جایگاه ما در المپیک کجاست

با گذشت چهار روز از بازی های المپیک کاروان اعزامی کشورمان همچنان در حسرت مدال مانده است نمایش کمتر از انتظار امیدهای مدال ما موجب گردید تا در پایان چهارمین روز که نام بیش ازدهها کشور با چشیدن طعم شیرین مدال و به لطف افتخارآفرینی ورزشکاران خود در جدول رده بندی مدال ها قرار گرفت کاروان ایران نه تنها در حسرت مدال طلا بلکه در حسرت مدال نقره و برنز هم ماند

با گذشت چهار روز از بازی‌های المپیک کاروان اعزامی کشورمان همچنان در حسرت مدال مانده‌ است. نمایش کمتر از انتظار امیدهای مدال ما موجب گردید تا در پایان چهارمین روز که نام بیش ازدهها کشور با چشیدن طعم شیرین مدال و به لطف افتخارآفرینی ورزشکاران خود در جدول رده‌بندی مدال‌ها قرار گرفت کاروان ایران نه تنها در حسرت مدال طلا بلکه در حسرت مدال نقره و برنز هم ماند.

شاید ما هنوز درک صحیح ودرستی از بازی‌های المپیک و جایگاه آن در جهان نداریم و نمی‌دانیم که هویت ورزش یک کشور در رویداد المپیک و براساس نوع و تعداد مدال‌ها شکل می‌گیرد. در شرایطی که اغلب ورزشکاران نامدار و مدال آور جهان تحت نظر مربیان کارآزموده و کاردان حضوری قدرتمند در المپیک داشته‌اند ما با دهها میلیارد هزینه و اردوهای پی در پی برون مرزی به کسب سهمیه دلخوش کردیم و حتی نتوانستیم این باور را در ورزشکاران خود ایجاد کنیم که آنها می‌توانند در المپیک موفق شوند.

به‌عنوان نمونه علی معلومات جودو کار شایسته کشورمان در دیدار با النور ممدلی از جانب حتی یک تماشاگر تشویق نشد، در حالی که دهها نفر از مردم کشور آذربایجان به همراه الهام علی اف رئیس جمهور کشورشان در سالن محل رقابت‌ها با تمام وجود ممدلی را تشویق کردند و در نهایت جودو کار کشورمان که می‌توانست پیروز شود غریبانه نتیجه را واگذار کردو هیچ مسئولی از کاروان اعزامی و حتی یک تماشاگر ایرانی در سالن حضور نداشت.

سایر امیدهای مدال ما هم مانند حاجی آخوندزاده میراسماعیلی و سوریان از روحیه قوی و جنگندگی لازم برخوردار نبودند و یکی پس از دیگری از دور رقابت‌ها حذف شدند. به راستی جایگاه ما در المپیک کجاست!!

با این همه استعدادهای فراوان در اقصی نقاط کشور آیا با عزم جدی، مدیران ورزش ما نمی‌توانند زمینه بروز توانایی‌های ورزشکاران ما را در المپیک‌ها فراهم نمایند.رئیس کمیته ملی المپیک در آخرین اظهارنظر خود در توجیه ناکامی‌ها اظهار نموده عملکرد ما در عرصه‌های جهانی مشخص است.

همیشه بین بیست تا سی تیم برتر جهان بوده‌ایم، نوسان‌ها در برخی دوره‌ها وجود داشته، ما تا کنون نتوانسته‌ایم تغییر اساسی داشته باشیم ،کاروان ما برابر پیش‌بینی‌ها عمل کرده وانتظارات ما در همین حد بوده است و این جزء طبیعت المپیک است.اظهارنظر اینگونه بالاترین مقام ورزشی کاروان اعزامی حاکی از عجز و پذیرفتن ناتوانی‌ها و بیانگر این نکته است که مسئولان ما نمی‌خواهند واقعیتها را بپذیرند وهنوز ضرورت نگاه کلان به ورزش را درک نکرده‌اند که تسلیم وضعیت موجود شده‌اند.

بدون شک با این تفکر از فاصله جایگاه ورزش ما با کشورهای دیگر کاسته نخواهد شد. مسئولان کشورهای شرکت کننده در المپیک پس از چهارسال تلاش و کوشش برای نشان دادن قدرت ورزش خود در پکن بسیج شده‌اند و این همه از خود حساسیت نشان می‌‌دهند و در شرایطی که هر روز شاهد بهبود رکوردهای تازه و درخشش مدال بر سینه ورزشکارانشان هستیم تفاوت مسئولان ورزش آنها با ما آشکار تر می‌شود.

مسئولان ما باید نوع نگاه خود را به ورزش قهرمانی همسو با مسئولان ورزش کشورهای موفق بنمایند و با بررسی علل وعوامل عقب ماندگی‌ها طرحی نو در اندازند، در غیراین صورت درالمپیک‌های آینده هم قادر نخواهیم بود شایستگی‌های خود را به جهانیان عرضه نماییم.