روش جدید آموزش زبان

گفت وگو با زن مبتکر

● لطفا درباره اختراعتان و مراحل ثبت و استفاده از آن توضیح دهید.

▪ فرانک ابراهیمی: من دو اختراع دارم؛ نخستین اختراعم مربوط به سیزده سال پیش یا كمی بیشتر است كه در سال ۷۲ در زمینه شیمی در ایران به ثبت رسید و اختراع دوم كه در سال ۸۲ به ثبت رسید، اما فقط ثبت اولیه و چون مالكیت معنوی در ایران چندان پشتوانه قدرتمندی ندارد، به استرالیا رفته و آن را در آنجا به ثبت رساندم. در آنجا من یك سری مراحل قانونی را پشت سر گذاشتم تا مورد تأیید استرالیا، نیوزیلند، انگلیس و آمریكا قرار گرفت و بعد هم تأیید كردند كه این تكنیك نهم آموزش زبان‌های زنده دنیاست و با نام «بیتا متد» به ثبت رسیده كه هم‌اكنون وارد مراحل جهانی نیز شده است.

در این راستا، ما نامه‌نگاری‌های زیادی در داخل كشور انجام دادیم و از طریق آقای خاتمی هم پیگیری شد، اما متأسفانه با رخدادهایی چون زلزله بم و مرگ مادرم همراه شد و پس از آن هم من به عنوان دانشجو در استرالیا پذیرفته شدم كه باعث شد فاصله زیادی بین صحبت‌های آقای خاتمی با دفتر نهاد ریاست‌جمهوری و پیگیری كارهای من بیفتد. تا این‌كه در اواخر دوره آقای خاتمی، باز هم به ایران برگشتم و از طریق ایمیل، خواستار پیگیری موضوع شدم كه من را به وزارت علوم معرفی كردند و در بخش پژوهش وزارت علوم، به من تأییدیه داده شد.

در بخش آموزش هم نامه‌ای ارسال شد كه پیگیری شود اما متأسفانه هیچ خبری نشد، با همین روش ما در خارج از كشور، زبان‌های دیگر را به صورت خصوصی آموزش می‌دهیم. در داخل ایران نیز تاكنون حدود ۱۵۰۰ نفر این دوره كوتاه‌مدت را گذرانده‌اند و هم‌اكنون می‌توانند مكالمه كنند. در این روش هیچ‌گونه گرامری وجود نداشته و پایه آن مبتنی بر زبان مادری هر كسی است. مثلا اگر قرار است یك ایتالیایی، زبان آلمانی یاد بگیرد، از طریق ایتالیایی آلمانی را یاد می‌گیرد. این روش در مورد همه زبان‌های زنده دنیا صدق می‌كند. در ایران ما به سفیر لیبی و چین، فارسی را آموزش داده‌ایم. این روش مربوط به تمام سنین و مشاغل می‌شود. زبان انگلیسی را از صفر شروع می‌كنیم. در این روش، هر جلسه ۵/۱ ساعت است كه پس از شش جلسه دوستان می‌توانند جملاتی را كه دوست دارند، ساخته و صحبت كنند، بدون این‌كه هیچ گونه گرامری آموزش داده شده باشد. كارآیی كلاس را می‌توان در نحوه رضایت دانشجویان به طور كلی دید. تا به حال هیچ ارگان دولتی نه از لحاظ مالی و نه اداری من را حمایت نكرده است و چون به علت نداشتن پشتوانه لازم در سطح دولتی موفق به انجام این كار نشدم، هم‌اكنون خصوصی مشغول فعالیت هستم.

ترم یك، مكالمه روزمره است برای افرادی كه در سطح مكالمه روزمره می‌خواهند بدانند كاملا كافی است. ترم دو فهم رسانه‌هاست.

● یعنی به نحوی آموزش سمعی و بصری؟

▪ ابراهیمی: البته نه به آن شكلی كه تاكنون در ایران بوده است. درواقع آموزش فنونی برای استفاده از مطبوعات و رسانه‌های خارج از كشور است. ترم سوم، ویژه سیاستمداران و افرادی است كه با كنفرانس‌ها و همایش‌های خارج كشور سر و كار دارند و در آنجا سخنرانی می‌كنند و تكنیك‌های جذب شنونده و مخاطب آموزش داده می‌شود. بیشترین متقاضی ما هم‌اكنون در ترم یك است، چون معمولا به علت موفق نبودن هشت تكنیك پیشین در ایران، بیشتر افراد در مكالمه مشكل دارند و نبودن محیط در ایران نیز مزید بر علت شده است.

در كل، این اختراع دوم من بود كه دوستان انجمن ملی زنان لطف كرده و اجازه فعالیت در این انجمن را دادند كه البته هنوز به طور جدی فعال نیست.

● هم‌اكنون جای مشخصی برای تدریس دارید؛ مثلا آموزشگاه یا مؤسسه؟

▪ ابراهیمی: خیر، تنها یك دفتر خصوصی دارم كه در زمان حضور در ایران، كلاس‌هایم را در آنجا برگزار می‌كنم.

● تبلیغات چه؟

▪ ابراهیمی: خیر، من یك محققم و به تكنیكی دست یافته‌ام كه برای جهانیان كاربرد دارد، ولی متأسفانه در ایران اصلا با آن برخوردی نمی‌شود؛ چه برسد به خوب یا بد آن! تاكنون هیچ توجهی از بخش‌های دولتی به این تكنیك نشده و تنها در دوره آقای خاتمی بود كه به مصاحبه‌های من در روزنامه‌ها توجه و خواستار پیگیری شدند و از ایشان سپاسگزارم.

در جشنواره شیخ بهایی سال ۸۲، من جزو پانزده نفر كارآفرین ایران شدم، ولی باز هم نتیجه مورد نظر من به دست نیامد. من قصد داشتم این روش را به عنوان یك روش جهانی مطرح كنم، چراكه بسیاری از هزینه‌های آموزش زبان ما را كاهش می‌دهد. هنوز هم توریست‌ها در كشور ما در یافتن یك آدرس مشكل دارند.

من تنها خواستار گسترش این تكنیك هستم و علت این‌كه تاكنون هم آموزشگاهی تأسیس نكردم همین بوده است. ما می‌خواهیم تا آموزشگاه‌های ما دانشگاه‌ها و كتب درسی تغییر پیدا كرده و پایه و اساس گرامر را حذف كنیم. این تنها یك ادعا نیست و ثابت شده است. حدود ۱۸۰۰ مركز آموزشی در خارج از كشور تقاضای خریداری این تكنیك را كرده‌اند كه فعلا منتظر پاسخ مؤسسات آمریكایی هستیم تا آن را به عنوان یك روش جهانی اعلام كنند اما درخواست من از بخش‌های دولتی این است كه به مخترعان داخلی اهمیت دهند. كشور ما برای ما هزینه‌های زیادی را كرده است اما زمانی كه نوبت به بازدهی می‌رسد، آن موقع كشورهای خارجی به سراغ ما می‌آیند ولی من دوست دارم ابتدا این روش در كشور خودم ثبت شود. من هم‌اكنون به راحتی می‌توانم اقامت استرالیا را به دست آورم و در حال حاضر هم در بهترین دانشگاه استرالیا «نیوست ولز» تحصیل می‌كنم و هم‌اكنون در مرخصی تحصیلی هستم تا شاید این روش را در كشور خودم ثبت كنم. من نامه‌نگاری‌های زیادی با ارگان‌های مختلف كردم كه همه آنها موجود است اما حتی نیم نگاهی هم به این قضیه نكردند. همه نامه‌ها پاراف شد و به خودم برگشت و دیدم بی‌نتیجه است و هرچقدر بیشتر تلاش كردم كمتر مورد توجه بودم. هر ساله اعلام می‌كنند كه عده زیادی از نخبه‌ها از كشور خارج شده‌اند اما تنها اعلام این امر كافی نیست و باید كاری كرد تا این نخبگان حفظ شوند. وكیل من در استرالیا كه كارهای پذیرشم را انجام می داد، بدون پیشنهاد دستمزد گفت: تنها در درآمد این روش با شما شراكت می‌كنم كه نشان آینده‌نگری آنهاست. اما در ایران، این خود مخترع است که دنبال همه کارهایش می‌رود و باز توجهی به او نمی‌شود. من به بیشتر دانشگاه‌های ایران نامه نوشتم، اما هیچ كدام به من پذیرش ندادند. من هر ساله با هزینه شخصی، ارز كشور را به دانشگاه خارج می‌دهم و آن كشور علاوه بر آن سرمایه فكری را هم می‌برد. من علاقه‌ای به ماندن در آنجا ندارم و باید به فكر تأمین زندگی خود هم باشم. پس مسلما به كشوری می‌روم كه آینده من را تأمین كند و در این میان، تنها من نیستم و خیلی‌های دیگر هم هستند.

باید بگویم که این روش می‌تواند برای ما ارزآوری هم داشته باشد. اساتید خارجی را دعوت كنیم و این روش را به آنان آموزش دهیم. كتاب این روش در كشور ما چاپ شود. چرا این روش در ایران اعلام نشود؟ اگر در خارج ثبت شود، باید این روش را از آنان خریداری كنیم. خب، چرا از اول همین كار در كشور ما نشود؟ دانشگاه‌های ما از نظر علمی چیزی كمتر از خارج ندارند. یك بار در خارج به من گفتند كه ما به شما جهان سومی‌ها كمك می‌كنیم، اما اینطور نیست من گفتم: این جهان سومی‌ها هستند كه به شما كمك می‌كنند شما كه زبان اصلی‌تان انگلیسی است، تكنیك آموزش زبانتان را یك جهان سومی به شما آموزش می‌دهد و علت این دیدگاه، خود ما هستیم.

در انگلیس برای آموزش فارسی رفته بودم و با وجود این‌كه ثابت شده این روش بازدهی دارد، سفارت ایران در انگلیس گفت باید آزمایش شده و یك كلاس آزمایشی تشكیل شود كه هیچ خبری از آن نشد. در اینجا هم به مراكز آموزش فارسی مراجعه كردم، اما خانم مسئول آنجا كه یك كتاب در زمینه آموزش فارسی داشتند، اصلا زیر بار نرفتند كه این متد جدید است. هم‌اكنون حدود پانزده سال سابقه تدریس دارم و از همان سال ۷۲ تأییدیه استادهای من وجود دارد كه توانایی تدریس داشتم. باید به این متد توجه شود تا ضعف زبان انگلیسی در ایران برطرف شود.

● این روش شما تنها در زبان انگلیسی کاربرد دارد؟

▪ ابراهیمی: خیر، کاربرد آن برای همه زبان‌های زنده دنیاست.

● این آزمایش و ثابت شده است؟ مثلا فرانسه به كسی آموزش داده شده؟

▪ ابراهیمی: بله. البته این به آن معنا نیست كه من به همه زبان‌ها مسلطم.

● شما به چند زبان مسلط هستید؟

▪ ابراهیمی: من معلم خصوصی آلمانی داشتم، ولی با روش خودم آن را كامل كردم و در دانشگاه هم واحد فرانسه داشتیم. در عربی هم چون آموزش تفسیر قرآن به زبان انگلیسی را داده بودم و این كار را از سال ۷۲ و از ارشاد استان مركزی شروع كردم، سر رشته دارم، اما به اندازه انگلیسی ام قوی نیست. با اساتیدی كه به زبان‌های گوناگون تسلط داشتند، جلساتی داشتیم و به این نتیجه رسیدیم كه این تكنیك را می‌توانیم برای آموزش زبان‌های مختلف به كار بریم و این امر تأیید شد.

محور اصلی تكنیك گذشته نیز تكیه نكردن بر گرامر است. تاكنون سابقه نداشته كه از كودكی به یك نفر گرامر یاد دهند و در یك سال موفق شود به آن زبان صحبت كند. پس دوره آموزش ما هم نباید از گرامر شروع شود و این روند كاملا اشتباه است. ما فارسی‌زبانان هنوز هم به گرامر فارسی تسلط كاملی نداریم و مكالمات ما آنچنان مبتنی بر گرامر نیست. ما نه معلم‌های بدی داریم، نه دانشجوهای بدی و نه... بلكه روش تدریس ما بد بوده است. البته همه این سخنان من بنا بر مطالعات زبان‌شناسی و روان‌شناسی است. متأسفانه، در جشنواره خوارزمی هم كه شركت كردیم، نامه‌ای به من داده شد كه طرح شما در اولویت نیست و بعد ترجمه یك گروه به عنوان اثر برگزیده علوم انسانی برگزیده شد. ترجمه، كار جدیدی نیست و باید طرح‌های نو در جشنواره‌ای به این سطح مطرح شود. من نه پشتوانه مالی می‌خواهم، نه چیز دیگری، بلكه تنها می‌خواهم به این روش هم نگاهی انداخته و در كشور اجرا شود، البته نه به خاطر این‌كه طرح من است. این توانایی را خداوند به من عطا فرموده و متعلق به این كشور است، پس چرا به كشور دیگری برود؟

● رشته اصلی شما، زبان است؟

▪ ابراهیمی: من لیسانس زبان و ادبیات انگلیسی از دانشگاه آزاد اراك هستم اما تحقیقات و طرح‌های زیادی داشته‌ام، ولی چون با رشته‌ام مرتبط نبوده، تأیید نشده است. اختراع اول من را هم بعد از ثبت متوجه شدند كه رشته‌ام شیمی نیست. و الا شاید آن هم ثبت نمی‌شد. به هر حال چرا می‌گوییم یك نفر تنها در چهارچوبی كه درس خوانده باید فكر كند؟ دختر من هفت سال سن دارد و به همبازی‌هایش آموزش انگلیسی می‌دهد. خوب باید به توانایی‌های او توجه كرد. نباید دایره‌ای كشید و گفت تنها در این محدوده فكر كن. معلم شیمی من در دبیرستان به من نمره هشت داد و گفت: چون خیلی سر كلاس بحث می‌كنی. من اصلا حاضر به ادامه نشدم و شیمی را تك‌ماده كرده و قبول شدم و جالب آن ‌كه یك سال پس از این و گرفتن دیپلم، اختراع شیمی من ثبت شد. پس استانداردهای ما كیفی نیست و بیشتر آنها كمی است.

● اگر درباره روشتان توضیحی بیشتری بدهید.چه فرقی با بقیه دارد؟

▪ ابراهیمی: بسیار ساده است. این روش هم‌اكنون فقط متعلق به استرالیاست و ما حق هیچ‌گونه توضیحی را درباره آن نداریم. من نامه‌هایی را با وكیلم امضا كرده‌ام كه تنها پس از جهانی شدن آن می‌توانم صحبت كنم، چون در ایران حق كپی‌رایت نیست، در مورد بازدهی آن چیزی نمی‌گویم، چرا كه شاگردان من هستند كه به این روش آموزش دیده‌اند و نتایج كارهایم را همه می توانند ببینند. یكی از مهم‌ترین مزایا، بالابردن سرعت یادگیری است.

● این شاگردها فقط به زبان انگلیسی آموزش دیده‌اند؟

▪ ابراهیمی: انگلیسی و فارسی. در خارج از ایران، آموزش فارسی داشته‌ام، اما خیلی دوست دارم كه یكی از دانشگاه‌های ایران به من پذیرش بدهد، چون هزینه آمد و رفت و زندگی در آنجا بسیار سخت است. در انگلیس بسیاری از مهاجران، انگلیسی یا فارسی بلد نیستند و در كلاس‌ها شركت می‌كنند.

● آیا شاگردان شما مدارك معتبری مثل TOFEL یا IELTS هم گرفته‌اند؟

▪ ابراهیمی: در ایران بله. دوستانی بود‌ه‌اند كه در مراحل بعدی مانند IELTS موفق شده‌اند و یا فردی بود كه نفر نهم كنكور زبان شد.

● در پایان اگر صحبتی دارید، بفرمایید.

▪ ابراهیمی: تنها از دست‌اندركاران می‌خواهم كه حمایت كنند، چون در عمل واقعا هیچ حمایتی نبوده و تنها در حد حرف بوده است؛ این به نفع ما و كشور ماست.