مخاطب و نحوه برخورد رسانه ها

امروزه دیگر شاخص های درآمد سرانه یا تولید ناخالص ملی به تنهایی نمی توانند شاخص های معناداری برای توسعه باشند, بلكه فرایند اطلاعات جایگاه ویژه ای دارد

در تعریف تازه ای كه یكی از اندیشمندان برای اندازه گیری میزان توسعه نیافتگی ارائه كرده است. سه عامل؛ دانایی، عمر متوسط و قدرت خرید به عنوان شاخص های اصلی معرفی شده اند. دانایی در این تعریف میزان اطلاعاتی است كه در جامعه تولید و توزیع می شود كه بدون شك مطبوعات و خصوصاً روزنامه های یومیه در تولید و توزیع این اطلاعات نقش مهمی را به عهده دارند. مطبوعات ابزاری است كه به وسیله آن افكار و عقاید جامعه با هم تلاقی كرده و از برخورد آنها اندیشه های تازه ای خلق می شود. مطبوعات زنده و فعال فضای فكری جامعه را به پویایی، حركت، ابتكار و مشاركت فعال وامی دارد. یكی از عناصر اصلی و مهم این پدیده، روزنامه ها هستند و عنصر مهم بعدی مخاطبان و نحوه برخورد آنها با رسانه های مختلف است. مخاطب در برخورد با رسانه های مختلف مثل روزنامه ها و پیام های ارسالی آنان، گزینه های متعددی را پیش روی خود دارد؛ به طوری كه مجاز است پیام ارسالی از سوی فرستنده را بپذیرد یا حتی رد نماید و ارتباط خود با رسانه را قطع كند یا بدان ادامه دهد و این پذیرش یا عدم پذیرش پیام از سوی مخاطب، در نهایت می تواند منجر به همكاری وی با رسانه به صورت مقطعی یا دائم گردد. بنابراین رسانه ها با استفاده از شیوه های گوناگون ارتباطی و در اكثر موارد به صورت غیرمستقیم حداكثر تلاش خود را برای تأثیرگذاری بر مخاطب به كار می گیرند، زیرا رسانه ها دریافته اند كه اگر مطلبی را با دقت طراحی كنند و ضریب القای آن را بالا ببرند در وهله اول مخاطب را به تفكر وادار می كنند و در وهله بعد باعث واكنش و ادامه ارتباط وی می گردند. تلاش رسانه ها این است كه اگر مخاطب در صف موافقان قرار دارد او را در همان جا نگهدارند و اگر در صف مرددها قرار دارد تردید وی را به یقین مبدل سازند و در نهایت چنانچه وی در صف مخالفان قرار دارد وی را از آن گروه جدا كنند یا حداقل در افكار وی القای شك و شبهه كنند. از آنجایی كه مخاطب به طور ساده به خوانندگان، بینندگان و شنوندگان یكی از كانال های رسانه ای با هر مضمون و محتوایی اشاره دارد، به طور بدیهی طیف وسیعی از افراد را دربرمی گیرد كه شامل قشرهای مختلف جامعه هستند و تعامل با این گروه ها و ارسال پیام از یك رسانه به طور قطع نیاز به دقت بالا در جهت جلوگیری از ایجاد حساسیت نسبت به آن رسانه دارد، زیرا در واقع مخاطبان سرمایه هر رسانه هستند و مسلماً اگر رسانه ای این سرمایه گرانبها را از دست بدهد، در حقیقت تیشه به ریشه خود زده است. بود و نبود رادیوی بدون مستمع، تلویزیون بدون بیننده و مطبوعات بدون خواننده، یكی است. پس ارتباط دائم با مخاطبان و نظرسنجی از آنان باعث می گردد كه رسانه به رفع اشكال خود اقدام كند و در جهت بهبود آنچه مطلوب مخاطبان است تلاش كند.

بهاره نصیری