگان دانشگاه ما خصوصی حرف می‌زنند؟ چرا آنها به میدان نمی‌آیند؟/ آینده تاریخ این را به ما نمی‌بخشد.

ما رسالت سنگینی به دوش داریم چرا وقتی ما یک قدم برمی‌داریم، صهیونیست‌ها شب و روز فریاد می‌زنند؟ چرا برخی کشورها که از لحاظ جغرافیایی همسایه و نزدیک ما هستند، همه‌جا داد می‌زنند؟ پس معلوم است کار بزرگی شکل گرفته است.

خط قرمز علم و تحقیق منافع و مصالح ملی و خواست و نیاز مردم است؛ البته برخی از آنها خط قرمز نیست بلکه خط راهنما هستند.

● باید‌های تربیت دانشجو از دید روحانی

این کافی نیست که دانشجو فقط از هندسه، فیزیک، باخبر باشد دانشجو باید از منافع و مصالح باخبر باشد.

هیچ‌کس حق ندارد با پول بیت‌المال برای تبلیغ یک حزب یا جناح در دانشگاه کار کند.

برخی گزارش‌هایی به ما می‌رسد اما باور نمی‌کنم که یک استاد بین دانشجویان فرق بگذارد .

بیایید برای شایسته‌سالاری هم‌قسم شویم .

باید فضای لازم را برای رشد سیاسی دانشجویان آماده کنیم نه برای رشد جناحی. دانشگاه راه‌حل است، نه مساله.

ما در شیمی، فیزیک و علوم خط قرمزی نداریم و راحت می‌توان نظرات را بیان کرد ولی در علوم سیاسی و مسائل آن، گویی به نظر می‌رسد که باید هشت چشم داشته باشیم، ولی ما هشت چشم نداریم، دو چشم داریم و فقط روبه‌رو را می‌بینیم.

این دولت محیط امن برای دانشگاه می‌پسندد، محیط امن، یعنی همه احساس امنیت کنند.

شناخت از جهان و سیاست باید در دانشگاه صورت بگیرد البته این بدان معنا نیست که دانشگاه، مرکز یک حزب و جناح باشد.

ما باید برای آشنایی دانشجویان نسبت به حقوق خود و حقوق شهروندی‌شان و آشنایی‌شان با فضای جهانی تلاش کنیم.

چرا دانشگاه ما با بازار کار تناسب ندارد؟چرا ما دانشجو را با این همه مشکل مالی تربیت می‌کنیم؟ دانشگاه باید به‌گونه‌یی دانشجو را تربیت کند که بتواند معضلات اجتماعی را حل کند.

لزوم حصول وحدت و آشتی در کشور و نقش دانشگاه در این باره آیا می‌خواهیم رودرروی هم بایستیم و موضوعی را که در گذشته رخ داده است، رها نکنیم؟ چرا در جامعه نمی‌آییم و به جریان خروشان مردم وصل نمی‌شویم؟ اکثریت جامعه خوب می‌بینند و می‌فهمند.

محاسبه‌گری را کنار بگذاریم و اینکه دیگران به ما چه می‌گویند و اینکه چه کسانی به ما به‌به و چه‌چه می‌گویند، کنار بگذاریم.

دانشگاه باید خود را نقد کند. من نمی‌خواهم فقط به مسائل سیاسی اشاره کنم. آیا ما نمی‌خواهیم دنبال آشتی برویم؟ آیا می‌خواهیم رودرروی هم بایستیم و موضوعی را که در گذشته رخ داده است، رها نکنیم؟ آیا پیامبر این‌گونه بود؟ وقتی پیامبر مکه را فتح کرد چه گفت؟ مگر نگفت امروز، روز وحدت است و روز انتقام نیست؟ مگر نگفت که بروید همه آزاد هستید و خانه سرسخت‌ترین دشمن خود یعنی ابوسفیان را تبدیل به مامن کرد و گفت هرکس به خانه او برود در امان است؟

انقلاب اسلامی و ۲۲ بهمن برای این بود که ما اسلام و اخلاق را حاکم کنیم. آیا شما نمی‌خواهید پرچمدار آشتی باشید؟

اعتدالی که ما می‌گوییم، یعنی عقلانیت، توجه به منافع کشور، مدارا و اعتدال، یعنی فاصله گرفتن از افراط و تندروی‌های نابجا.

چه کسی می‌خواهد این پرچم را به دوش بگیرد؟ شما باید به دوش بگیرید. مردم در ۲۴ خرداد کار خود را انجام دادند و ما باید دنباله‌روی ملت باشیم.

آیا دانشگاه نمی‌خواهد در گرفتاری‌های مردم و مشکلات آنها و بحث محیط زیست و هوای آلوده ورود پیدا کند؟

هیأت امناهای دانشگاه‌ها باید تقویت و پررنگ شوند.

دانشگاه باید «دانش‌گاه» باشد نه اینکه خدایی نکرده یک وقتی به «دانش‌کاه» تبدیل شود.

بگذارید وزیر علوم به وظایفش عمل کند.

کرسی‌های آزاداندیشی که رهبری بر آن تاکید داشتند چه شد؟ آزاداندیشی یعنی تضارب آرا و اینکه تحمل‌ها را بالا ببریم.

ما دانشگاه منزوی جدا از جامعه، دانشگاهی که در کنجی تحقیق کند ولی تحقیق به جامعه برنگردد، نمی‌خواهیم.

به هرآنچه در مورد دانشگاه گفته‌ایم، پایبندیم

هرکس را می‌بینیم انگار دکترا دارد، اما آیا واقعا کیفیت لازم وجود دارد؟

جشن انقلاب، جشن همه است؛ به ویژه دانشگاهیان که نقش پررنگی در پیروزی و ادامه آن داشته‌اند.