برنامه های استقلال, از حرف تا عمل

عکس العمل های استقلال تهران پس از فتح جام حذفی فوتبال ایران به واکنش های افرادی می ماند که به توفیقی بزرگ تر از تصور و برنامه های خود می رسند و نمی دانند با آن چطور برخورد کنند

عکس العمل های استقلال تهران پس از فتح جام حذفی فوتبال ایران به واکنش های افرادی می ماند که به توفیقی بزرگ تر از تصور و برنامه های خود می رسند و نمی دانند با آن چطور برخورد کنند.

جشنی که آبی ها پس از غلبه بر پگاه گیلان در دیدار برگشت فینال جام حذفی در ورزشگاه آزادی تهران برپا داشتند، مثل بسیاری از جشن های قهرمانی برخاسته از شور لحظه و خوشحالی های ذاتی بود که از قبل محاسبه ای دقیق روی آن صورت نگرفته بود. آبی ها البته می دانستند که اگر شکست خفیف ۰-۱ مسابقه رفت را در تهران جبران کنند، قهرمان خواهند شد و به رغم برخی مشکلات این کار را از توان خود دور نمی دیدند و بنابراین برای جشن بعد از پیروزی احتمالی نیز افکار و برنامه هایی را در ذهن داشتند، اما آن را به طور دقیق ساماندهی نکرده بودند و نشانه هایی از تردید در نزد آنها دیده می شد.

مشابه این مشکل را پرسپولیس هم داشته است و حتی باید اذعان کرد که واکنش های بعد از قهرمانی آنان در لیگ برتر کشور از عکس العمل های تیم آبی نیز تندتر بوده است. اما استقلال از یک سو درگیر تقسیم ویژگی های قهرمانی اش بین اعضای فعلی کادر فنی خود و کسانی شد که تا دو سه ماه پیش تیم را هدایت می کردند و از جانب دیگر با ناز کردن های سرمربی فعلی خود مواجه شد که چون می دانست برخلاف فیروز کریمی و ناصر حجازی در کارش موفق بوده است، می تواند برای تیم شرط بگذارد و وانمود کند که رفتنی است تا همگان به دنبالش بیایند و از او بخواهند که نرود.

● خسران ها

نمی دانیم که علی فتح الله زاده در مقام مرد اول اجرایی این باشگاه این کار را کرده یا خیر، اما این موضوع خارج از تردید است که حرف های فعلی قلعه نویی درباره مدیرعامل استقلال به کلی متضاد با اظهاراتی است که او در گذشته نزدیک درباره همین فرد زده است و این همه تضاد به خودی خود نشانگر تضاد و عدم ثباتی است که در سطح اول مدیریت و کادر فنی باشگاه در سال های اخیر وجود داشته و خسران های زیادی را به بار آورده است. وقتی فتح الله زاده در هفته های آخر از فصل ۸۶-۱۳۸۵ لیگ برتر ایران دوباره مدیرعامل استقلال شد و آبی ها با مربی مورد تایید قلعه نویی یعنی صمد مرفاوی عنوان قهرمانی لیگ را که در مشت شان بود، در آن هفته ها از دست دادند و به سایپا سپردند، قلعه نویی که حائز مقامی تحت عنوان رییس سازمان فوتبال استقلال بود به وضوح در مصاحبه ای خود از تاثیرات منفی آمدن فتح الله زاده به این باشگاه گفت و مدعی شد که همین عامل تمرکز را از آبی ها گرفته و آنها را از صدر جدول به زیر کشیده است و از قضا به نظر می رسید که فرضیه چندان اشتباهی را هم مطرح نکرده باشد، زیرا فتح الله زاده با آوردن حجازی به ورزشگاه و مطرح کردن فرضیه قوی سرمربیگری این چهره محبوب در باشگاه در عمل تیم آن زمان و کادر فنی وقت استقلال را تحت فشار قرار می داد.

● بی ثبات

این که یک سال و اندی بعد این مدیرعامل چگونه آن قدر نزد قلعه نویی محبوب شده است که سرمربی استقلال می گوید تا زمانی که وی مدیرعامل است در این باشگاه می ماند، مساله ای است که خود این افراد باید جوابش را بدهند، اما این مساله محرز است که جهت گیری ها و جبهه بندی افراد در استقلال، در عمل ثباتی ندارد و با وقوع هر اتفاقی ممکن است دستخوش تغییری اساسی شود.

نمونه کوچک تر آن موضع گیری هفته های اخیر قلعه نویی و علیرضا منصوریان در قبال یکدیگر است که به کلی متفاوت با چیزی است که ۶ ماه پیش بود. در آن زمان وقتی در یک برنامه تلویزیونی از منصوریان پرسیدند که اگر به جای فیروز کریمی، امیرخان از نیم فصل دوم هدایت آبی ها را در دست می گرفت، او چه می کرد؟ کاپیتان سال های اخیر استقلال به وضوح گفت که اگر چنین می شد، او قطعا می رفت زیرا لابد چیزی به نام تفاهم کاری بین آنها برقرار نیست.

● مراوده مجدد

این که چطور قلعه نویی حاضر شد در بازگشت اش به اریکه قدرت منصوریان را تحمل کند مشخص و روشن است، زیرا او بیشتر مایل بوده است نوعی صلح و مراوده مجدد را به جمع متضاد باشگاه آبی بازگرداند و تغییرات اساسی را برای پایان فصل ( یعنی حالا) بگذارد، اما این که چطور منصوریان حاضر شد حرف شفاف آن موقع خود را زیر پا بگذارد و زیر نظر مربی ای کار کند که بازگشت اش را مترادف با رفتن خود خوانده بود، مساله ای است که باز خود کاپیتان تازه بازنشسته شده استقلال باید پاسخگوی آن باشد و لابد او خواهد گفت که چون می خواسته کفش هایش را بیاویزد، ارزش اش را نداشته است که هفته های پایانی فصل را صرف درگیری برای موضوعی کند که به خودی خود مقوله ای پایان یافته است (بازیگری منصوریان).

● ازبکستان؟!

طبق همین منوال ناز کردن های قلعه نویی و اعلام این که به پاختاکور می رود و در راه گفت وگو با سران این باشگاه ازبکستانی است، اعلام غیر صریح و حتی صریح ماندن در باشگاه به شرط دریافت مبلغی بالاتر است وگرنه کیست که در جامعه فوتبال نداند برای قلعه نویی جایی بهتر از استقلال وجود ندارد و او هیچ جا را به آنجا ترجیح نمی دهد و تا زمانی که برنده باشد، هواداران آبی نیز مربی ای بهتر از او را برای خود متصور نخواهند دید. اما این که او بتواند اهداف سه گانه باشگاه و ادعاهای سه قسمتی خود در زمینه قهرمان کردن استقلال در لیگ و جام حذفی ایران و جام باشگاه های آسیا را تحقق بخشد، مساله ای است که در معرض تردید اساسی قرار دارد. البته همیشه برنامه های سه ساله ای هست که بتوان ناکامی ها را در لوا و ورای آن مقدمه ای بر توفیقات مثلا، در سال سوم خواند!

به هر حال فاصله حرف تا عمل در جمع برخی از آبی ها ظاهرا آن قدر زیاد و این امر به قدری عادی است که دیگر توجهی را هم برنمی انگیزد!

وحید رسولی