انسان‌ها حریم دارند؛ حریم‌شان را پاس داریم

برخی از ارتباطات ما در دنیای واقعی اتفاق می‌افتد و برخی در دنیای مجازی. گاهی دوست داریم ارتباط دنیای مجازی‌مان به ارتباط دنیای واقعی هم مبدل شود و گاه برعکس؛ بنا به شرایطی …

برخی از ارتباطات ما در دنیای واقعی اتفاق می‌افتد و برخی در دنیای مجازی. گاهی دوست داریم ارتباط دنیای مجازی‌مان به ارتباط دنیای واقعی هم مبدل شود و گاه برعکس؛ بنا به شرایطی جدید، تلاش می‌کنیم رابطه‌ای که در دنیای واقعی شکل گرفته به رابطه‌ای مجازی بدل شود یا اصلاً از میان برود.

دنیای مجازی، امتیازاتی برای افراد فراهم می‌کند مثلاً این که تنظیم رابطه‌ی اجتماعی راحت‌تر از دنیای واقعی صورت می‌گیرد. گاه نیاز به این دارید که در رابطه تان فاصله ی بیشتری ایجاد شود. بنابراین ممکن است بلافاصله به ایمیلی که برای‌تان آمده پاسخ ندهید. ایمیل‌ها را می‌توان هر گاه که مناسب‌تر تشخیص می‌دهید یا سر فرصت پاسخ بگویید.

پاسخ دادن به کامنت‌ها هم همین وضع را دارد. گاهی نمی‌توانید و گاهی نمی‌خواهید به کامنتی پاسخ بدهید. در فضای واقعی ایجاد فاصله دشوارتر است. شما گاه در شرایطی قرار می‌گیرید که با فردی که مایل به ملاقاتش نیستید عملاً روبرو می‌شوید. چاره را در این می‌یابید که یا سرد با او برخورد کنید یا به هنگام مواجهه، مسیرتان را عوض کنید.

در مقابل تماس‌های تلفنی مکرر فردی که مایل به گفت و گو با او نیستید چه می‌کنید؟ به نظر من در یک رابطه‌ی متقابل ضرورت دارد که افراد به حق طرف مقابل در انتخاب عدم تداوم رابطه احترام بگذارند. برای خود من شرایطی پیش آمده که مثلاً از روبرو شدن با طرف مقابلم احتراز کرده ام برای این که ترجیح می‌داده‌ام سکوت کنم تا این که به هنگام مواجهه سخنان ناخوشایندی بین ما رد و بدل شود یا لااقل این حق را برای خودم قائل شوم که در زمانی که مناسب تر تشخیص می‌داده ام به گفت و گو بنشینم.

در این صورت اصرار و ابرام غیر متعارف فرد مقابل برای برقراری ارتباط ناخواسته نتیجه‌ای جز احساس ناخوشایند در من به بار نمی‌آورد. مثل این است که کسی بیاید در خانه ام را مکرراً بکوبد و از جا بکند به عنوان این که انتظار دارد هر گاه که او مایل است در چارچوب در حاضر شوم و او را بپذیرم! تمایل به گفت‌و گو باید متقابل باشد! انسان‌ها حریم دارند. حریم‌شان را پاس داریم.