وقتی نوه ها بزرگ می شوند

در داستان روابط پدربزرگ, مادربزرگ و نوه ها, نوجوانی دوران خاصی است پدر و مادر بزرگ ها هنگام تولد مغز بادام شیرین شان رویاها پرورانده اند, با آنها بازی كرده اند و در كنار قهر و آشتی ها به آنها زندگی را آموخته اند ولی زمان پیش می آید كه در تاریخ این روابط, نقطه مبهمی پیش رویمان قرار می گیرد مثل آنكه یك جمله پاك شده و تنها چند كلمه نامفهوم و البته كمی تلخ از آن باقی مانده است

در داستان روابط پدربزرگ، مادربزرگ و نوه‌ها، نوجوانی دوران خاصی است. پدر و مادر بزرگ‌ها هنگام تولد مغز بادام شیرین‌شان رویاها پرورانده‌اند، با‌ آنها بازی كرده‌اند و در كنار قهر و آشتی‌ها به آنها زندگی را آموخته‌اند ولی زمان پیش می‌آید كه در تاریخ این روابط، نقطه مبهمی پیش رویمان قرار می‌گیرد مثل آنكه یك جمله پاك شده و تنها چند كلمه نامفهوم و البته كمی تلخ از آن باقی مانده است. <نوه‌هایم؟ آنها دیگر بزرگ شده‌اند، كارهای دیگری برای انجام دادن دارند...> می‌خواهید این جملات را ترجمه كنیم:‌ <دیگر آنها را نمی‌بینیم. آنها دیگر علاقه‌ای به آمدن نزد ما و خانه‌مان ندارند. حتی نمی‌خواهند با ما مسافرت بیایند. دیگر از پیش ما بودن لذت نمی‌برند.> زمان می‌گذرد و رفتار آدم‌ها تغییر می‌كند. نوه‌ها دیگر نیاز به كسی ندارند تا مدام مراقب آنها باشد. مادر و پدرها به گوشه چشمی طرد می‌شوند و مادر و پدربزرگ‌ها به نظر خیلی پیر می‌رسند. برای آنكه این روابط همچنان حفظ شود باید نوع ارتباطات تغییر كند.

وقتی در سن آنها بودم، چگونه فكر می‌كردم؟ چه كارهایی انجام می‌دادم؟

نسل حاضر نسبت به نسل‌های پیشین، شناخت زیادی از پدر و مادربزرگ‌ ندارند چون آنها یا فوت كرده‌اند یا در مسافت‌های بسیار دور زندگی‌ می‌كنند. از سوی دیگر شیوه تفكر نسل جدید با قدیم فرق می‌كند. پدربزرگ و مادربزرگ‌های ما در ۱۸ سالگی احساس بالغ شدن می‌كردند و خود را مسوول والدین‌شان می‌دانستند ولی فرزندان عصر حاضر این‌گونه فكر نمی‌كنند. نوجوانی آنها بسیار متفاوت‌تر از نوجوانی پدربزرگ و مادربزرگ‌‌هایشان است.

در حقیقت تنها چیزی كه از سن ۱۸ سالگی به بعد روابط میان نوه و پدر و مادربزرگ را حفظ می‌كند، رابطه خانوادگی و خاطرات دوران كودكی است. البته این به آن معنی نیست كه در غیر این صورت، آنها همدیگر را ندیده خواهند گرفت. احیای مجدد روابط به خواست هر دو طرف بستگی دارد. مادر و پدربزرگ‌های بسیاری هستند كه حتی رابطه جالبی با فرزندان خود نداشته‌اند و به تبع در دوران كودكی به نوه‌هایشان نزدیك نشده‌اند اما در دوران نوجوانی همدم خوبی برای نوه‌های خود بوده‌اند. برای این منظور تنها كافی است كمی صبر داشته باشید و كماكان در دسترس نوه‌هایتان باشید. نوجوانان برخلاف آنكه تمایل دارند كسی مراقب‌شان نباشد، نیاز به مواظبت دارند.

در نوجوانی لحظات بسیاری پیش می‌آید كه فرد می‌خواهد با كسی درباره مسایلش صحبت كند. یك نوجوان نه تنها درباره مسایل شخصی بلكه درباره سیاست، تاریخ و هویت ملی‌اش نیز كنجكاو است. گمان می‌كنید ورای وظایف مادرانه و پدرانه، صحبت كردن درباره این‌گونه مسایل نیز وظیفه مادر و پدربزرگ است؟ بله! در دنیای موجودات زنده، بشر تنها موجودی است كه روابط پدر، و مادربزرگ‌ با نوه‌ها را زنده نگاه داشته است و این بیانگر علاقه او به فكر كردن درباره زمان و تاریخ است. به عنوان مثال یك شامپانزه و مادرش نیز رابطه گرمی با هم دارند ولی مادر مادر شامپانزه هیچ علاقه‌ای به نوه نشان نمی‌دهد. مادربزرگ و پدربزرگ در خانواده بشری، جایگاه ویژه‌ای دارند كه خالی بودن آن به راحتی از سوی نوه‌ها حس می‌شود.

● پدربزرگ و مادربزرگ‌، كلید حل بعضی مسایل

در رابطه نوه و مادربزرگ و پدر بزرگ نكته مهم آنجاست كه آنها نخواهند نقش والدین را بازی كنند. منع كردن یا اجازه دادن، وظیفه آنها نیست. آموزش و تربیت كودك باید طبق تمایل والدین انجام گیرد.

خانواده، سازمانی است كه در آن عادات و رسوم شكل می‌گیرد اما نوجوانی، دورانی است مخرب كه در آن نوجوان از تمامی عادات متنفر شده و می‌خواهد از آنها فاصله بگیرد. در صورتی كه مادر و پدربزرگ نیز خواهان تغییر نباشند، ناراحتی و مشكلات بزرگی در خانه رخ می‌دهد ولی اگر با رسیدن نوه به دوران بلوغ آنها كمی خود را با او وفق دهند، كلید حل بسیاری از مسایل نوجوان می‌شوند، مسایلی كه شاید مطرح كردن آنها با مادر و پدر سخت باشد ولی در میان گذاشتن آنها با مادربزرگ و پدربزرگ، راه‌حل خوبی است.

در جریان زندگی كه در حال گذر است، چه خوب چه بد، هر كس وظیفه‌ای دارد. وقتی نوه‌ها بزرگ می‌شوند، دیگر مجالی برای آرام نشستن و چرت زدن نیست. آنها ما را مجبور می‌كنند كه دركشان كنیم و قلب و ذهن‌مان را وسعت دهیم.‌غ‌

▪ تعداد مبتلایان به آلزایمر تا سال ۲۰۵۰ چهار برابر می‌شود

از هم اكنون تا سال ۲۰۵۰ میلادی تعداد افراد مبتلا به آلزایمر چهار برابر خواهد شد.

در حال حاضر ۲۶ میلیون نفر مبتلا به آلزایمر هستند و در سال ۲۰۵۰ تعداد آنها به ۱۰۶ میلیون نفر خواهد رسید. به عبارت دیگر، از میان هر ۸۵ نفر در جهان، یك نفر به این بیماری دچار می‌شود.

هم‌اكنون یك گروه از محققان موسسه بیوتكنولوژی اسلو موفق شده‌اند ۹۶ ژن را بیابند كه این ژن‌ها در بدن افراد مبتلا به آلزایمر و بدن افراد سالم متفاوت است. آنها پس از بررسی ۱۰۰ فرد سالمند اعلام كردند این ژن‌ها وابسته به سیستم ایمنی، التهابی و تقسیم سلولی است.