چگونه ادبیات انقلاب را ثابت کردیم؟

چهار پنج سال پیش حوزهٔ هنری فقط دو یا سه رمان داشت، ولی اکنون این عدد دورقمی شده است. رمان‌هایی هم هست که در مورد آن‌ها وسواس به خرج رفته و این‌گونه نبوده که هر رمانی با هر موضوعی …

چهار پنج سال پیش حوزهٔ هنری فقط دو یا سه رمان داشت، ولی اکنون این عدد دورقمی شده است. رمان‌هایی هم هست که در مورد آن‌ها وسواس به خرج رفته و این‌گونه نبوده که هر رمانی با هر موضوعی منتشر شود. این امر قطعا با برنامه‌ریزی بوده که حالا به اینجا رسیدیم که چندین رمان موفق و خوب داشته باشیم. از هشت سال پیش، دغدغه اصلی من، در مرکز آفرینش های ادبی ، راه‌اندازی دوباره‌ رمان‌نویسی بود. یعنی رمانی که از مدت‌ها پیش جریان آن شروع شده، ولی بنا به دلایلی متوقف شده بود و کمتر دوستان نویسنده به سراغِ این ژانر ادبی (رمان) می‌رفتند. در حالی که ما به این ژانر ادبی نیاز داشتیم، بنابراین زمینه‌ها را فراهم کردیم و بعد از هشت سال فکر می‌کنم هفت هشت مورد رمان خوب داریم که می‌‌توان گفت داشتن آنها در زمان حالا بدون برنامه نبوده است.

اما اگر درباره این برنامه‌ها بپرسید باید بگویم اول اینکه دغدغه نوشتن رمان را در نویسندگان زنده کردیم. از سویی باید وضعیت خروجی رمان هم درست می‌شد و کار انتشار اثر هم به شکل مناسبی اتفاق می افتاد. اما دست ما خالی نبود ، ما یک سابقه در کارگاه رمان حوزه هنری داشتیم ، یک زمانی کارگاه رونق خوبی پیدا کرد و نویسندگان خوبی به کارگاه روی آوردند، و داشتیم به نقطه‌ خوبی در دهه هفتاد می‌رسیدیم. متأسفانه از وقتی انتشارات حوزه هنری مشکل پیدا کرد و کتاب‌ها را چاپ نکردند دوباره از رونق آن کاسته شد و رسیدیم به رکود. این بود که ما می‌دانستیم یکی از عوامل اصلی آن رکود، بحث نداشتن یک خروجی و انتشارات حرفه‌ای بود. پس یک کار مهم صورت گرفت و انتشارات سوره مهر تأسیس شد.انتشارات قبلی تعطیل شد و سوره مهر تأسیس شد. دوستان ما در سوره مهر در اطلاع رسانی ، تبلیغ و بازاریابی ، حرفه‌ای کار کردند . این امر یکی از دلایلی بود که در واقع باعث شد که نویسندگان دوباره به رمان توجه کنند و این دغدغه در آنها ایجاد شد . به عبارتی قبول کردند که اگر مطلب بنویسند، مشتری و مخاطب دارد. در همین راستا سلسله جلساتی برای نوینسدگان برگزار شد.

برنامه‌هایی برای آن‌ها فراهم می‌شد که مؤثر بود. اما گفته شد که یکی از عوامل موفقیت امروز ، ایجاد انگیزه برای نویسندگان بود. شاید سوال شود که این ایجاد انگیزه به چه صورت بود؟ پاسخ این است که در موضوعات مختلف فرق می‌کند؛ اما مهم تر از هر مسئله ای این بود که دلیل از بین رفتن انگیزه نویسندگان ما این بود که آنها گمان می کردند که مخاطب ندارند. به هر حال هر نویسنده دنبال مخاطب است. اینکه بداند اقعاً اثرش مخاطب دارد و یا برعکس. اگر به این نتیجه برسد که اثرش مخاطب ندارد، این برای نویسنده مصیبت است. متأسفانه این اتفاق افتاده بود و درست هم نبود، و دوستان به این نتیجه رسیده بودند که ادبیات انقلاب و هنرِ انقلاب مخاطب ندارد.در برخی جلسات هم این موضوع را بیان می‌کردند ، بطوریکه معتقد بودند باید آن را پذیرفت. متأسفانه این مسئله جوِ غالب دهه هفتاد بود. ولی ما وقتی کار را شروع کردیم واقعاً این باور را نداشتیم، لذا گفتیم که این جو را می‌شکنیم و شکستیم. باید این جو را عوض می‌کردیم تا به دوستان ثابت کنیم که ادبیاتِ انقلاب و هنرِ انقلاب اتفاقاً بیش‌ترین مخاطب را دارد که خب حالا شما می بینید که چه رمان های خوبی در این حوزه نوشته شده که بسیاری از آنها مخاطب خوبی دارد.