چه شبی است برف که ببارد...

اینکه تو باشی و برف باشد و خیابان باشد و هوا سردی خود را بریزد بر فرش خیابانی که سال‌هاست نه برف دیده، نه قدم‌هایی که یادگاری‌اش شود، آرزوی دوری نیست.
همان شب است که قدم‌هایمان …

اینکه تو باشی و برف باشد و خیابان باشد و هوا سردی خود را بریزد بر فرش خیابانی که سال‌هاست نه برف دیده، نه قدم‌هایی که یادگاری‌اش شود، آرزوی دوری نیست.

همان شب است که قدم‌هایمان روی برف‌ها جا می‌ماند که زل می‌زنیم به دل شب و خیابان و برف را انکار می‌کنیم و بعد هی قدم می‌زنیم، قدم‌هایی که مال ماست و شبی که برف دارد و بزک؛ که ساعت کوتاه است و خیره می‌شویم به چند جوانی که ایستاده‌اند سر یک کوچه و زل زده‌اند به رد شدن بی‌دلیل خودرو‌هایی که سر می‌خورند روی شب برفی و خیابانی که قندیل یخ بسته برف روی شانه‌های صبورش...

بی‌تابی شب بی‌دلیل سرما ادامه دارد توی کوچه‌های همین اطراف؛ هر طرف که من و تویی هست و قدم‌هایی که رد می‌شوند با نفس‌های ابر. خیره می‌شویم به برف ساکت و خیابان و کوچه‌ای که در امتداد شب چراغی دارد و خانه‌هایی که در سکوت شب و برف رج به رج، دیوار به دیوار هم شده‌اند.

چه شبی است برف که ببارد و قدم که ردش بماند به یادگار تا صبح که برف می‌لغزد و سر می‌خورد و آب می‌شود بر تصویر خیابان. چه شبی است، برف که ببارد و نفس که بماند چند ثانیه در آسمانی که سرما دارد و مردمانی که بی‌تاب و بی‌دلیل به برف‌ها که هی می‌ریزند بر پشت کوچه خیره می‌شوند.

چه شبی است برف که ببارد و زل بزنیم به دورهای خیابان که تا فردا صبح‌اش خاطره‌ای می‌شود برف و ردی که از من و تو و چند همسایه مانده روی شانه‌های ظریف‌اش. چه شبی است، برف که ببارد...