قرارگاه خلقت

مکه آغوش باز می‌کند برای مهمانی، طواف، سعی صفا و مروه، دو رکعت قامت عشق نشانه‌هایی از بلوغ معنوی آنهایی است که عرفاتی‌اند، شعور مشعر داشته‌اند و در منا رمی جمرات کرده‌اند …

مکه آغوش باز می‌کند برای مهمانی، طواف، سعی صفا و مروه، دو رکعت قامت عشق نشانه‌هایی از بلوغ معنوی آنهایی است که عرفاتی‌اند، شعور مشعر داشته‌اند و در منا رمی جمرات کرده‌اند و قربانی خود را به مسلخ برده‌اند.

این رمز و راز عاشقی است و نشانه‌های بندگی. قطره‌ها جمع می‌شوند، پیوندی دوباره می‌گیرند برای ایجاد موجی در اقیانوس موحدان.

یک بار دیگر طواف عشق، گرداگرد کعبه آمال آغاز می‌شود. در آن میان نشانه‌ای از حضرت ابراهیم خلیل و دوست خدا و معمار این بنای عظیم، حلقه وصل برای پرواز سوی آسمان، دل را به کنار آن می‌کشد برای ایستادن و قامت بستن به نماز، کنار چاه زمزم و نوشیدن جرعه‌ای آب، دریای امید را پیش رو مجسم می‌کند، آنچه که از دل زمین برهوت جوشید و ساری و جاری شد.

«سعی» در زندگی آخرین تلاش این کلاس بندگی است. همه از خاک آفریده شده‌ایم و از همین خاک باید به بهشت راه یابیم و دویدن برای آب و نان در همین وادی، در کنار صفا و مروه معنای دیگری دارد.

اینجا که همگان در آن قدم می‌گذارند و گاه در نقطه‌ای از آن هروله می‌کنند، مدرسه عشق است، مدرسه بندگی، مدرسه ایثار، تسلیم و پارسایی، فارغ شدن از این کلاس، راه و رسم زندگی را ترسیم می‌کند.

جوشش امید را در همه وجود زنده می‌کند. هر چند راه طولانی زندگی بیراهه‌هایی دارد که آدمی را از رسیدن به مقصود بازمی‌دارد. بیراهه‌هایی سخت و نفسگیر که هیچ جمال و کمالی در آن دیده نمی‌شود.

دل، تنها با بیعت خویش با خدای کعبه، از بیراهه دور می‌ماند.

حاجی شدن همان گام گذاشتن در طریقت قرارگاه نهایی خلقت است، خود را از قبیله هاجر و دودمان ابراهیم دانستن! عشق مطلق به خدا داشتن و تسلیم محض در مقابل اراده او بودن.

حاجی شدن یعنی به حقیقت جاودانه دست یافتن و دوری جستن از اسارت‌های زندگی. این همان شیوه پیامبران الهی است که سنگ مزارشان قدمگاه خداجویانی است که دل را به طواف کعبه می‌سپارند.

محمد خامه‌یار