قلق‌های عکاسی از کودکان

معمولا یکی از سرگرمی‌های دلنشین ما آدم‌بزرگ‌ها، بازی با کودکان و توجه به دنیای صاف و ساده آنهاست. با عکاسی از این لحظات دلنشین، می‌شود این لحظه‌‌ها را ثبت کرد و زنده نگه داشت. …

معمولا یکی از سرگرمی‌های دلنشین ما آدم‌بزرگ‌ها، بازی با کودکان و توجه به دنیای صاف و ساده آنهاست. با عکاسی از این لحظات دلنشین، می‌شود این لحظه‌‌ها را ثبت کرد و زنده نگه داشت. اما عکس گرفتن از کودکان، چندان آسان نیست. اگر می‌خواهید قلق‌های عکاسی از کودکان را یاد بگیرید، با ما همراه شوید.

عکاسی از کودکان، کاری بسیار راحت و در عین حال، بسیار سخت است. اگر کودک را به حال خود رها کنید و فکر کنید شمایید که باید بهترین زمان را برای عکاسی پیدا کنید، کار راحتی است؛ البته اگر صبور باشید و وقت کافی بگذارید. اما اگر سعی کنید به کودک حالت بدهید و انتظار داشته باشید حرف‌های شما را دقیقا اجرا کند، معمولا چیزی جز شکست نصیب‌تان نمی‌شود. در بیشتر این موارد، کودک از برخورد رسمی‌ و خشک عکاس، روی‌گردان می‌شود و گاهی زیر گریه هم می‌زند؛ به‌ویژه وقتی چند نفر از افراد فامیل سعی کنند کودک را برای یک عکس خوب هدایت کنند. این کار چیزی جز گیجی کودک در برابر آن همهمه‌ها در پی ندارد. من معمولا سعی می‌کنم این افراد را ساکت کنم و به کودک اجازه بدهم آرامش خود را پیدا کند. اگر توانستم، با او ارتباط لازم را برقرار می‌کنم تا به من روی خوش نشان بدهد؛ وگرنه این اجازه را به خودم نمی‌دهم که کودک را برای عکس خوب گرفتن، اذیت کنم. سعی کنید بچه را به بازی بگیرید و درک کنید که او به لحاظ روانی، نیاز دارد احساس کند که فرمانده بازی، خود اوست یا اصلا این بازی برای اوست. آنگاه کمی فاصله بگیرید تا او به حال طبیعی خودش برگردد. سپس عکس‌هاتان را بیندازید. به یاد داشته باشید داشتن لنز تله (لنز زاویه بسته یا بلند) در این وقت‌ها بیشتر مشکلات شما را حل می‌کند و اصولا این لنز‌ها جزء جدایی‌ناپذیر عکاسی از کودک هستند.

در عکسی که بچه‌ها در حال دوچرخه سواری هستند باید راهی برای سر ذوق آوردن دختر برای هل دادن دوچرخه بیابید. اگر خودتان بچه بشوید و آنان را همراهی کنید به شما اعتماد می‌کنند. من همین کار را کردم. نتیجه فوق‌العاده بود: تا ۲۰ دقیقه بعد، این بچه‌ها همدیگر را هل می‌دادند و من آن‌قدر زمان برای عکاسی داشتم که بتوانم چند عکس خوب بگیرم. کافی است اجازه بدهید آنها خودشان باشند.

معمولا ما آدم‌بزرگ‌ها دوست داریم همه چیز بر مدار تصمیم ما بگردد و هیچ‌وقت فکر نمی‌کنیم که اگر ما خودمان را با دیگران هماهنگ کنیم، شاید به نتایج ارزشمندتری دست‌پیدا‌کنیم.

در مورد این دو عکس باید بگویم چیزی که روی سر کودک قرار دارد کلاه نیست؛ در واقع یک دم‌کنی قابلمه است که حس بازیگوشی فوق‌العاده‌ای را به کودک داده است. در عکس بعدی نیز به پدر کودک گفتم که با پرتقال، کودک را به بازی بگیرد. من کار خاصی نکردم؛ فقط اجازه دادم کودک، خودش باشد. در عوض، تمام حواسم را جمع کردم تا در لحظه‌ای که حواسش نبود، عکسم را بگیرم. برای هر کدام از این عکس‌ها چند عکس گرفته‌ام. بنابراین با گرفتن تنها یک عکس، سوژه را رها نکنید. چه بسا پس از گرفتن چند عکس، سوژه به ذوق بیاید و تازه عکس‌های اصلی را بشود گرفت.