چرا به تئاتر نمی‌آیی مجید!

برای شروع این بحث بهتر است از یک زاویه نوستالژیک وارد شویم؛ یعنی دقیقاً سراغ مجید برویم؛ قصه‌های مجید را در تلویزیون به یاد آوریم و ضرورت اجرای صحنه ای داستان های خالق قصه‌های …

برای شروع این بحث بهتر است از یک زاویه نوستالژیک وارد شویم؛ یعنی دقیقاً سراغ مجید برویم؛ قصه‌های مجید را در تلویزیون به یاد آوریم و ضرورت اجرای صحنه ای داستان های خالق قصه‌های مجید را روی صحنه تئاتر تذکر دهیم.

هوشنگ مرادی کرمانی از معدود نویسندگانی است که در عصر خودش شناخته، کشف و با استقبال خواص و عوام روبه‌رو شده است؛ کمتر کسی قصه‌های مجید را به یاد نمی‌آورد؛ حالا دوباره کتاب‌های این نویسنده شهیر معاصر را مرور کنیم؛ نخل (۱۳۶۱) چکمه (۱۳۶۳) مشت بر پوست (۱۳۷۱) داستان آن خمره (۱۳۶۸) مهمان مامان (۱۳۷۵) آثاری هستند که در دهه۶۰ و ۷۰ توسط مرادی کرمانی به نگارش درآمده‌اند. اما قبل از هرگونه اظهارنظری درباره کیفیت ادبی این آثار ذکر نکته‌ای حائز اشاره است؟ شاید بهتر است این نکته را با یک سؤال مطرح کنیم؛ چنددرصد از این قصه به طور مستقیم، غیرمستقیم و یا اقتباس و الهام هنری در ژانرهای دیگر مورد توجه قرار گرفته‌اند؛ مثلاً سینما!

قطعاً‌ همه ما بر این سؤال مهر تأیید می‌گذاریم. کسی نمی‌تواند فیلم چکمه را از یاد ببرد؛ بسیاری از خانواده‌های ایرانی با یادآوری فیلم «مهمان مامان» اثر درجه یک داریوش مهرجویی در ذهنشان تبلور می‌یابد؛ همه کاراکترهای آن هم در ذهن ماندگارند؛ بازیگران هم به خوبی درخشیدند. در میان همین بازیگران می‌توان چند نسل از جدی‌ترین بازیگران تئاتر ایران را رصد کرد؛ نسلی چون گلاب آدینه که همراه با گروه تئاتر پیاده و بازیگران موفقی همچون مهدی هاشمی، داریوش فرهنگ، رضا بابک، علیرضا خمسه و... یکی از ماندگارترین دوره‌های تحصیلی رشته تئاتر را در دانشکده هنرهای زیبا به یادگار گذاشتند؛ از سوی دیگر فریده سپا منصور را داریم که حداقل اهالی تئاتر بازی خیره کننده وی را در نمایش «حکایت ناتمام آن زن خوشبخت» در تئاتر شهر دیده‌اند؛ یک ساعت مونولوگ در نمایشی تک پرسوناژی!

آن طرف حسن پورشیرازی را داریم که بازیگر تخصصی متن‌های بیضایی بوده و هست. حتی در میان نسل نوها پارسا پیروزفر کارنامه موفقی در تئاتر داشته است. با این چیدمان، با این متن، با این تعلیق، با آن فضا لوکشین‌های تئاتری داستان‌های مرادی کرمانی، کوچه‌های خاکی، دیوارهای کاهگلی، بوی باران و... جای آثار او همواره در تئاتر خالی بوده و هست. اگر دور از انصاف نباشد که تئاتری‌ها در تعامل با آثار او تا حدودی کوتاهی کرده‌اند.