دریبل زن روی دیوار

«عكاسی ورزشی» از جذاب ترین حوزه های دایره عكاسی است هم سوژه های زیادی برای گرفتن دارد هم طرفداران زیادی برای دیدن میدان های مختلفی هم برای رقابت میان حركت چشم و سرعت دست عكاس ها برگزار می شود همان میدان هایی كه ورزش دوستان, هر لحظه منتظر دیدن تصاویرشان هستند

● گزارشی از دومین جشنواره عكس ورزشی

«عكاسی» از آن دسته شغل ها است كه چون با ذوق آمیخته شده، افراد زیادی را به خود جذب می كند. جذابیتی كه حتی اگر به عكاس شدن و عكس خوب انداختن منجر نشود، خوب عكس دیدن و عكس خوب دیدن را به دنبال دارد. بگذریم از كسانی كه با دیدن عكس های خوب، هیجان زده می شوند و بلافاصله از ذوق و نگاه عكاس فاكتور می گیرند و مدل دوربین او را می پرسند یا سراغ لابراتوار ظهور عكس را می گیرند.

اما در «عكاسی» نمی توان از ذوق و سلیقه و علاقه گذشت. همین گرایش های ذهنی و نگاه های مختلف است كه اعضای این خانواده تماشایی را در اتاق های مختلف جای می دهد.

● اتاق ورزش

«عكاسی ورزشی» از جذاب ترین حوزه های دایره عكاسی است. هم سوژه های زیادی برای گرفتن دارد هم طرفداران زیادی برای دیدن. میدان های مختلفی هم برای رقابت میان حركت چشم و سرعت دست عكاس ها برگزار می شود. همان میدان هایی كه ورزش دوستان، هر لحظه منتظر دیدن تصاویرشان هستند. از رقابت های جهانی كه سیاره مان را به استادیوم ورزشی تبدیل می كند، مثل مسابقات المپیك یا مسابقات جهانی رشته های مختلف گرفته تا مقیاس های كوچك تری مثل مسابقات قاره ای و كشوری و منطقه ای.

بعد از اتمام بازی ها زحمت عكاس ها هم بی مسابقه نمی ماند. كمیته ها و ستادهای مختلفی به مناسبت های مختلف مسابقاتی برگزار می كنند تا عكس ها و عكاس های ورزشی فراموش نشوند. برای مثال كمیته ملی المپیك جمهوری اسلامی ایران معاونت فرهنگی سازمان تربیت بدنی و سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران دست به دست هم داده اند تا دومین جشنواره عكس ورزشی را برگزار كنند.

«بهارك كاظم» مسئول دبیرخانه جشنواره عكس و فیلم كمیته ملی المپیك در توضیح روند فعالیت های دبیرخانه می گوید: «زمستان ۸۴ اطلاع رسانی انجام شد.» فراخوان برگزاری جشنواره در روزنامه ها و خبرگزاری های كشور و حوزه های هنری وزارت ارشاد منتشر شده و به دست عكاس هایی كه در دوره نخست جشنواره شركت كرده بودند رسیده است. «در فراخوان ذكر شده بود كه هر عكاس می تواند حداكثر پنج قطعه عكس رنگی یا سیاه و سفید به صورت عكس چاپ شده یا به صورت دیجیتال بر روی CD بفرستد.» نكته مهم ابعاد ۴۰*۳۰ عكس بوده.

اردیبهشت ماه ۸۵ تعداد ۱۱۶۹ عكس به دفتر دبیرخانه رسیده و آماده داوری شدند. «فرهاد سلیمانی، محمد مهدی رحیمیان، میرهاشمی، علیرضا كرمی صارمی و علی رهبر» پنج داور این دوره بودند كه تعداد ۹۰ قطعه عكس را «پذیرفته» اعلام كردند. بعضی عكاس ها، هر پنج اثر خود را در بخش نهایی مسابقه دیدند و بعضی دیگر، هیچ كدام را. آخرین مرحله، اعلام نام برندگان و برگزاری نمایشگاهی از عكس برتر، از تاریخ یازدهم تا پانزدهم تیرماه در نمایشگاه، آكادمی كمیته ملی المپیك، واقع در مجموعه ورزشی انقلاب تهران بود.

● رضازاده اینجا - رضازاده اونجا- رضازاده...

چهل و شش عكس، از برترین عكس های دومین دوره مسابقات دوسالانه عكس ورزشی تهران، به همراه ۴۶ عكس از دوره اول كه در سال ۱۳۸۳ با موضوع معنویت در ورزش برگزار شده بود، برای بازدید علاقه مندان آماده شدند.

در بخش معنوی، عكس ها حكایت گفت وگوهای بعد از پیروزی ورزشكاران رشته های مختلف با نیروی برتر پیروزگر است، یا ملاقات ورزشكاران با رهبر انقلاب و عكس هایی از فدراسیون جانبازان و معلولین ایران.

عكس های بخش آزاد هم از میدان های مختلفی گرفته شده كه عكاس های ایرانی در آنها حضور داشته اند. این میدان ها حتی آب بازی بچه ها كنار ساحل را هم شامل می شود.عكس های سوم، دوم و اول، در كنار هم، در آخر راه بازدیدكنندگان گذاشته شده اند.

نفر اول، میلاد پیامی- عكاس روزنامه شرق- و عكسی با عنوان «كفش است» سه جفت پا كه می شود حدس زد صاحبان شان برای زدن ضربه سر در یك مسابقه فوتبال به هوا بلند شده اند و از كادر دوربین بیرون زده اند.

نفر دوم «محمد بابایی» است با عكس بدون عنوان از كشتی سالمندان و حس خاك شدن و خاك كردن مردان كشتی سال های پیش. نفر سوم «جاوید نیكپور» است و عكس «جدال» او بر سر یك توپ در مسابقه هندبال.

هیچ كدام از عكس های نمایشگاه توضیحی در مورد زمان و مكان مسابقه یا آدم هایی كه در آن دیده می شود، ندارند. شاید تصور برگزاركنندگان نمایشگاه این بوده كه هر كس پا به آكادمی ملی المپیك می گذارد، حتماً همه مسابقات ورزشی را با دقت نگاه كرده و به خاطر سپرده است و چهره همه ورزشكاران را هم می شناسد. مثلاً اگر «آرش میراسماعیلی» را با كت و شلوار ببیند، یا تیم ملی والیبال نوجوانان را در حال عبادت، سر تكان می دهد كه: «بله، فلانی!»

البته حساب «حسین رضازاده» از دیگران جدا است. در جای جای نمایشگاه، می توانید چهره آشنای وزنه بردار اول كشور را در حالت های مختلف ببینید: رضازاده در حالت ابوالفضل گفتن، رضازاده در حالت سجده كردن، رضازاده با مدال، رضازاده با عكس خودش...

● آینده عكس ها

«بهارك كاظم» از همكاری سازمان فرهنگی و هنری شهرداری و اختصاص دادن پنج فرهنگسرا برای نمایش این عكس ها در آینده خبر می دهد.

به علاوه: در «آذرماه امسال همین نمایشگاه به دوحه قطر می رود تا در برنامه ۲۰۰۶ قطر به نمایش دربیاید.»

كیفیت چاپ عكس ها، كیفیت چندان بالایی نیست. بازدیدكنندگان می گویند، مسئولان نمایشگاه هم كم و بیش می پذیرند: «بین زمان داوری آثار و برگزاری نمایشگاه، فرصت كمی بود.» این فرصت كم، دلیل وجود بعضی كاستی ها در نمایشگاه این دوره عنوان شده است. از طرف دیگر «طولانی شدن فاصله بین اعلام فراخوان و داوری آثار و برگزاری نمایشگاه» مهمترین مشكل مسئولان كمیته ملی المپیك بوده. طولانی شدن این زمان، به همان مشكلی برمی گردد كه علاوه بر بخش فرهنگی سازمان تربیت بدنی در وزارت بهداشت، شهرداری و سایر اداره ها و سازمان های دولتی هم وجود دارد: «تغییر مدیریت». كاظم توضیح می دهد: «برگزاری مسابقه بر عهده معاونت سازمان بود اما با تغییر رئیس سازمان و تغییراتی كه در این بخش صورت گرفت، روند انجام كارها كند شد.» و ادامه می دهد: «به این مسابقه باید به عنوان یك حركت نوپا نگاه كرد و كمك كرد تا پایه های خود را محكم كند.» یعنی: «كاستی هایی در برگزاری آن دیده می شود كه سعی می كنیم آنها را برای دور سوم برطرف كنیم.» همان طور كه بعضی مشكلات دور نخست امروز دیده نمی شود. مثلاً «بعد از اعلام نتایج دور اول جشنواره عكس ورزشی حرف و حدیث های زیادی به وجود آمد كه خوشبختانه در دور دوم تكرار نشد.» شاید با مشورت ها و نظرهایی كه عكاس های دیگر یا بازدیدكنندگان نمایشگاه به مسئولان برگزاری این جشنواره می دهند، سال های بعد حركتی به مراتب قوی تر و محكم تر ببینیم. حركتی كه با تلاش و پیگیری بسیار، قرار است حتماً و حتماً به صورت دو سالانه برگزار شود. عكاس های ورزشی هم همراه با مسئولان فرهنگی ورزش، از تابستان امسال خود و دوربین هایشان را برای دوره سوم جشنواره عكس ورزشی گرم می كنند.

فرناز شهید ثالث